YAŞLILARI HÂLÂ
SEVMİYORUM
Kitabını bir masal algısı içinde yazan ve yazdıklarını roman ile gerçek arasında bir eser olarak tanıdan 83 yaşında Kuzey Amsterdam’da bir yıl boyunca bir huzurevinde kalan Hendrık Groen, yaşlıları niçin sevmediğini, kendi yaşlılığını da ironi bir dille anlatarak dikkatleri çekiyor.
Hep söyleriz ya, yaş almış, yaşı iyice ilerlemiş insanlar çocuk gibidir, diye. Ama bir çocuğa gösterdiğimiz tahammülü, şefkati nedense çevremizdeki yaşlılara göstermekte zorlanırız! Niçin acaba?
Kuzey Amsterdam’da kalmış olduğu huzurevinde yapmış olduğu gözlemleri, Handrık Groen’in gözünden okuyalım;
“ Yeni bir yıl. Yaşlıları hâlâ sevmiyorum. Yürütecin peşinden ayaklarını sürüyerek yürüyüşleri, yersiz sabırsızlıkları, bitmeyen şikâyetleri, çayın yanında yedikleri kurabiyeleri, inleyip sızlanmaları...”
Sanıyorum, sevilmeyen yaş almış, ileri yaşlara ulaşmış insanlar değil; sürekli şikâyet edip, yaşlanmamış insanları bir yerde bıktırma aşamasına gelen, belki de beden ve ruh bütünlüğünün yanında genel kültür olarak kendi deneyimini ileri seviyeye getiremeyenler, dersek dana anlamlı olacak…
Kendi kendine yeten, bin bir deneyimin içinde, kendi bilgeliğini oluşturmuş bir insan-yaşlı nasıl sevilmez? Deneyimlerini, birkaç yudum kurgu, felsefe, edebi dille aktaran bir insanı dinlerken onun ağzının içine kim bakmaz?
Dikkat ederseniz, yaşı ilerlemiş veya hastalıklarıyla uğraşan tanıdık veya yakın çevremizdeki akrabalara; “ Nasılsın?” derken, hemen şu sözü de söylemiyor muyuz; “ Daha iyisin, değil mi?”
Çevremizdeki insanların daha iyi olmasını isterken, aynı zamanda acı çekmemelerini de istemenin en güzel yaşamsal, sosyal arzuları değil midir bu sözcüklerin altında yatan duygular? Aynı zamanda, sızlanan, sürekli kendini öne çıkartan insanların, yoğun ağırlıklarından da kurtulma, kaçma çabaları, onlardan doğan yıpratıcı dalgalardan kaçınmak olabilir mi?
Dünya Sağlık Örgütü, insanın daha dinç, daha neşeli yaşaması için temel uyarılar yapmıştı.
1-Sağlıklı Beslenme
2-Hareket
3-Stres Yönetimi
Hiç lüks olmayan öneriler… Midemizi de, ruhumuz ve zihnimizi de abur-cubur lardan kurtarıp, sadece yürüyüş sporuyla dahi yaşamın içinde kalabilenlerin alınlarından öpüyorum. Onların ileri yaşlarda olmalarının hiçbir önemi kalmıyor; yeter ki kendi yatırımlarını, kas ve zihin dermanlarını koruyup kollayarak, yaşamın içinde diri kalma aşkına; yaşam sanatına inanmış olsunlar…
Sorsanız; “ İstediğiniz en lüks yaşam nedir?” derseniz:
—Bedenen, ruhen ve zihnen sağlıklı kalabilmek, yetebilmek kendi kendime ve yanıma gelenleri kaçırmamak, korkutmamak demeyi evrensel bir borç bilirim…
Güven SERİN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder