GECENİN İÇİNDEN

Kamera; Güven -Tekirdağ

Bir şarkı söyleniyor; Barış'ın şarkısı;

"ellerimle büyüttüğüm,solar iken

dirilttiğim,çiçeğimi kopardın sen..."

Çiçekleri koparmadan da sevmeyi

öğreneceğiz birgün...

Kamera; Güven-Kumbağ

Bir gün daha doğuyor. Ve yine gün,

alabildiğince kucaklayacak insanları; kimi

kucağını açacak,kimi yumruğunu sıkacak,

kimi kin ve nefretini biraz daha

olgunlaştıracak; kimi ise, sevgisini

yüceltip abideleştirecek...

Kamera; Güven Kumbağ Tepesi

Haylaz haylazın halinden anlar:)) Şımarıktı,

insana yakındı. Aslında gün içinde ağır adamlığa

özenmeseydim iyi haytalık yapardım bu küçük

beyefendi ile:))

Kamera; Güven-Kumbağ

Alabildiğince benimdi gün. Tepe,deniz, liman ve

martılar; benimdi... Ben olmanın benliği içinde

hiçbirini mülkiyetim içine geçirmeden ve incitmeden

hepsi benim; bizim diyebilmek;sokak, cadde,park,

orman, dağ, tepe, ırmak; bizim diyebilmek; derken

katletmeden sevdiklerimizi...

Kamera; Güven Işığın Olduğu Yer

Bir çocuk için anne ve babası, büyük bir

çınar ağacı gibidir. Sıcakta gölgesinde durmayı,

soğukta geniş kovuğuna girmek ister.

Korktuğunda da dallarına tırmanıp

yükselmeyi hayal eder...

Işık da öyledir kendini arayan canlı için;

onu görür,kokusunu duyar ve sesini

bir çağrı gibi algılar ve o sesin, o çağrının

sonsuzluğa uzanan bir şey olduğunu

anlayacağı zamana doğru yürür insan...

Kamera; Güven  Kumbağ

Tepeden ayrılırken ne bir hoşçakal, ne bir

elveda dedik birbirimize. Biliyorduk ikimizde

tekrar tekrar buluşacağımızı.

Tepelerde tutunmuş küçük bitkiler ve ağaçlar

her zaman büyük saygıyı ve övgüyü

hakederler. Çünkü sıradan bir şımarıklık,

rahatlık ve keyfiyet yoktur onların yaşamında.

Tam bir mücadele ve savaş vardır; yaşam

ve yaşatma savaşı...

Kumbağa Balıkçıları

Yalnızlığınız, tepelerle, rüzgarla, ışıkla konuşmanız

son bulur ve o sonun içinde insanlara ihtiyaç

duyarsınız. Ve bende dinlencenin, kendi sessizliğimin

sonunda insanlara merhabe dedim. Çay ve kahve

içtim onlarla. Sohbet içtim, tost yedim.

Doğrusu tost lezzetliydi; kahve ve çay

keyif vericiydi; tıpkı beni bir yabancı

kabul etmeyerek aralarına aldıkları

gibi.

Merhaba Hasan Bey, Merhaba Metin

Bey; selam olsun sizlere...

GECENİN İÇİNDEN

 Bu sabah yine o bildik süzülüşü yaptım şehrimin eski limanına. Bildik kahvaltısını ve sessiz seyrini… Gecede aynı yerdeydim ama günün ilk ışıkları ve ilk tazeliği gibi değildi gece. İnsan sesleri ile adeta yalnızlaşmış ve kimsesizleşmiş gibiydi. Üstelik benim masam; iğde ve şeftali ağaçlarının hemen yanı, başkalarının şamatacı lütfü ile onurlandırılıyordu.

 Gecenin içinden süzülerek geldim sabahın başladığı eski limana. Sessizlik kendi sesini, sahiplenişini çoktan yapmıştı bile. İğde ağaçları ile şeftali ağacı beni bekliyordu. Ev sahibi rahatlığı ile masamı düzenledim. Yiyeceklerim sabah beslenmesi adına yeterli görünüyordu; yumurta, domates, yeşilbiber ve beyaz peynir.

 Yalnızlık yalnız olmadığını bilerek çok güzel yaşanıyor. Her gördüğünü alıp gereksiz israfı da yapmamak; alabileceğini bildiğin halde almamak da öyledir. Her söze; hüzne, sevince, alkışa söylenecek bir şey olabileceği halde; söylemeyip yalnızlığa, sessizliğe bürünmek de öyle…

 Bir gül goncası ilkbaharı anlatıyordu sonbahara. Bir anne kedi, yavrusuna hayatı öğretiyordu; şımarık yavrusu zamanla öğrenirim oyun oynamayı sürdürme telaşı içindeydi. Yavru martılar yetişkinler gibi uçup, beslenme ustalığını; kendi kendilerine yetebileceklerini kanıtlıyorlardı. Limanın kirli suyu orada yaşamı ve yaşamayı seçen balıkların oyun bahçesine dönüşmüş; ışığın aydınlattığı limanda balıklar suya atılmış yiyeceği iştah ile yiyor ve zıplıyorlar.

