ÇANAKKALE İÇİNDE AYNALI ÇARŞI

Kamera; Güven -ÇANAKKALE

Hep hüzünle andığmız memleketin

güzel diyarlarını şimdi; spor ile

sanat ile anmayı isterim...

Kamera; Güven-Çanakkale

Taş kule, yıllar öncesinin

hikayelerine tanıklık etmiş.

Tarihi saat kulesi, boğaza

ve kaleye çok yakın. 95

yıl önceki telaşı, can derdini

en iyi bilenlerden...

Kamera; Güven Çanakkale Çimenlik Kalesi

Asya yakasında duran bu güzel kale; yüzyılar

ötesine uzanıyor. İç içe geçmiş tenha kaleleri

seviyorum. Sanki alacak ile verecek,

hüzün ile sevinçler; dengeleniyor insan

eliyle yapılmış yaşlı taş mekanlarda.

Sanki ben; zamanın öncesine,ilk anına

gidiyorum! Ne garip düşünce bu :))

Kamera; Güven Nusrat Mayın Gemisi

Orjinal ölçülere dikkat edilerek yeniden

yapılan gemide, o özel anın mayınlarını

yeniden suya atar gibi hislere

giriyorsunuz.

Kamera; Güven Gelibolu Yarımadası

Asya'dan Avrupa'yı doyumsuz sevgiler ile

izlemenin keyfini hangi para ile ölçebiliriz acaba?

Bir bardak çay,bir nefes sigara bile lüks geldi

bana. İzlediğim toprakların; bağrına saplanmış

milyonlarca merminin durduğu bu diyarda

gizli bir aşkın esiri, hastası olmuşum ben...

Kamera; Güven Aynalı Çarşı

ÇANAKKALE İÇİNDE AYNALI ÇARŞI

Yer Çanakkale. O zamanın düşmanları, bu zamanların dostları olan insanlık sürüsüne “ DUR” dendiği yerin kalbinde oturuyorum. Boğazın dalgaları; coşmuş bir delikanlı gibi, sevgiliye koşuyor. Büyük gemiler gelip geçiyor doğudan batıya, batıdan doğuya doğru…

Tam karşımda Gelibolu tepelerine insan eli ile kazınmış büyükçe bir asker resmi ve dalgalanan Türk bayrağı. Hemen yanında Necmettin Halil Onan’ın “ Dur Yolcu” şiiri, asker ve bayrak ile bütünleşmiş. Hangimiz bu mısraları okurken; bayrağa, vatana, askere burun kıvırabilir ki? Bu vatanı sevmiş, bu vatan için elinden gelen hiçbir şeyi esirgememiş insanların torunlarıyız bizler.

En zor olan, Allahın verdiği bir tek canı vade gelmeden vermektir. İşte Çanakkale Savaşı, böyle canların hiçbir karşılık beklemeden, korkmadan, ürkmeden, çelişkiye düşülmeden verildiği önemli yerlerden birisidir.

Şair;

Dur yolcu! Bilmeden gelip bastığın bu toprak
Bir devrin battığı yerdir
Eğil de kulak ver, bu sessiz yığın,
Bir vatan kalbinin attığı yerdir.

Derken, iliklerine katar titretir insanı; bugün dahi! Ben de şairin yaptığı gibi “Bir devrin battığı” ve vatan kalbimin attığı bu yere geldim. Şimdi şairin tepeye kazılmış sözleri ile karşı karşıyayım. Kuzey rüzgârı bıçak gibi yalarken boğazın delikanlı dalgalarını, sımsıcak bir çay bardağının her nefesinde duyumsuyorum varlığımı.

İsimsiz nice kahraman! Nice insan, topa, mermiye, süngüye göğüs gerdi bu diyarda. Önce deniz savaşı, sonra kara savaşı yaşandı buralarda. Boşu boşuna kanlı sırt, kanlı dere denmedi, bülbüllerin acı acı öttüğü bu tepelere, derelere.

Atalarımız tadamadığı keyfi, süremediği sefayı şimdi ben, bu zamanda tadıyor ve sürüyorum. Lüks gördüğüm sıcak çay, bir nefeslik sigaram ve adeta benle bir olmuş fotoğraf makinem. Tam karşımda Kilit Bahir Kalesi! Çimenlik Kalesi ile aralarına giren boğaza aldırmadan yüzyılların dost bakışlarını yapıyorlar. Çimenlik Kalesi Asya kıtasını beklerken, Kilit Bahir Kalesi Avrupa Kıtasını bekliyor.

İki kale de, şahit oldu buradaki savaşa. İlkönce gösterişli İngiliz, Fransız donanmalarını izlediler. Topların gülleleri, barut kokuları, insan çığlıkları gördüler. Taştan sandığımız kalpleri nice gözyaşı, acı iniltisi çıkardı da, boğazın dalgalarına, topların acı acı patlayışlarına karıştı, kimseler duymadı onları

Neredeyse 100 yıl olacak topların kulakları sağır edici patlamalarının susuşu. Tepelerin, derelerin kanı çoktan kurudu da, kan, kemik, et parçalarının beslediği çiçekler; yüz kere öldü, yüz kere doğdu; şimdi sükûnet dolu bu yerlerde.

