TABANLARI YAĞLAYIP KAÇMANIN KEYFİ

Kamera; Güven Koç Müzesi

Tarih,yaşanmış zamanlardır; tarihi, geçmişi masallarda,

şiirlerde, hikayelerde bir de müzelerde buluruz;

geçmişin demir seslerini, alnı ter içinde olan bir yudum

ekmeğe, suya minnet eden insanları...

TABANLARI YAĞLAYIP KAÇMANIN KEYFİ

  Dostluk, komşuluk, insaniyet adına binlerce, milyonlarca söz, hikaye vardır. Ama her çağda, yazılan hikayelerin tarafları ve oluşumları da zamanın şartlarına göre farklılıklar gösterir. Geçmiş zamanların At, Avrat, Silahı, şimdi sadece silaha dönüştü. Ne At’ın, ne de avradın bir anlamı kaldı. Kala kala en büyük güç, silah kaldı. Gelişmekte olan ülkelerden tutun da, gelişmekte olan ve gelişmemiş olanlara kadar silahlanma, silah taşıyanların gücü, hoyratlıkları, döktükleri kan, aldıkları canların haddi hesabı yoktur.

 Alman şairi Schiller’in “Kefalet” adlı şiiri, dostluk üzerine bir hikayeyi anlatır;

“ Eski Yunanistan'daki zalim bir kralı öldürmek üzere başkente gelen bir fedai, kralın muhafızları tarafından yakalanır. Suçunu itiraf eder ve idama mahkûm olur. Bunun üzerine krala yalvararak ondan kız kardeşini evlendirmek üzere cezasının üç gün geri bırakılmasını rica eder. Kral güler, peki ya gelmezsen!

  Onun arkasında duran bir delikanlı hemen atılır, o zaman, der, onun yerine beni asarsınız. Bu fedainin en yakın dostudur. Kral, bu işi eğlenceli bulur, nasıl olsa suçluyu da yakalatacağını ümit ederek onu salıverir.

  Üçüncü günün akşamı olmuştur. Güneş batmak üzeredir. Halk büyük meydanda toplanmıştır, suçluya kefil olan gencin idam sehpasına çıkmasını seyretmeye hazırlanıyorlar.

  Tam bu sırada sellerin, taşan nehirlerin, haydutların arasından bin türlü güçlüklerle ve tehlikeleri atlatarak gelen fedai şehrin kapısında görünür ve yüksek sesle bağırır; “ Durun asmayın, ben geldim.” Evet, o gelmiştir. Bir an içinde kralın gözleri dolar, sadakat ve dostluk boş şeyler değilmiş, der, onu affeder ve şiir kralın şu sözleriyle son bulur:

Anladım ki sadakat ve vefa boş şeyler değilmiş

Lütfen beni de aranıza alın,

Sizin üçüncü dostunuz olayım.”

 Bugünün hızlı ve hijyenik aynı zamanda kurnaz yaşamına ne kadar uzak görünüyor bu hikaye değil mi dostlarım! Bugünün insanlığı uzay çağına hazırlanıyor; bencillik, hazırcılık, ukalalık üst sınırları zorluyorken, böyle bir durumda en yakın arkadaşımız idama yollansa, bizim yapacağımız şey tabanları yağlamak olmaz mı? Elbet, sözüm meclisten dışadır; ama gün bugündür; kaçma, çalma, unutma günü…

 Unutmadığım bir tek şey varsa, değişen zamanlar, değişen insan tipleri ve yaşam biçimleri, esas insaniyeti daha da pahalı ve nadide hale getirdiğidir. Dostluklar, arkadaşlıklar, insanlığın sevgi ile dolup taştığını anlatan hikayeler uzak da görünse; hep aranacak, hep özlenecektir; hele hele daha da nadide hale geldikçe, daha bir hayal edilecektir.

  Güven Serin