YAŞAMA TUTUNMAK

Kamera; Güven     

Gazetede küçük bir bölüme çizilmiş karikatürü

Özgün'ün kalemi ile tekrar biraz daha büyük

ve kara kalem çalışması ile paylaşıyorum.

Acaba bizlerin tutunduğu yaşam;bu otlardan

daha sağlam bir yerdeki yaşamdır

diyebilir miyiz? Kim bilir kaçımızın

yaşamı,düşünmeyen, irdelemeyen,

merhameti bile bilmeyen hayvanların

soylu ağızlarında,midelerindedir...

Kamera, Yunus    5-6 Aralık 2009

Aziz Bey ile birlikte Ganosların zirvesinde

doğanın kuru görüken capcanlı bağrındaydık...

Doğanın her an süt vermeye hazır

göğüsleri,çocuk kokuyordu...

Masumiyet kokuyordu...

Kamera; Aziz Öğretmen

Gece çökünce Ganoslara, kamp ateşimiz yanmış,

kadehlerimiz insanlık ve doğa için bir kez

daha kalkmıştı.

Kamera; Güven Ganoslar Aralık 2009

Ruhumuzu ve bedenimizi sevgi dolu

ana gibi besleyen doğanın

tepeleri arasındaki küçük vadide

kurulmuş "kamp ateş" i grubu,

dinginliği,tek bir slogan ile

paylaşıyordu; SEVGİ

Sevgi,hiç kimseye ait değildir;

üretilmeye başlandı mı,bencilliğin

bekçileri,asalakları bir bir terk

etmeye başlarlar;sevginin ait

oduğu bedeni.

YAŞAMA TUTUNMAK

İnsan denen canlı bir tuhaf oluyor. Kimi için bonkörce sunulan hayatlar-sağlıklı yaşamlar anlamsız kabul edişlerle onurlandırılır. Kimileri içinse, hayat, gizemli lâbirentlerinde sürekli acı ve hüzün üretir. Ama yine de acı ve hüznü kıymet bilmişler, büyük bir nezaket içinde kabul edip onurlandırırlar kader denen seçenekleri.

Hayata küsmeyip, hayatın sunduklarını kendi bedeninde anlamlandıranlar hiçbir şaşmazlık içinde dokurlar; hüzünlü, acılı, renk ve seslerden oluşan eserlerini.

Şimdi, hiç acı çekmemiş, bedeni ile ruhu, hüzün ve özlemle yıkanmamış bir insan, gökyüzüne bakıp vicdanını sonsuzluğun ışıklarıyla güncellemediyse kalıcı eserler vermesi mümkün müdür? Değildir, hiç mümkün değildir!

Yaşamı tüccar mantığı ile bir verip, üç-dört almak kurnazlığı ile süslemeye çalışanlar hep yanıldılar. Orta halli bir iyiye ulaşmak hep mümkündür! Orta halli iyilerin kendince iyi saydıkları, alkışladıkları iyiler de vardır. Ama bütün bu iyilerin ve iyi olma yolunda olan adayların hep bir eksiği vardır tamam olmayan…

Aziz Öğretmen de hayatın yarısını iyi olmaktan, iyi olmaya çalışmaktan geçirmiş 30 yıllık eğitim-öğretim bayrağını umutla, heyecanla taşımış. Eşi Emine Hanım da öyle…

Aziz Öğretmen ile latife yapar; “tekke” dediğim yazlığında kim bilir kaç kış akşamı, gecesi saatleri birbirine eklemişizdir… Kimi dağlara tırmanmış, kimi vadilere inmişizdir… Bazen akan bir ırmağın peşine takılmış, bazen derin ve karanlık ormanların dolambaçlı yollarında gezinmişizdir… Kim bilir, kaç gün ve gece…

Aziz Öğretmen kimine göre zorlu ulaşılmaz bir adamdır. Dostlarına göre ise “özel” bir insan! … Ya öğrencilerine göre nasıl biridir, Aziz Öğretmen? Aziz Öğretmen artık emeklidir emekli olmasına ama bugün bir öğrencisine bir telefon açıp; “

Yeşil pencerenden bir gül at bana
Işıklarla dolsun kalbimin içi
Geldim işte mevsim gibi kapına
Gözlerimde bulut, saçlarımda çiğ

bu şiiri okumaya başlasa, telefonun ucundaki büyümüş küçük öğrenci;

Açılan bir gülsün sen yaprak yaprak
Ben aşkımla bahar getirdim sana.
Tozlu yollardan geçtiğim uzak
İklimlerden şarkılar getirdim sana.