Kilit Bahir kalesi gecenin karanlığını delen ışıklar ile aydınlanıyor. Dur Yolcu yazısı ve Mehmetçiği simgeleyen asker resmi de! Eceabat sağ tarafıma kalıyor. Eceabat’tan yayılan ışıklar boğazın dalgaları ile sallanıyor, binlerce ışık demeti olarak boğazın karanlık sularına dalıyorlar. Ve ben sımsıcak çayımı yudumluyorum, sigaramdan çektiğim her nefesten sonra.

Ülkemde iki şehrin imrenesi bir üstünlüğü var. İstanbul ile Çanakkale. Ne efsanesi, ne hikâyeleri biter. Ne de onların âşıkları tükenir. Kim bilir ne sevdalılar göz koydu, uğruna kara sevdalara tutuldu. Bu şehirler kıskanası güzelliği de birlikte yaşarlar. Her ikisi de iki kıtanın, harika bir boğaz ile ayrıldığı yere kurulmuş. Her ikisi de en kanlı savaşları, talanları görmüş. Yaşanan aşkları, çoktan bu diyarları aşmış.

Dünyada kaç şehir, kaç ülke vardır böyle. Oturduğu yerden diğer kıtaya seslenebileceğin, diğer kıtanın hikâyelerini dinleyip, kokularını içine çekeceğin kaç şehir vardır ülkesi bol olan dünyanın!

Asya kıtasında Çanakkale yalı caddesindeyim. Rüzgârın, soğuğun bol olduğu kış zamanındayım. Doğduğum, yaşadığım Avrupa kıtasına tarihin battığı, yeniden başladığı ve belki yeniden batacağı yerlere kıskanası bir mutluluk ile bakıyorum. İçtiğim bir bardak çay, bir nefes sigara lüks geliyor bana.

Daha 70–80 yıl önce yaşamış burada doğmuş, burayı vatan bellemiş diğer milletleri düşlüyorum. Musevi’si, Rum’u, Ermeni’si yaşamışlar bu diyarlarda. Sanatkâr insanlarmış. Burada benim oturduğum bu yerden aynı benim hissettiğim imrenesi mutluluk ile bakıyorlarmış. Onlar da buranın parçası olmuş. Bizim gibi üzülmüş, bizim gibi sevinmiş, bizim gibi sevmişler…

Onlardan kalan son hatıraları kimsesiz taş evleri, dükkânları aradım bir çeşit özlem giderme adına. Kent Müzesinde yaşlı Türklerin anlattığı hikâyeleri videodan izledim ve dinledim. Anladım ki, buranın efendisi Türkler de arıyor, giden dostlarını, sanatkâr komşularını iç çekerek. Anlatıyorlar onların çalışkanlıklarını, cumartesi eğlencelerini, yalı caddesi keyif içinde gülüşmelerini.

Şimdi Çimenlik Kalesi topları suskun ve paslı! Kilit Bahir Kalesi nöbetçileri çoktan terhis olmuş. Çanakkale Aynalı çarşısı, savaşa gidenleri değil, dost olarak gelenleri ağırlıyor artık. Truva atları birken, iki olmuş. Birisi Çanakkale sahilini beklerken, diğeri Çanakkale Müzesini bekliyor.

Yeni gelen, hediye edilen Truva filminin atına yaklaşırken, yine de efsanenin Truva atını hatırlayarak temkinli yaklaştım. Birazdan uyuyacak şehrin kalbini deşecek düşman askerlerinin kokusunu aradım boş şüphelerle…

Boğazın delikanlı dalgalarını, kuzey rüzgârına karşı izlerken; gezdiğim şehitliklerdeki isimler geldi aklıma! Diyarbakırlı Mehmet, Urfalı Ahmet, Samsunlu Hasan, Konyalı Hüseyin, Edirneli Mustafa, İzmirli Ali… Ve bu ülkede doğup da, yarım da olsa herkesin bildiği şarkıyı mırıldanarak; karanlığın bittiği, ışığın başladığı bu yerden Çanakkale Türküsüne kulak verdim.

Çanakkale içinde aynalı çarşı
Ana ben gidiyorum düşmana karşı
Of gençliğim, eyvah!

Neredeyse bir yüzyıl geçti. Toprak yüz kere meyve, sebze, çiçek verdi. Yüz tur attı güneşin etrafından dünya, üzerindeki canlılar ile birlikte. Bu topraklarda bin kere kahır oldu da, üç kere mutluluğun kalıcı kültürü yeşeremedi nedense…

Çanakkale içinde aynalı çarşı, of gençliğim, EYVAH!

Güven