İŞTE GELDİK GİDİYORUZ

Kamera; Güven     Tekirdağ

Bir keman sesi yayılır mavinin boşluğuna

Haylazlığınız dinginliğin hatırlatmasını yapar

Bir ses;sanatın sanatçısı seslenir;

Bir çiviyi çakar gibi

vura vura günlere...

Kamera; Güven     Tekirdağ

Bakışlar

Çığlık çığılığa yükselirken dünyanın

diğer sesleri; çeşit çeşit ahlak oyunları

fotbol oyunları kadar hız kazanmışsa ve

galeyana gelmiş insanlar insanlık adına

baş parmağını aşağa indirip ölüm-vahşet

istiyorlarsa; siz; bakışlarınızı bir başka yönün

masumiyetine, merhametine, tabi ahlakına

çevirin. En güzel ahlak; kendi iç huzurunuz

ile duyacağınız ahlaktır. Ve, bakışlarınız

gözgöze gelir başınız öne eğilmeden.

İŞTE GELDİK GİDİYORUZ

 Geçmişte söylenmiş, geçmişte bestelenmiş bazı şarkıları aynı tazelikte, aynı etki içinde dinliyorum. Büyük bir keyifle; vazgeçemediğim, geçmeyeceğim sanatçılardan birisi de Cem Karaca’dır. Ne ölüm, ne başka bir şey; sesi, yorumu ve felsefesi; vazgeçilmez… İşte ustanın özlemle dinlediğim ve çalışmama başlık olan şarkısı;

“ Dörtnala gidiyoruz bizi bekleyen yere. Bizi bekleyen yere. Halimize şükran mı, isyan mı etmeli, bir ömür bir rüyaysa, uyanıp kalkmamalı mı? İşte geldik gidiyoruz, bilinmez bir diyara, işte geldik gidiyoruz bilinmez bir diyara. Eskiden karpuz idik, şimdi döndük; biz, hıyara…”

 Şarkının bende uyandırdığı heyecan gidiş yolculuğuna yaklaşmış olmam “son çeyrek” adına şehrimin sokaklarında, parklarında ilk kez dalaşıyormuşum gibi tekrar ve yeniden bir kâşif gibi dolaştım. Limana inen taş merdivenlerin yakınında yaşlı çam ağaçlarının altında bulunan banka oturdum. Sonbaharın esintisi, ağaçların yüksek oluşunun koyu gölgesi benden başka bir sürü insanı da buraya toplamıştı.

 Kalabalık bir gurup, yeni kuracakları derneğin son hazırlıklarını; yaşlı çam ağaçların hemen altında yapıyorlardı. Kuracakları dernek daha resmiyet kazanmamıştı ama heyecanları, yüzlerine takındıkları samimiyet; bu işin çoktan olduğunu anlatıyordu bana. Sonra, bir takım kâğıtlar imzalamadan önce fiili başkanları bir konuşma yaptı. Konuşmanın konusu kuracakları dernekle ilgiydi ama ilgimi çeken tarafı, başkanları daha şimdiden siyasete bulaşmayacaklarının, siyaset üstü hizmet edeceklerinin mesajını birkaç kez tekrarlayarak yaptı. Zaten, bir sürü sivil toplum örgütlenmeleri de kısır siyaset oyunlarını, seçeneklerini girdaba; girdaplara çevirmedi mi?

 Bana yakın olan diğer bankta ise iki erkek; iki arkadaş oturuyordu. Sanırım yaşları benim yaşıma çok yakın. Orta yaş dinginliği içinde farklı şehirlerde yaşamanın özlemi ile kucaklaştılar ilk önce. Dertleşme devam ederken Tekirdağ’da yaşayan siyah saçlı erkek; “dün akşam seni rüyamda gördüm Ali’ciğim.” Dedi.

