YA İSTİKLAL YA ÖLÜM -2-

Kamera; Güven  Tekirdağ

30 Ağustos Zafer Bayramı

Evet bayrağımız çok güzel! Evet,

ordumuz çok güçlü... Peki, halkımızın

gücünü yitirmesi nedendir? Ben,günü

kurtarma telaşı içinde halkı olmayı,hakkı

bilmeyi unutmuşlara üzülüyorum! Hem de

en altta bulunan ölümlü bir bedenin mütevazı

bedeni ile üzülüyorum...

Kamera; Güven    Tekirdağ

Zafer Bayramı

YA İSTİKLAL YA ÖLÜM–2

Mustafa Kemal daha Anadolu’ya geçmeden önceleri arkadaşı, dostu olan Salih Bozok’a yazdığı mektupların başlıklarından da dostluğa, arkadaşlığa verdiği önemi ifade etmek için Salih Bozok’a yazdığı mektup başlıklarının bazılarını paylaşmak istedim:

“ Güzel gözlü burma bıyıklı Salih’im. Kardeşim Salih” diye seslendiği mektuplarda tüm hayatı boyunca olduğu gibi, akıcı, gerçekçi, samimi ve kararlı ifadelerini okudum, hissettim…

En sevdiği silah arkadaşları ile yolları daha 1921’lerde ayrılmaya başlamıştır. Kazım Karabekir ile ayrılıkları da bu tarihlerde başlar. Ve belki de barışmaları, helalleşmeleri bir başka dünyaya taşınmıştır. Son ana kadar verilen mücadele hep ulus ve vatan içindir. Kazım Karabekir de, vatan ve ulus sevdalısı bir liderdir.

29 Şubatta Osmanlı Hanedanı hudut dışına çıkarılmıştır. Kazım Karabekir bu karara da içerler ve kendi yeminini söyler; “ Emrivakilere boyun eğmeyeceğim” Ve hayatının geri kalan kısmında da emrivakilere boyun eğmeyecektir de. Kazım Karabekir kendi inandığı ve ulus-vatan sevgisinin hiç eksik olmadığı yolun yolcusu olduğu zamanlarda, Mustafa Kemal de, hiç ara vermeden inanmış olduğu devrimlere devam edecektir. Kim bilir belki de koptuğu, ulusu ve vatanı için ayrılmak zorunda kaldığı dostları için geceleri bir kadeh rakı için derin içler çekecektir; sessizce…

Fevzi Paşa ile görüşen onu eleştiren Kazım Karabekir; “ Diktatörlük devri başladı.” diye yakınır!

Ulusumuzu, vatanımızı sevmiş tüm vatanperverler bazı zaman oldukça duygusal davranırız. Mustafa Kemal ile anlaşmazlığa düşmüş, yollarını ayırmış diğer vatanperverlere farklı gözler ile bakarız. Bizim gözlerimizde onlar gereğinden fazla tutucudurlar! Hayır, onlar gereğinden fazla tutucu değildir elbet! Onlar, özellikle Kazım Karabekir, en az bizim kadar inanmıştı Mustafa kemal’e. En az bizim kadar belki de bizden fazla sevmişti onu! Ama devrimlerin çok hızlı değil, sindire sindire olmasını istiyordu…

Kazım Karabekir evinde de aydın bir insan, baba ve eşti. Eşi ile birlikte o keman çalıp, eşi de ona piyona ile eşlik ediyordu. Şarap ve bira içmekten keyif alıyor, kızı Hayat 18’ne girince ilk sigarasını da kendi elleri ile veriyordu. Bir devrin önemli kahramanları oldukça önemli insanlardır. Onlara çok şeyler borçluyuz. Onları anarken, överken, eleştirirken; tarihin yaşandığı döneme inmeliyiz! İşte o zaman tarihin yaşandığı zamanı anlar, hiçbir zaman madalyonun tek yüzü olmadığını da öğrenmiş oluruz.

1924’ten sonra Kazım Karabekir ile iyice somut ayrılıkların yaşandığı Mustafa Kemal, söylentiye göre hasta yatağında; “ Kazım Karabekir’i çağırın da helalleşelim” demiştir. Yıllar sonra kızı Hayat Kazım Karabekir’e; “ Baba, Mustafa Kemal çağırsaydı gerçekten gider miydin? Sana bu kadar zorluklar yaşatmış, haklarını elinden almış Atatürk çağırsa gider miydin?” diye sorunca Kazım Karabekir de şu cevabı vermiş;

“ Giderdim kızım, giderdim. O Mustafa Kemal, o çağırınca gidilir. O benim en iyi arkadaşımdır. Onun bana yaptıkları etrafının tesiri ile yapmıştır. O bizim İstiklal Harbi’mizi beraber yaptığımız, sevdiğimiz başkomutanımızdır. O bizim cihat arkadaşımızdı. O Mustafa Kemal’dir, çağrılınca gidilir. Ama çağırmadılar. Çok iyi biliyorum…”

Bir devri birlikte kapatmışlar, bir devri (Cumhuriyet)i birlikte başlatmışlar ve kendilerini ulusa, vatana adamış arkadaşların buruk ayrılığı, bizlerin bedenlerinde, ruhlarımızda sevgi ile yaşatılıp barıştırılmaya mecburdurlar. Çünkü onların ayrılığı, onların küskünlüğü hiçbir şahsi ihtiyacın doğurduğu basit ve alçak nedenlerden kaynaklanmıyordu. Onların asıl sorunu; TAM BAĞIMSIZ BİR TÜRKİYE’NİN sonsuza kadar sağlam temellere oturtulmasının gerçeğiydi…

Kendini ulusuna, vatanına adamış bir insan daha vardır. İsmet İnönü. Bazı konularda Atatürk ile ayrı da düşse, aynı ülkünün sevdalısıydılar. Atatürk hasta yatağında bile ; “ Gözüm arkada değil, işin başında İsmet var.” derken, hangi vicdanlar külleri içinden sevgi ve dostluk sıcaklığı hissetmez?

Yıllar sonra Kazım Karabekir ve eşi ölmüş kızları da büyümüştür. Bir gün İsmet İnönü, Karabekir’in kızı Hayat ile geriye dönük tarihin içinde geçmişe yönelik gözyaşlarını tutamaz. O sert, o inançlı, o kararlı asker; hüngür hüngür ağlar. Neden acaba? Hayat Hanımın ağzından dinleyelim;

“ İsmet İnönü o gün bize geldiler. Sana bir şey söylemek istiyorum. Sizin bildiğiniz gibi bazı şeyleri söylemek istiyorum. Rahat edeceğim bunları söylersem. Annen bana kızgın öldü. Bütün geçmişinize rağmen baban (K.Karabekir) bana kızgın değildi. Bana kırgın olduğunu zannedersiniz. Ama Karabekir bana kırgın değildi. O anlamıştı her şeyi. İstiklal Mahkemesinde suçsuz olduğunu, onun için ne kadar mücadele ettiğimi biliyordu. Bazı hadiselerde onun tarafını tutmayışımın sebebini kendisi de bilirdi. Üzüldüğüm annenin bana kırgın ölmesidir. Ben isterdim ki bu hakikatleri annene de söyleyeyim. Ama annen erken yaşta öldü. (İsmet Paşa ağlıyor) Bunları annene anlatmak istiyordum. Olmadı! Annene anlatamadıklarımı sana, Karabekir’in kızına anlatayım da rahat edeyim.”

Çalışmamda bana önemli kaynak olan; Uğur Mumcu’nun kitabına, bu önemli eseri meydana getiren değerli yazar Uğur Mumcu’ya onun ruhu önünde teşekkürü borç biliyorum. Tam bağımsızlığımız için hiçbir fedakârlıktan kaçınmayan, ulusu ve vatanı için en değerli arkadaşlıkları bile son nefese kadar buruk bir yalnızlık içinde hapseden Mustafa Kemal’e ve arkadaşlarına sonsuz şükranlarımı sunuyorum.

Tarih ve bugünün yaşananları göstermiştir ki TAM BAĞIMSIZLIK kolay kazanılmıyor. Cumhuriyet kurulalı neredeyse bir yüzyıl olacak ama hâla içi oyulmak istenir. Ve asıl sorun, tam bağımsızlığın engellenip bağımlı birer köle haline sokulmaya çalışılmış olmamızdır! Bu kitabın yazarı, değerli kalem Uğur Mumcu’nun bedeni bile bu uğurda yitirilmiş, kara bir leke gibi açıklama beklemiyor mu bugünün soylu siyasetçilerinden…

Son söz, hep borçlu kalacağımız ona büyük özrümüz olan yazarımız Uğur Mumcunundur;

Ulusal kurtuluş savaşlarında bu savaşların komutanları arasında böyle görüş ayrılıkları olması doğaldır. Her devrim taşkın sular gibi bir süre sonra durulur ve doğal yatakları içinde tarihsel akışlarını sürdürür. Türk devriminde bu açıdan bakarsanız İzmir suikastı dışında, ihtilalcilerin arasında bir kanlı çatışma da olmamıştır.

Devrim, sarsıcı değişmelerden sonra evrim içinde yürür ve kök salar… Mustafa Kemal, Kurtuluş Savaşı’ndan sonra yurt dışına sürdürdüğü 150’likleri bile bağışlamıştır.

Ya İstiklal, Ya Ölüm! Bu uğurda binlerce insan en ufak bir tereddüt bile duymadan ölüme gitmiştir. Bu uğurda birbirlerine en inanmış, en sevmiş insanlar bile tereddüt etmeden ayrı düşmüşlerdir! Her şey; tam bağımsız Türkiye ve ulusumuz adına…
Güven Serin