A.Muhip Dranas’ın bu güzel şiiri Aziz Öğretmen ve öğrencileri tarafından bir şükran gibi bilinir ve yeri geldi mi söylenir…

İşte dostlar, insanın insanı tamamlaması böyle olur… Sanırsınız ki elinizdeki veya düşlerinizdeki lüks yaşamlar; her şeyin tamamlayıcısı olacak! Hiçbir zaman olmadı, olmayacak sevgili dostlarım. Eğer böyle olsaydı en güzel uygarlıklar çökmezdi. Ne dolu hazineler, ne korku salmış krallar, ne de yüksek kaleler çökmeyi durdurur dengeleyici zaman gelince.

Eğer güzellikler hayatın sonsuzluğuna uzanan bir yol olsaydı, hiçbir güzel makyaj yapmaz, aynalar ile hep barışık yaşardı.

Şimdi, benim de dostluk masamın bir ayağı eksik. Şiir, fıkra, müzik ve felsefe yolculuğumuzun yolcularından birisi olan Aziz Bey, bir süre benden sakladığı hastalığı öğrenmiş durumdayım. Çünkü hastalık, Aziz Bey’i hastaneye yatıracak kadar önemli hale gelmiş. Şimdi güzel Edirne şehrimin hastanesinde yatıyor Aziz Bey. Her gün telefonla şakalaşıyoruz, tebessüm ediyoruz, durumu kurtarma, içimizi hafifçe soğutma adına…

Henüz ameliyat günü ve yapılacak olan işlemler netlik kazanmamış. Şimdi hastanenin beyaz odasında kendi ile baş başa bir insan var. O insan hayatının yarısını öğrencileri ile geçirmiş. Öğrenmiş ve öğretmiş… Şimdi hâla yeni şeyler öğrenip öğretiyor.

Artık geleneksel hale gelmiş Pazar sabahı liman ile buluşma yalnızlığımda aradım Aziz Bey’i. Merhaba dedik. “Ben’den için limanı, gezdiğin dağları-tepeleri kokla” dedi. Ve biz koskoca adamlar, tebessüm ile şakalaşır, durum kurtarma telaşında bulunurken, yine ruhumuzun karları erimeye başlamıştı. Eriyen karlar, tehlikeli bir “çığ”a dönüşmeye gebeydi…

Görüşmek dilekleri ile telefonlarımız sustu. Büyük şairin dizelerindeki gibi “borazan gece yarısı çaldı. Ortaçağdan gelen çığlığı yükseldi ve sustu…”

Telefonlarımız da susmuştu, saat başı çalan borazan da susmuştu. Bir dakika geçmeden telefonum tekrar çaldı. Arayan Aziz Öğretmendi. Senin kalemin kâğıdın vardır Güven, yaz dedi;

Dünya geniş
Odam dar
Selimiye minarelerinde
Kuşlarla randevum var,
dedi ve telefonu kapattı.

Bu dörtlükte neler yoktu ki? Duygunun her rengi, kokusu, sesi vardı ölümlü dünyada daracık beyaz bir odaya hapsolmuş ölümlü insan adına… Aziz Öğretmenin dörtlüğü sindirilmemiş, kendi felsefem ile harmanlanırken Cumhuriyet Pazar ekinde misafir karikatürist, bir çizim, kendi sanat eseri oluşturmuştu.

Karikatür uçurumdan aşağı sarkmış bir adam ile uçurumun başında otlayan bir inek betimlemesi üzerine oturtulmuştu. Adam, uçurumun kenarındaki uzun otlara; ölmemek, yaşamak için sımsıkı tutunmuştu. Ve birazdan o otları yiyecek inek, otlara çok yakın bir yerde o da yaşamak için, süt vermek, yavrusunu beslemek için kendi mücadelesini veriyordu. İnek, ölmemek ve ona yüklenen görevi en iyi yapmak için ot yiyordu keyifli bir telaş içinde. Adam da ölümün terini atarak, korkunç ölümün uçurumun kenarındaki otlarda olduğunu anlayarak haykırmak istiyordu.

İşte dostlarım, tutunduğumuz yaşam böyle bir şey! Belki de uçurumun kenarında bulunan otlara, ağaç dallarına tununduk da öyle yaşıyoruz bilemeden. Birazdan o otları yiyecek ineğin gelip tutunduğumuz son otu da yemesini bilemeden bekleriz; bizi uçuruma iten, getiren nedenleri tarihe, felsefeye, sanata sığınmadan, irdelemeden öylesine ölümcül bir ter atarak bekler dururuz…

Şimdiye, bu ana sımsıkı olanca inatçılığımızla tutunmalı ve henüz uçurumdan aşağı sarkmadığımızı ümit ederek, yaşamın hüzün ve mutluluklarından insanca, insan gibi beslenmeli! Yaşamın bizim yaşamımız olduğunu bilerek, irdeleyerek…
Güven