SAİT DEYİNCE AKLIMA...

Fotoğraf; internetten

SAİT DEYİNCE AKLIMA…

  Sahi Sait deyince sizin aklınıza ne geliyor? Benim, ilk önce Burgazada geliyor. Kayasının üzerine oturup hülyalara daldığı, gözlemleri sayesinde bir tabiat aşığı geliyor.

  Arkadaşı Bedri Rahmi Eyüpoğlu içinse bunlardan öte çok daha başka şeyler geliyor akla;

“  Sait deyince aklıma gelenleri gelişigüzel sıralamak istiyorum. Aklıma çakıl taşları geliyor. Yer yer çok diri renklerle donanmış, kimisi serin, kimisi ılık, kimisi ayağı kavuracak kadar kızgın çakıl taşları!

  Sonra Amerikan filmlerinde gördüğümüz yüzü çilli, kınalı, perçemleri perişan, üstü başı toz toprak, yama içinde on iki on üç yaşlarında Allah’ın belası bir çocuk. Dediği dedik, kestiği kestik.”

  Ülkü Tamer’in aklına Sait deyince gelenler daha da ilginç;

“  Başka bir ülkede yaşamış olsaydı, adına kim bilir ne etkinlikler düzenlenirdi. Sık sık konferanslar, paneller, oturumlar, radyo-Tv programları, sergiler, gösteriler bir birini izlerdi.

  Sait Faik’ten söz ediyorum. Doğum haftasında Mozart’ın yaş gününü coşkuyla kutlayan bizler, kendi sanatçımızı neredeyse unutuluşun sessiz sayfalarına gömmüştük.

  Öyle ya, o bizden biri… Yabancı değil.”

 Mehmet Fuat ise Sait deyince aklına gelenleri, düşüncenin hürriyeti içinde, gördüğü, anladığı Sait’i anlatıyor:

 “ Bir savdaydı onun toplumsalcılığı. Belki eksik, belki yanlış, belki yetersiz, ama her türlü kuşkunun ötesinde, katışıksız, içten bir toplumsalcılık!”

  Acaba şehir Tekirdağ’ımızın bu şekilde kaç sanatçısı vardır? Yazın, şiir, resim, heykel, müzik dünyasına adanmışlık içinde, yerin yedi kat altındaymış gibi bilinmezlik, görünmezlik kültürlerine çevirdiğimiz; şehir sanatçılarımızı ne kadar hatırlıyor ve onurlandırıyoruz?

  Söz konusu Sait, şiir, şair, hikaye, yazar; düş ile gerçeğin arasındaki ince çizgiyse; Sait Faik; bir günün Sait’ini anlatsın bize;

  “ Bir çavdar ekmeği kırk kuruşluk kaşar peyniri aldım. Vapurun bomboş bir kenar kanepesine, birinci mevkiden sızan ışıkların iki pencere arası loş bir yerini seçerek oturdum. Akşam yemeğini yedim.

  Ölesiye yalnız, ölesiye mesudum. İçim kalabalık çekiyor. İnsanlar çekiyor. Çocuklar istiyorum: haşarı, sarışın, esmer, edepsiz… Seyahatler çekiyor içim.”

  Dostlar, bazen hülyaların peşinde koşmak, yaşamın diğer tarafına dokunmak iyi gelir; idealizmin ağır yükünü, bir parça kenara koyar, dost bildiğiniz, şairin, yazarın, sanatçının edebi salıncağı ile sallanmanın, yer çekimine dokunmanın çekiciliğini yaşarsınız.

 Güven Serin