SİGARAYI BIRAKTIM

I

Kamera; Metin   Kumbağ-Tekirdağ

Marmara Denizi adalara uzanan gizli bir

yoldan getirir beni. Dolaşırım kırlarda bir

keçi gibi. Sessizliğin erdemi kucaklar

 bozkır çocuğu belli...

Rüzgar sert ve sınamak ister yüreği

olan insanın yürek elini. Ve uzanır

kışın soğuk zamanında bile

sevmişliğin, boyun eğmişliğin bedeni...

SİGARAYI BIRAKTIM

 Tiryakilere göre benim sigara içmem “içmek” sayılmazdı. Günde 2–3 sigara içiyordum. Adam gibi içeceksen hiç, diyenler bile vardı. Adam gibi içmek nasıl oluyor? Elbette bir paketin hakkını vererek… İyi ve disiplinli tiryakilerin tümü yedek sigara paketi bulundurur. Yanlarında yedek kitap, felsefe, düşünce, vitamin, coşku, hoşgörü olmasa da ziyanı yok canım! Yedek sigaraları vardır daima; büyük kurtarıcının korkunç hayal kırıklığı adına…

 Hiç sigara içmeyenlere göre ise içtiğim 2–3 adet sagara bile fazlaydı. Neden fazlaydı? Çünkü bugün üç olan, yarın 13 olacak elbet düşüncelerini temel alıyorlardı. Üstelik bir tek sigaranın da yararı var diye hiçbir sağlık dergisinde okumadım. İçinde birkaç bin zararlı madde olan ve vazgeçilmez sanılan değerli dostumu bir kenara; nazikçe bir kenara bıraktım. Üstelik sigara paketini daha yeni almıştım. Göz alıcı kırmızı paketin üzerinde bir de çakmak öylesine üzgün duruyorlar.

 Sigara sevdamdan geriye kalan bir paket ile bir tek çakmak bütün mahzunlukları ile beni kandıracaklarını sanıyorlarsa aldanıyorlar. Her ne kadar centilmen, hoşgörülü, ılımlı bir insan felsefesi taşıyorsam da iradenin, bilimsel verilerin ve beden sesinin uyarılarını yok sayamam. Saymadım…

 Sigarayı bıraktım, dediğimde sigara için arkadaşların pek de sevinç çığlığı atmadığını gördüm. Öyle ya, onlar içerken, muhteşem keyiflerin dumanlarını gök kubbeye savururken ben yalnızlığa, hiçliğe mi karışacağım? İlk sözleri; “kilo alırsın!” ne kadar düşünceli arkadaşlar; sigarayı kilo ile şişmanlık ile özdeş hale getirmişler. Sigarayı bırakırsam fidan gibi bedenim şişmanlayacak ve pek yakışıklı olan görünüşüm yakışıksız olacak; ne büyük düşünce ve arkadaşlık gösterisi…

 Daha birçok arkadaşımın haberi olmadı; sigara sevdamdan vazgeçişimin. En çok limanda kendim ile baş başa kaldığım, kendim ile neşeli-huzurlu dakikalar geçirirken sigaramı yandan çarklı vapur gibi işlettiğim zamanları ararım diye düşünüyorum. Sigara ile liman dinlencem neredeyse özdeş hale gelmişti. İyi bir ikili gibi görünüyorlardı. Hâlbuki dinlence zamanında, kendimiz ile baş başa kaldığımız durumlarda sigaradan başka ne büyük dostluklar var da haberimiz bile yok.

 Diyelim ki yılın on iki ayı indiğim liman çay bahçesine yine indim. İğde ağacı ile şeftali ağacının yanına oturdum. Küçük kayıklara şöyle bir selam verdim. Sonra limanın girişine, oradan denizin gerisine; Çanakkale boğazına uzandım. Akıntısı ve rüzgârı bol olan boğazı geçip efsanelerin, tanrı ve tanrıçaların dans ettiği, masallar anlattığı binlerce koyu, adası olan Ege’ye geldim. Oradan sevdaların büyük denizine; Akdeniz’e ve Cebelitarık boğazına kadar ulaştım. İspanya arenasında besili bir boğanın büyük diyet adına kahraman matadoru yerlerde sürüklediğini görünce üzülmeden Atlas Okyanusuna çıktım…

 Şimdi sorarım size; böyle uzun ve güzel bir gezi bir tek sigara içmeden yapılabilinir mi? Sizin değerli düşünceniz adına ben cevap veriyorum; “ELBET YAPILABİLİNİR” Sigaranın yerine bir tek şiir koysanız; nice paketleri yerle bir eder. Nikotinin insan ciğerlerini kavrayıp, güzelim oksijeni kapı dışarı etmesi; insanın kendi insanlığına yaptığı en büyük ayıp değil midir? Bu ayıbı kim örtecek? Elbette en güzel zamanlarımızda; orta yaş dediğimiz, kiminin yaşlılığa yaklaştığı dönemlerde ilk uyarıyı ciğerlerimiz, kalbimiz ve bacaklarımız yapacak.

 İşyerine uğrayıp selam veren tanıdık sima, hal-hatırdan sonra bilinen konuşma devamını getirdi. Sanki en büyük yasaymış gibi, elli yaşına geçen her insan, onlardan önce yaşayan diğer insanlar gibi köhne olmak zorundaymışçasına sağlık sorunundan söz etti;

“bacaklar, bu bacaklar yürümüyor artık. Yokuş aşağı iyi de, yokuş yukarı zorluyor beni.” Bu sözü söyleyen insan yaşamın en güzel zamanlarında bulunmasına, görünüşte iyi bir bedene sahip olmasına rağmen iç bedeni iyi bakmamanın, sağlığın, beden sesinin uyarılarına kapalı olduğu için; inlemeyi değerli bir kültür haline getirmiş.

 Aslında sigarayı bırakmak veya bırakmamak değildir mesele; iyi ve kaliteli bir yaşamın içinde olmak istiyor muyuz, yoksa istemiyor muyuz? Sonsuza kadar kimse yaşayamaz. Genetik mirası çok sağlam olmayan insanlar da en iyi şartlarda bile ömürlerini çok fazla uzatamazlar. Ama çok önemli bir şeye sahip olurlar; son ana kadar kaliteli, huzurlu bir yaşamın içinde; gitmek istedikleri yerlere kendi ayakları, iradeleri ile giderler. Dokunmak istedikleri nesnelere, canlılara kendi elleri, gözleri, dudakları ile dokunurlar…

 Sigarayı bıraktım; sonsuza kadar yaşamak adına değil; bana biçilen ömrün son kırıntısını köhne bir beden taşıyarak değil, temiz, bakımlı ve çevremizdeki diğer insanlara acıma hissini vermeyen taze, saygın bir bedenin sahibi olarak bıraktım sigarayı…

 Güven Serin