İKİ BİNİNCİ YAŞ GÜNÜM

Kamera; Erdem   Ganoslar-Tekirdağ

İKİ BİNİNCİ YAŞ GÜNÜM

  Kulağa ne kadar çok tuhaf geliyor dostlarım. Ülkemizde ortalama ölüm yaşı 65–70 olurken, dünya üzerinde yüz yaşını geçmiş insan sayısı sayılı durumdayken, benim iki bininci yaş günümü hayal etmem; ne büyük iş…

 Bunun da bir sebebi var. Bu başlık da öyle laf ola beri gele, söylemi için atılmadı. Habertrak Gazetesinde kim bilir kaç zamandan beri yazıyorum; düşün sanatının, dokumacı kuşların, murç, keski sallayan heykeltıraşların, tuvale dokunan ressamların, tarlada akıttığı terin kötü kokmadığı insanların; insanlığın hatırına…

 Bir başladım; on oldum. Sonra yüz ve bin… Şimdi tam da şu an; okuduğun bu makale; ey sayın okuyucu iki binici… İnsanlığın hayal ettiği ebedi yaşam sürecine eklenecek olan; binden sonra gelecek bir bin daha yaşayarak ulaşılacak kutsal rakam…

  Düşün insanı, yazmaya giden yolculukta içinde yaşadığı halkına, sıradan sayılan yüce hayata muhtaç olduğu kadar; yazarlara, şairlere, zanaatkârlara, sanatçılara ihtiyaç duyar; anıtsal bir içtenlik içinde.

 Ben de öyle yaptım; iki bininci yaş günüm için iki yazar-şair dostum ile sohbet ederek kutladım bu düşsel yolculuğun yıldızlara uzanan konçertosunu.

 Ölene kadar yazmaya devam eden Proust’un son sözünü yazdıktan sonra, 1922 baharında bir akşamüstü saat dörtte uyanınca, yanında çalışan kâhya kadını çağırıp;

 “ Bu gece müthiş bir şey oldu. Bu gece bütün ömrümün son sözünü yazdım. Artık ölebilirim! “

 Yazmayı yaşamlar içinde yaşam sanan, doğa ile insanı birleştirmeye adanan bir insan… Ve bütün zamanlara ait; hiçbir zamana kıstıramayacak bir söz daha söyler;

 “ Işığınız olduğu sürece çalışın! “

 Limanın iğde kokuları baharla birlikte yaz zamanına aktı. Dönüşümün milyon kere milyon muhtaçlığı içinde… Yelken Kulübün çayhanesi, esintinin, taşlara tırmanış, yaşam serüvenine sımsıkı yapışmış yosunların, akşam olunca iskele akyalarının üst çıkıntılarını yuva yapmış karabatak kuşlarının hemen yakınında diğer arkadaşıma Giovanni Papini’ye heyecanlı bir ses tonuyla, “ bu gün benim iki bininci yaş günüm Papini; Proust’a seslendiğim gibi ona da bir çay söyleyerek seslendim.”

 Papini, uyuşuk bedenleri, kireç bağlamış beyinleri, sonsuza ve uyuşukluğa adanmış canlıları uyandırmak istercesine dostu olan bana takılmadan edemedi;

 “ Sen kim olursan ol, şu anda burada senle yüz yüze olmak, gözlerini gözlerime dikmek, ellerini sıkmak ve sana alçak sesle; YAŞADIĞINA İNANIYOR MUSUN? Gerçekten, derinlemesine yoğun yaşadığına? Bu hayatın sana, gençliğin ateşli gecelerinde belki hayalini kurduğun kadar güzel ve büyük görünüyor mu? Demek isterim.”

 Dost bu ya; en kara zamanları değil, en yüce zamanları bekler. Kara zamanı bekleyeceksin de ne olacak? Papini gibi rüzgârın şiir tadında estiği, denizin sevda tadında ruhumuzu yaladığı bir anda esecek, söyleyeceğini söyleyeceksin. O da öyle yaptı. Laf aramızda iyi bir laf ustası, hiciv mimarıdır.

 Çayını yudumlarken, çay demi dalga dalga Marmara Adacıklarına yayılırken Papini yine söyledi söyleyeceğini;

 “ Yaşamayı bilmediğin için başkalarının hayat atışlarını dinleyen güçsüz insancık. Yaptığın eylem sana alçakça, kalleşçe, çok kalleşçe görünmüyor mu? Ve sen, belki kitap okuduğun, yazdığın için yaşadığına inanıyorsun! Dışarıya çıkarken sen ‘bihaber’ psikolojiden anlamayan ve edebiyatla beslenmeyen alçak halk tabakasına büyük bir hor görüyle bakacaksın.

  Kendi kendine, ben bir entelektüelim, bir seçkinim, bir düşünürüm, bir aristokratım, üstün bir kişiyim, kısacası bir elit üyesiyim dersin. Dünya etrafımda dönüyor, dünya benim için yaratılmış. Eğer uymazsa sahne tasarımcısına bir tekme atarım.

  Ey kalleş düşünür-yazar. Seni bu sebepler yüzünden hor görüyorum, tiksinç ve acı veren bir nedenden ki sana çok benziyorum, ben de neredeyse senin gibiyim; ey yazar!”

 Benim iki bininci yaş günü kutlamam fazla ciddiye alındığını gören Proust imdada yetişti. Papini’nin bitip bilmeyen iğnelemelerini susturdu. Bir şiirle tokuşturdu çay bardaklarını; ışığı görüyorum; öyleyse çalışalım; sohbet edip, düşünelim, yazalım ve tekrar okuyalım, dedikten sonra mavi yeşil ve grilikten oluşan denizin öte yakalarına bakarak seslendi;

Elim elinde uyuyor, alnım senin huzurunu hissetmek için

Senin omzunda kalmak istiyor,

Aramızdaki aşk öpücüğü gibi tir tir titriyor

Ve kendini gözlerimizde yaşlarla görünce gülümsüyor

 Ey okur; bu gün benim iki bininci yaş günüm. İki bininci makaleyi; iki milyar kere düşünmüş, iki milyar yıl önceki zamanlardan çalıp sana taşıdığım halde; belki senin haberin bile yok; ey kıymetli, ey alçak, ey sıradan, sıra dışı okur…

 Güven Serin