SEVMEK BAŞKA BİR ŞEY

Kamera; Güven

Uzun Saçlı Sevgi Filozofu

Kamera; Güven

Doğukan Manço, babasından ona geçen sevgi

kokularını cömertçe veriyor.

Batıkan Manço ve bendeniz

İnsan sevmeye görsün bir kere; evlatlarına

bile değince, alışık olduğun güzel kokuyu

duyar gibi olursun.

Kamera; Güven

Ayşegül Aldinç

Bu güzel bayan da, sıkı bir Barış Manço dostu.

Kamera; Güven

En Büyük Mahir bizim Mahir

Bu sevgi dolu adam; gerçekten de Barış Manço

sevgisiyle donatılmış. Eh bir vapur Barış sever

bir araya gelirse; tam bir sevgi şoku yaşarsınız:))

Mahir'in sağ tarafında ki güzel bayan; annesi,

sol tarafındaki güzel hanım da teyzesi.

Bu güzel aile eski İstanbul kültürü

ile donatılmış. Sen bir sevgi yolla;

onlar beş yollar.

Sevgiyi kurutmayan ve her daim yaşatan

güzel insanlar; selam olsun sizlere.

Kamera; Güven

Sırasıyla alınan Barış Manço severleri, yine

sırasıyla iskelelerine bırakıldı. Bizler ayrılırken,

kalanlarda ki burukluğu göre bilirsiniz...

Kalanlarda olan burukluk; biz gidenlerde de

vardı. Onca insan, onca ruh; bir tek adam

için, bir tek beden olup sonra yine

farklı bedenlerin yoluna, yolcu olduk.

Dört saat Barış söyledi biz dinledik.

Ve  gördük ki, sevgi denen şey; bazen

sanat,bazen felsefe,bazen uzatılan bir el,

bazen çok uzaklarda bir nesne, bir varlık

oluyor.

En mutena mekanlar, insanlar bile unutulur;

sevgi ile sanat ile donatılmadıkları sürece...

Kamera; Güven

Boğaziçi Yalıları

Gün kasvetliydi belki, gün griydi, ıslaktı ...

Ama bilesiniz ki gün Barış'ı anma günüyse,

gün şafak ile başladıysa; o günün size sunacağı

harika sürprizler vardır. Bu güzel yalıların

başdöndürücü panaromaları gibi...

Kamera ; Güven Boğaziçi Yalıları

Bugün Barış hatırına güzel; daha bir

güzel göründü bana.:))

Kamera; Güven

Doğa ve insan eliyle oluşturulmuş mekanlar;

mimarinin de marifeti ile ne güzel

görünüyor. Şair olsam; bedeni zorlayan

ruhu zor frenlerdim:))

Kamera; Güven  Savorona 

İsmini Hint Okyunusunda yaşayan bir deniz

kuşundan almış. Atütürk'ün ölümünden önce

son 6 haftasını geçirdiği gösterişli yat.

Leyla Hanım, Zeynef Hanım

Eski Modalı olan bu güzel hanımlar; Barış Manço

sevgisi  ile dopdoluydular. Bizi birleştiren ne bir

din, ne bir siyaset ne bir ticeret vardı. Ne de aşk!:))

Bir filozofun,bir sanat adamının sevgi

taşıyıcılarıyız biz...

SEVMEK BAŞKA BİR ŞEY

Çevremizde sevmeye dair o kadar çok şey olmasına rağmen ne kadar çok az şeyi sevdiğimizin farkında mısınız? Bir bebeği, çocuğu, adamı, kadını, çiçeği, toprağı, dağı, ormanı sevebilmek; duygusunu tanımayan veya yetiren insanın; insan kalabilme becerisi hangi katkı ile sağlana bilir acaba?

Göğün gri, denizin gri olmasına aldırmayan ben; yağmura da aldırmayarak şehri Tekirdağ’dan İstanbul’a uzandım. Havanın sıcaklığı 6 dereceymiş, ayakkabımın altı delikmiş, cebimde yeterli para yokmuş mazeretlerine sığınmadan; gerçek açlığıma koştum.

İnsanın midesel açlığı, insanın organizmasını sağlam ve sağlıklı çalıştırmak içindir. Ama şuurlu bir beyin, organizması çalışan bir bedeni çok daha görkemli ve çok daha onurlu yönetir. Şuurlu beyinler de, sevgiden, görgüden, bilgiden, değişimden beslenirler.

Bundan tam 11 yıl önce Şubat ayını gözü yaşlı karşılamıştım. Gözümün yaşı dindi, gönlümün yaşı kurumadı. İnsan bazı nesneleri, bazı insanları çok farklı sever. O sevgi tarifleri iç içe geçmişliğin özel bir oluşumu haline gelir. Bilirsiniz ki o sevginin bir tarifi yok gibidir. Çünkü zaman ilerledikçe taşıdığınız, bedeninize yapışan sevginin de zamanla genişlediğini fark ederiniz.

Çevremde birçok insanda gördüğüm Atatürk sevgisi gibi sevgiler tariflerden, zorlamalardan, çıkarlardan öte kabul görür. İnançlı ve çok samimi insanların merhamet ile donattıkları Allah, insan sevgileri gibi!

Yazgımı, bugünkü bedenimin beynini etkileyen ve ona katkı sağlayan onlarca insan, yüzlerce nesne var. Onlara duyduğum saygı, vefa; elbette çok ama çok yoğun bir dönüşüm içinde. Ama üç insan; üç adam, hayatıma öyle bir girdi ki, onlara ölümlü bedende, ölümsüz sevgilerin en ama en karşılıksız olanını sahiplenirim. Birincisi Mustafa Kemal, ikincisi Yusuf (Babam), üçüncüsü de Barış Manço.

Barış Manço’nun 11. ölüm yıldönümü bu yılda ailesi ve sevenleriyle anıldı. Moda’dan kalkan vapur, Kadıköy, Kabataş iskelelerine uğrayarak Barış Manço severleri aldı. İnanılmaz bir kalabalıktı. Geçen yılın belki de dört katı insan; bir vapura zor sığdı. Neredeyse koyun koyuna sürecek 4 saatlik yolculuk; Barış Manço’nun şarkıları ile başladı.

İstanbul, Tekirdağ gibi yağışlıydı. Gök ve deniz aynı Tekirdağ gibi griydi. Hava sıcaklığı 6 derece, gök ve yer ıslak olması vapurun dolmasını, kalplerin Barış Manço ile bir olması için kötü bir sebep değildi.

Barış Manço sevenleri yüzlerce insan topluluğunu çok kısa bir süre için bir tek adam için bir tek beden gibi olmuştu. Kimler yoktu ki; genci, yaşlısı, kadını, kızı… Bu yıl Barış Manço’nun sevgili oğlu Batıkan’da oradaydı.

Söz konusu sanat adamı ve aynı zamanda geleceğin filozof insanı Barış Manço olunca; her dilden, renkten insan o vapurdaydı. Yalnız dört saatliğine hepimiz sevgiden, şarkılardan, felsefelerden ibarettik. Yüzlerce insan; yüzlerce yaşam demek! Yüzlerce anı, hatıra, kavga, mutluluk demek!

Ne ilginçtir ki Vapuru doldurmuş insanlar aynı Barış gibi gülümsüyor, Barış gibi bakıyorlardı.

Vapur’a ilk adım attığımda yine geçen yıl ki gibi Doğukan ile karşı karşıya geldim.


—Merhaba Doğukan der demez; geçen yılki küçük sohbetimiz hatırına mı, yoksa yakın bir tanıdığına benzettiği için midir? Bilemiyorum;


“ Ah merhaba, hoş geldiniz” tanışlığı içinde yine Barış Manço kokusu saçarak karşıladı gelenlerini. Doğukan’a her sarılan, onu her kucaklayan; aynı zamanda Barış’ı kokar, kucaklar gibiydi.

Ailesi Kanlıca Mezarlığı ziyaretini önceden yaptığı için, 11. anma programı sadece boğaz gezisi olarak düzenlenmiş. Barış Manço’nun şarkıları eşliğinde, sevenlerinin sohbetleriyle yol aldı yükü, sevgisi çok ağır olan vapur. Boğaz ve yalılar; Barış sevgisinden daha güzel, daha etkin değillerdi ki, o güzellikler sadece arka bir fon, bu güne bir katkı gibi kaldı. Gün anısına birkaç hatıra niyetine boğaz ve yalıların fotoğrafları çekildi.

Zar-zor oturacak bir yer buldum. Yüzlerce bedenin, yüzlerce yüzü, gözü ve anlamlı bakışları vardı. Fakat bakışlar tempo tutmuş ayaklar Barış Manço şarkılarında geçmişe iniyorlardı. Bu şarkılarda hemen hemen herkesin bir anısı-hatırası vardı.

Barış Manço’yu anma vapurunda kimler yoktu ki; Kadıköylüsü, Modalısı, Göztepelisi, Maltepelisi, Beşiktaşlısı, Kabataşlısı, Seyran tepelisi, Tekirdağlısı; çoğunluğu kadın-kız, yüzlerce insan.

Her iki yanımda oturan insanlar Barış Manço’ya oldukça yakın yaşamışlardı. Göztepeli ve Modalı olan insanlar; kalplerinde taşıdıkları Barış için oradaydılar. Onların gözlerine baktığımda kendi gözlerimi görür gibiydim. Buradaki insanların da yüzlerinde, kalplerinde çizikler, hüzünler vardı. Belli ki hayat onları da hırpalamış. Ama bu vapur, tüm çiziklere, kederlere yapmacıksız olarak direnen SEVGİYİ unutmayan insanların buluştuğu yer oldu. Çok kısa zamanda kaynaşıldı.

Barış sevgisi ile büyümüş Mahir, muhtemelen yaşı çoktan 80’i geçmiş Leyla Hanım, Zeynep Hanım, ismini öğrenemediğim Beyefendi, Mahir’in annesi, teyzesi; ne mesleğimiz, ne milliyetimiz, ne din, ekonomi açısından meraklı bir canlı bedeni içindeydik. Bedenler salınmış, dağıtılan sevgi tüm vapuru kuşatmış gibi; vapur yol aldıkça, boğazın harika mekânları, koruları arka fon oluşturdukça; biz de Barış’a aktık, Barış’a yöneldik; zaten Barış felsefesi ile yaratılmışlığın ortak birlikteliğiyle; Gülpembe, Dağlar Dağlar, Dönence, Unutamadık, Kol düğmeleri şarkılarında boğazın gri suları gibi aktık öylesine…

Antik, Orta, yakın, yeniçağlar diye sıraladığımız, hep sıralara oturttuğumuz insanlığı, sınırlara ayrılmış 200 ülkeyi, paylaşılamayan bedenleri, mekânları, sınırları bir kenara bırakıp; insanlığı bir tek kalıcı duygu kuracağını düşündüğümüz sevgiyi dört saatliğine bir ettik.

Sevgiye, lanet, mazeret, ihanet okuyanlar; hiçbir zaman doymamış, doyurulmamış zavallı bir bedenin sahipleri olacaklardır. Ve yaşadıkları zamanın içinde sıraladıkları çağlara bile aitlik hissetmeden öylesine yaşayacaklardır; donmuş resimlere, fotoğraflara, videolara sığınıp belki de kendi tapınaklarını oluşturmayı deneyeceklerdir.

8 Şubat 2010    Güven