 Kızıl saçlı olanın adı Ali imiş. Ali rüya lafını duyunca heyecanlandı ; “ nasıl bir rüya!” diye rüyanın açılımını istedi. Siyah saçlı erkek; zaten Ali anlatma dese de anlatacak heyecan içinde gülümseyerek anlatmaya başladı;

“ Seninle Ege’nin güzel şehri İzmir’de buluşmuşuz. Ama sen buluşma yerine iki güzel kadınla geldin. İnanılmaz güzellerdi. Kadınlar yarı çıplak görüntü içinde şehvetli bir kasırga estiriyorlardı. Sen iki kadın arasında tercih yapmakta zorlanıyordun. Simsiyah saçları olanı tercih edip, oradan siyah saçlı kadınla ayrılırken; yarı çıplak haldeki sarı saçlı kadın seslendi; ‘ben hamileyim’ dedi.”

 Rüyayı büyük bir heyecan içinde dinleyen kızıl saçlı; ismi Ali olan erkek; son cümle “ben hamileyim” karşısında adeta nutku tutuldu ve “ ağabeyciğim nasıl rüyaymış; sanki kâbus bu!” İki erkek ovaya salınmış atlar gibi neşeli gülmeye başladılar. Bu gülmenin içinde bir araya gelmenin ve özlem gidermenin yanında gerçek hayatta “ben hamileyim” diyen sevgililerinin olmayışı da vardı elbet.

 İşte geldik gidiyoruz, şarkısının beynimdeki taze heyecanı iteneğini oluşturmuş, gidişat içinde gördüklerimi bir bir daha ölmemiş, diriliğini koruyan beyin nöronlarıma kaydettim. Karşımdaki derneğin evrakları imzalanıyor, birbirinin heyecan içinde tebrik ediyorlardı. Yan tarafımdaki iki dost; siyah ve kızıl saçlı adamlar; rüya sohbetini başka boyutlara taşımış, gençlik yıllarının çocuksu eğlencelerinde kaybolup gitmişlerdi. Ben, daha birkaç gün önce internette yeni keşfettiğim “Mıknatıs” ismindeki bloggerde okuduğum “yardım” ismindeki yazının etkisinde, yazının irdelemesi içindeydim.

 Zülfü Livaneli’nin Serenad kitabındaki kadın kahramanımız “Maya” gibi bir yazarla mı tanışmıştım; yoksa ondan da öte; Maya gibi ufku geniş, enerjisi iç bitmeyen döngünün enerjisi gibi bir sürü insandan birisine mi rastlamıştım? Bu çalışma beni niye bu kadar etkilemişti. Bilinen kelimeler, bilinen nasihatler ve yol göstermeler bu çalışmada da var; ama farklılık neydi?

 Mıknatıs isimle blogda 2009’dan bu yana yayınlanmış onlarca çalışma var. Sessizce ve nazikçe kendi bahçesini oluşturmuşlar; ne büyük alkışları, ne büyük kazançları düşünerek; sadece içe baskı yapan sosyal enerjinin deprem etkisini beklemeden belki de yakıcı değil var edici lavların püskürmesiydi bu çalışmalar.

Silva “yardım” isimli çalışmasında şöyle sesleniyordu insana; belki de insanlığa;

Susuyorsun…

Kızıyorsun…

Yardım et diyorsun

 Nasıl anlatsam, bu yolculuğa herkesin tek başına çıkmak zorunda olduğunu… Karanlık görünüyor yol, biliyorum ama o yolu aydınlatacak ışığın da sadece senin yüreğinde olduğunu… Gözlerini kapattığın sürece ışığı göremeyeceğini yani asıl sorunun karanlık olmadığını nasıl anlatmalı…

Uğultu kesilmeden, sessizlik gelmez… Sesler kesilmeden yolculuk başlamaz… Yanına arkadaş aramaktan vazgeç… Aradığını ancak kendi rehberliğinde bulabilirsin…

Sahi, kendinden neden bu kadar korkuyorsun?...

Güven Serin