VİRA BİSMİLLAH

Kamera; Tamer Bey   Yeniköy Yakınları

Yunus'un el emeği, göznuru bahçesindeyiz.

Yunus'un arkadaşı; korkuluk Kamil

Kamil tuhaf birisi; gözlerimin içine bak Kamil,

dedim; ama Kamil bir türlü gözlerime

bakamadım. Ben, kızdım, ulen Kamil,

fotoğraf çekiyoruz, gözlerimin içine bak lütfen!

Dediysem de Kamil gülümsedi; gözlerim mi

var be adam, gözlerine bakayım, demez mi! :))

Kamera; Yunus

Kamili Tamer Kaptan da sevdi. Sanırım,

Korkuluk Kamil de bizi sevdi.Elimi uzattım,

kolumu zor aldım arkadaş. :))

Kamil'e ve Yunus'a kolay gelsin, deyip

yolumuza devam ettik.

Kamera; Güven  Uçmakdere Yakınları-Tekirdağ

Deniz e Balıkçı

Deniz dinginliğin tadını çıkarmakla meşgul.

Balıkça da akşam yiyeceğini.

Deniz maviliğe bürünmüş. Balıkçı ise,

mavi ümitlere.

Deniz, şevkatli bir sevgili gibi! Balıkçı,

sabırlı bir derviş gibi...

Kamera; Güven Gaziköy-Tekirdağ

Daha önce yaşamış, bu diyarlarda yanık

türküler söylemiş, bu diyarları bizden fazla

sevmiş Rumlardan kalma bir çeşme.

Şimdi, çeşme başında su dolduran ince belli,

nokta benli, güzel bakışlı kızlar yok.

Çeşme hüzünlü...

Çeşmenin mermer kaidesine şöyle bir yazı

kazımışlar;

Allahın Adına

Bu çeşme, ben Allahın kulu

Georgios Tzefr tarafından kendi  paramla

tekrar yaptırdım. Sene 1817

Ve ben; bu çeşmenin tarih kokan,

sevgi kokan, yaşam kokan

hüznü içinde hüzünlere

karışan ben...

Kamera; Güven  Güzelköy-Şarköy-Tekirdağ

Ağaçlar arasında, taş evlerin denize bakışına

kendi bakışlarım ile karşılık verdim. Bugün ile

geçmiş arasında bu diyarlarda yaşamış

soluduğu hava, baktığı deniz ve gök

maviliğinde mutlu olmuş, acılar ile

olgunlaşmış insanlara, bir selam

söyledim; fısıltı ile; sessice...

Kamera; Güven

Ormanlı Köyü  Yakınları-Tekirdağ

İlyaz Bey ile Ekrem Bey, İlyaz Bey'in fidan

bahçesi için su projesi hakkında konuşuyorlar.

Kamera; Güven   Ay Doğuyor

Gün, gece ile buluşurken ay doğmaya başladı.

Dolunay, muhteşem bir kadın gibi gülümsedi;

tepelerin ardındaki denizin üstünden.

Ay doğuyor; tüm ölümlerin, tüm kargaşanın

doğduğu gibi; ay da doğuyor; ümitler, düşler

ve insanı insan yapan gülümsemeler, sevgiler

için; AY DOĞUYOR...

VİRA BİSMİLLAH

 AKP’nin 10. Yıl kutlamaları yapılıyor. Başbakan da kutlamaların başlaması nedeniyle bir konuşma yaptı. Başbakan konuşmasına;

 “Biz yola çıkarken ‘Vira Bismillah’ diyerek açıldık denizlere. Bu yollar, bu sular tehlikelidir geri dönün, çıkmayın diyenler oldu. Biz korkmadık. Daha o zaman; ilk başlarda söyledik; ‘artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak dedik.’ Kibirli olmayacağız dedik. Bize inananlara, güvenenlere ve en son seçimde % 50 oy veren halkımıza teşekkür ediyoruz.”

 Eğer ki başarı sayılarla, sayıların en fazlasını almak olarak da başarı kabul ediliyorsa AKP’nin aldığı oylar ve iktidarda kaldığı süreler başarıdır. Kutlanmaya değer… Ama başarıyı birçok etmeni de içine alarak incelemek gerekirse; toplumun sosyal gelişmelerini, eğitimini, şehirciliği, mimariyi, sanatı, felsefeyi, bilimsel gelişmeleri de içine koyacak olursak ve bir de aksayan adaleti de düşünecek olursak; başarmak istenenlerin aksadığı, geciktiği de bir gerçektir.

 Biz de başbakan Recep Tayip Erdoğan ve arkadaşları gibi “Vira Bismillah” deyip şehrimizin köylerine, beldelerine gezintiye çıktık. Gün, güneşin aydınlığı içinde; otlar; özellikle güneye bakan otlar; güneşin sararmışlığı içindeydiler. Ganos Tepeleri her zaman ki gibi yine büyüleyiciydi. Buralarda tarif edilen güzelliklerin dışında başka güzellikler de var. Belki de bir ömür geçse, tarifini edemeyeceğimiz, formülünü tam bulamayacağımız muhteşem ve gizli-gizemli güzellikler…

 Yolumuzun üzerindeki yerleşim yeri Mermer Köyü! Artık köy demek bile mülkün değil. Birkaç hane; belki de hayatlarının en tenha zamanlarını yaşıyorlar. Modern sanılan kentlere göç eden, göç etmek için özendirilen gençler; göçmen kuşlar gibi çoktan gitmişler. Mermer Köyünün çıkışında Yunus’a da uğradık. Yunusun dere kıyısındaki kulübesi ve bahçesi; Yunus’un emeği, meşguliyeti ile yan yana duruyorlar. Doğal domatesler, mısırlar; Yunus için toprağın doğurganlığının, toprağın insana sunduğu en güzel ödülün, en büyük anlamını taşıyor.

 Yolumuz uzun; Yunus’a “kolay gele” deyip, beş arkadaş; Ekrem Beyin şoförlüğünde yola devam ettik. İkinci geçiş yerimiz Yeniköy oldu. Burası da terkedilmişliğin viran görüntülerini taşıyor. Direnen 5–10 hane olsa da, bu kadar eski köylerin; özellikle doğanın içinde, doğanın büyüleyici güzelliklerinin çok yakınında olan bu eski köylerin eriyip gitmesi; sadece köy yaşantısının kente akması olsa; kültür değişimi, sosyal tercihler olarak yapılsa; gam yemezdim. Buraları eski Rum Köyleri. Zamanın, özenerek yapıldığı köyler. Buralarda mutlu insanlar yaşamış. Hayalleri, umutları, şarkıları, inançları, şarapları, pekmezleri, zeytinleri, peynirleri, sütleri olan insanlar…

 Yeniköy, Yamaç Paraşütü yapılan tepelere yakın olması nedeniyle gün içinde hareket yaşıyor. Burada iyileştirme ve bir takım geri dönüşler olsa; iç turizme dayalı güzel olanaklar yakalana bilinir.

 Yeniköy’den hiç durmadan Uçmakdere köyüne geldik. Tepelerin kuşattığı, tabiatın içine gizlediği; etrafı kaleler ile çevrili bir yer gibi. Yaşlı çınar ağaçları, taşı, ahşabı, toprağı ve kekik, ıhlamur kokuları ile sizi karşılayan Uçmakdere Köyü de boşalan, terk edilen, kentli olmaya özendirilen köylerimizden birisi. İpek böcekçiliği, bağcılık ve tütün köylünün elinden alınınca; birer açık hava müzesi gibi olan bu köyümüz de sessizliğe gömülen; önlemler alınıp özendirici çözümler üretilmese, yakın bir gelecekte köy olmaktan çıkıp, mezra olacak köylerimizden. Zaten geçtiğimiz her köyün okulu kapatılmış. Sağlık Ocakları kapalı! Görüntü, duyguları olan insanları hüzün yağmurları ile ıslatmaya yetiyor.

 Yeniköy, Uçmakdere Köyü, Gazi Köyü; köylerin, kentli olanlara üretim yapması, doğal güzellikler içinde doğal yaşam süren insanların tanıtılması, unutturulmaması adına; acilen alınacak önlemlerle yaşatabilinir.

 Uçmakdere Köyünün hemen girişinde yaşlı, heybetli Çınar ağacının hemen arkasında, Rumlardan kalma 140 yıllık çeşme; turizme kazandırılmayı bekliyor. Her tarafı talan eden hazine avcıları, buralarını da yok etmeden; tarihine, doğasına, insanına önem veren yöneticilere acilen duyuruyorum.

 Gazi Köyünün durumu ise tam bir trajikomik bir tiyatro oyununa dönüşmüş. Kısa süreliğine uğradığımız Gazi Köyünde muhtar; Ercan Gürbüz, Aza; Ali Gürbüz ile sohbet ettik. Bir “ah” söyledik; bin “ah” işittik.

 Gazi Köyü, denizin kenarında, güneşin ve zeytin ağaçlarının, üzüm bağlarının kokusunun deniz ile buluştuğu bir yerde. Arkadaki tepelere yaslanan evler; çaresizliğin türküsünü söylüyor. Muhtar, Ercan Gürbüz’ün anlattığı gerçek; hüzünlü bir gülümseme yaşamamı sağladı. Köylerinde bulunan tarihi çeşmenin, turizme kazandırılması gerektiğini konuşurken; Muhtar Ercan Gürbüz ile Aza Ali Gürbüz acı acı gülümsediler.

 Köyleri 1990’lı yıllarda SİT alanı olarak kabul edilmiş. O gün, bu gün; köyümüzde bir tek çivi çakamıyoruz, diye dert yanan Muhtar ve Aza Ali Gürbüzü dinleyince şaşırdım. SİT alanı olarak kabul ettikleri yer için hiçbir çalışma olmadığı gibi, insanlar kendilerine ait mülklerinde herhangi bir değişim de yapmakta zorlanıyorlar.

 Doğal olarak, köyde yaşamayı kabul edecek veya kalan gençlere yeni bir ev yapılmak istense; BURASI SİT ALANIDIR; ev yapamazsınız kanunu, kuralı karşı geliyor. Peki, köylü ne yapacak? SİT alanını diğer köylüler gibi terk edecek; sessizce; kentli olacak…

 Gönüllü kurulmayan kentlerimizin hali ortadayken, zorla göç etmiş, hâla aklı ve gönlü toprağında, dağında, taşında olan insanlar kentlere ne kadar fayda sağlayabilir? Kentlere ne kadar uyum gösterebilir? Sanırım, Vira Bismillah diye yola çıkan ve hızla büyüyen iktidarımızın bu konularda yaptığı araştırmalar, alacağı çözümler de vardır.

 Sayın Valimiz, şehrimin sayın ve soylu işadamları; Yeniköy, Uçmakdere Köyü, Gazioğlu Köyü acilen ilgi, alaka, samimi çözümler bekliyor; belki de sizi de mutlu edecek çözümler buradadır…

 GÜVEN SERİN