RASİM ÖZTEKİN ÖLDÜ

 

                                                             İnternet..

                                            RASİM ÖZTEKİN ÖLDÜ!

                ( Namı diğer Fehmi Bey-Güneş Açmadan Önce Yağmur Gibiyim )

    Duyduğumda bu haberi “ Güneş açmadan önce yağmur gibiydim…” Sancılar içinde, devriâlemin vazgeçilmez yüzleşmesi ahengi içinde ama yine de büyük sancılar içinde…

   Sevilen insanlar dünyayı var eden çok büyük depremler gibi, yepyeni sarsıntılar yaratırlar. O depremler olmasaydı bu dünya olmazdı bilimine inansak bile; zordur ayrılıklar… Her daim zamansızdır… Barış da öyle olmuştu, Levent de, Tarık da, Münir de, Orhan Veli de, Sait Faik de, Haldun Taner de, Orhan Kemal de…

   Güneş açmadan önceki yağmur taneleri gibiyim… Sağanağım ve o yüzden az çıkıyor sesim… Az çıkan sızının eşliğinde bir piyano, bir keman ve bir de viyola, döküyor biriktirdiklerini güneşten biraz önce…

   Ölmüş Rasim Öztekin, güneş çıkmadan önceki yağmur gibiyim; birazdan çıkacak olan güneş, silecek yağmurun topraklara, çiçeklere, kayalara düşen o hazin izlerini…

  Yeniden başlayacak onun öyküsü. Kaderidir derler sanatçının böyle çekip gitmesi… Yaşarken değil, yaşamından sonra gelecek nesillere bir madendir bulacak olanları sevince boğacak, yeniden yüreklendirecek, insan yaradılışının en önemli anıdır; ölüm; tıpkı, güneş çıkmadan önceki yağmur kadardır zamanı; doğar, yaşar ve ölür insancıkların tümü…

  Oysa sanatçıdır Rasim Öztekin; güneşten önceki yağmur gibi değildir, dünyanın kuruluşundan sonra var olan büyük sular gibi; uygun zamanı bekleyecek ve yineden doğacak; bizlerin nesilleri için…

  Kalbi taş olana, tüccarlığın yaz yağmurlarına tutunmuş olanlara hiçbir şey ifade etmeyecektir, yeniden doğuş ve var oluş denklemi… Günün sesini, çığlıklarını, kargaşasını duymak isterler; bir dolu gün yerine bir dolu kargaşadır sahteciliğin kandırma sanatına kanmış olanlar.

  Sanatçıdır daim olan; doğmamışlığın sancısını çekip de doğmuşluğun o güzel hatırına doygun, hüzünlü mutluluklar içinde soluk alıp veren; Rasim Öztekinlerdir, Özkullardır…

  Güneş doğmadan önceki yağmur gibiyim; garip ama bir o kadar şuurlu sancılar içinde, tıpkı sanatçının özgün, yürekli seslenişi gibi;

  Pir Sultan Abdal’ım ey Hızır Paşa

Yazılan geliyor sağ olan başa

Beni hasret koydun kavim kardaşa

Kâtip arzuhalım yaz yâre böyle…”

Güven SERİN