İtalyan Şair Giusepe Ungaretti 1927 yılından ses veriyor; Bir Esinti;

 Duyarak gökyüzü/Sabahın kılıcını/Ve kucağına tırmanan tepeyi/Dönüyorum o tanıdık uyuma/Ölgün bir ağaç kümesi/Kavrıyor tepeyi dibinden/Birbirine dolanan dallardan/Yeniden doğan uçuşlar görüyorum/

 Bu dizeyi tekrarlarken ben, kendimi mavi minibüste buldum. Kuzey rüzgârı teslim almıştı beni. Doğrusu gönüllü bir teslimiyet içinde sabahın davetkârlığı beni batıya götürüyordu. Mavi minibüsün gideceği son yere; Kumbağ’a gittim. Şimdi, yaz ayın kalabalıkları yoktu orada.

 Geçtiğim yerlerde; Altınova ve Barboros; yağan yağmurun izleri; miller, molozlar insanlık abidesi gibi hâla duruyor orada. Yağmur bereket getirirken, insanlığın ve insanlığı yönetmeye talip olan yöneticilerin gözü önünde büyük gösterisini yapmıştı. Bizlere özel bir gösteri; doğayı sevmeyen ve doğayı her fırsatta katleden bizlere…

 Kısa sürede Kumbağ’a geldim. Deniz mutlu bir haykırış içinde; yenileniyor, tazeleniyor. Yağmur sonrası akan miller mavilik içinde sarı bölgeler oluşturmuş. Deniz, her şeyi yuttuğu, her savaşa tanıklık edip, içinde erittiği gibi insanlığın gözü önünde akan milleri de yerli yerine yerleştirecek elbet…

 Bildik tepeye, büyük kayanın yanına gittim. Öylesine uzandım boşluğun denizine, çevre tepelere ve şairinin dizelerine; gönül içliği ile sessiz bir titremeyle. Yine İtalyan Şair Giusepe Ungaretti seslendi 1929 baharından; Sessiz;

Üzümler olgun/tarla sürülmüş/Tepeler sıyrılmış bulutlardan/Yazın tozlu aynalarına/Gölgeler düşmüş/Belirsiz parmakları arasından/Işıltıları açık seçik/Ve uzak/Serçelerle uçuyor/son keder.

Şair Ungaretti bunları söylerken bende çevreme bakıyorum. Gerçekten de üzümler olgun ve tarlalar sürülmüş ve tepeler sıyrılmış bulutlardan.

 Sığırcık kuşlarının sesini o kendilerine has konuşmalarını duyunca şaşırdım. Sığırcık kuşları da göç eden kuşlardan olmasına rağmen daha göç etmemişler. Söyledikleri şarkımı, şiir mi yoksa sıradan bir sohbet miydi bilemiyorum. Ama çok içten seslenişler; belki de bu yılın bu yöreye bir ayrılık şarkısının seslenişleriydi…

 Yaz ayları sonbahara dönüşüyordu. Yağmurlarda başladı. Turizm beldesi karmaşasını bırakıp burada yaşayan insanlarına kavuşmuş ama az da olsa yazlıkçılardan kalan insanlar sığırcık kuşları gibi son günlerini geçiriyorlar.

 Tepenin esintisi çok güçlü bugün; aşağıdaki dalgalar ve tepenin rüzgârı iç içe geçmiş durumda. Beni karşılayan küçük köpek yavrusu umutla peşimden geldi. Benden önce beni sahiplendi. Etrafımda, bacaklarımın arasında dolandı durdu. Çeşitli yaramazlıklarla beni çocukluğuma getirmeye çalıştı ama nafile; ben bir derviş sessizliğinde başka seslerin peşindeydim…

 Ben, serçelerle, sığırcık kuşları ile uçacak son kederleri görmeye çalışıyordum; son kederleri… Martıları, kargaları, güvercinleri gördüm de yinede serçelerle uçacak son kederleri göremedim. Yunuslar da yoktu; o şımarık ve insana yakın hayvanlar.

 Bir yandan denizin senfonisi; bir yandan kulağımda çalan Ayşe Tütüncünün piyanosu ve bir yandan da Ungaretti’nin seslenişi; Ey Gençlik;

 Yola çıkma zamanı bitmiş sayılmaz/Yükselen gökler/Dizginlenemeyen atılım/Ve şimdiden terk edilmişim/ Kaybolmuşum sürünen kara duyguda.

 Güven Serin