MUZAFFER TAYYİP USLU

"Diyecekler ki arkamdan

Ben öldükten sonra

O,yalnız şiir yazardı

Ve yağmurlu gecelerde

Elleri cebinde gezerdi

Yazık diyecek

Hatıra defterimi okuyan

Ne tahlisiz adammış

İmanı gevremiş parasızlıktan"

Saygıyla,sevgiyle;hoşlukla

Muzaffer...

                                        MUZAFFER TAYYİP USLU

   24 yaşında, hepimizin ortak söylemi; “ Daha gençliğinin baharında” ölmüş bir şairdir Muzaffer Tayyip Uslu.1946 yılının Ağustos sıcakları hüküm sürerken; göçüp gitmiştir ebedi diyarlara.

  Edebi dünya için ölümsüz eserler; şiirler bırakmayı unutmadan, her daim genç bir ozanın heyecanlı, neşeli haliyle hatırlanacak, onun yazdığı dizeler, o genç şairi.

  Onun Remzi Bey şiiri, destansı bir sosyoloji içerir. Son nefese gelene kadar fark edilmez yaşamların kurbansı törenlerini anlatır. Şirini anlatısı kabalıktan arınmış, nezaket ve şefkatle donanmış bir kalp atışı ritmindedir;

“Nasıl yaşamışsın Remzi Bey

Nasıl yaşamışsın sen

Bugüne kadar böyle

İnsanlardan habersiz

Oturup da bir masa başında

Kaydederek

Falanca evrakın

Nereden gelip

Nereye gittiğini

Hiç de mi canın sıkılmadı

Hiç de gözüne ilişmedi deniz

Bunca zamandan beri

Hayret Remzi Bey

Hayret doğrusu

Hayret.”

  24 yaşında son bulan dünyevi hayat… Kim bilir kaç genç ölüm yaşandı ve yaşanıyor. Geçici bir heves veya yaz yağmuru gibi geçip gidiyor insan sızlamaları ve iç çekişleri; o kadar…

 Bunca yıl; yani neredeyse bir yüz yıl yaşayan, yaşama bir tek kıvılcım çakmayan insanları düşününce, şairlerin, yazarların, filozofların çağlar arası düşünce dolaşımları, her edebi, felsefi rüzgâr estiğinden onların sesleri yankılanır. Bağdaş kurdukları sofralar, sıradan bir ağacın gölgesinde düşünce terleri, günü yansıtan göz aydınlıkları; yaşamın, var oluşun güzel kanıtları…

  Salâh Birsel de çok sever Muzaffer Tayyip Uslu’yu. Fransız şair Ronsard’ın kendi mezarı taşı için yazdığı şiir dizelerini Muzaffer’e yakıştırır;

“ Bereket, gönlün rahat, tertemizsin;

Kan, kin, zehir karışmamış içine;

Birçok insanlar gibi düşünmemişsin

Şan, şeref derdine, mal mülk peşine

Deyip kestim, yolcu; var git işine

Bırak uyusun Ronsard, rahat etsin”

 Bu çalışmayı yapmadan bir gün önce; yazı atölyeme gelen bir başka genç şair; sıkıntılı yüzü, her daim şikâyet içinde oluşu; şiire ayırdığı zamanların yetersizliğini hatırlatıyor insana. Öteden beri istediği bir tek şey var; Ün…

 Kim bilir kaç kez onla fikir didişmesi içine girdik. “Sanatçı, bugüne değil, yarınlara aittir” Sanatın, hesabı, kitabı tüccar gibi olmaz; desem de, hiçbir zaman inandırıcı olmadım!

 Onun istediği şey; çiftçinin, tüccarın, memurun, işçinin istediği şeyden farklı değil; kazanç…

 “Ben yaşıyorken kıymetim bilinmedi ise; öldükten sonra bilinse ne olacak?” Sıradan bir insan söylese; yerden göğe kadar hakkı var… Ben şairim, sanatçıyım değen birisi; kaygan bir zeminde patinaj yapan araçtan farkı kalmıyor.

 Bende, atölyemde aradığını bulamamış olmanın asık yüzüyle ayrıldı. Gülümsemeye çalışsa da gülmüyordu. Kaygıları, beklentileri korkunç bir YÜK oluşturmuş üzerinde…

 Şimdi gelip de Kazancakis’in mezar taşı üzerine kendi yazdığı dizeleri hatırlatacak değilim ya! Hatırlatsam ne çıkar?

“Hiçbir şey ummuyorum.

Hiçbir şeyden korkmuyorum.

Özgürüm.”

     N.Kazancakis

 Hedefi bu tür özgürlük olmayan şaire, yazara bu düşünce hiçbir şey ifade etmez… Herkes kendi yolunu oluşturur; yola koyulma enerjisi, cesareti, deneyimi, sabrı varsa…

Güven Serin