SEN TÜRK DEĞİLSİN!

SEN TÜRK DEĞİLSİN!

----------------------------------

  Sevinilecek bir anlatı mı, yoksa üzülecek bir şey mi? Elbette, geçici egoyu, onurlanmayı bir kenara bırakırsak oldukça üzülecek bir şey; Türklüğümüzün farklı bulunuşu; bir türlü Mustafa Kemal’ ve arkadaşlarının yarattığı mucizenin karşılığı olarak, her daim farklı ülke insanları tarafından farklı algılanmamız…

 Sosyolojik, psikolojik ve trajik bir vaka… Bana bu seslenişleri yapan üç insan; üçü de farklı milletlerden. Türkleri öyle bir tanımışlar ki; bir sürü önyargı da bunun içinde dâhil; farklı bir insan karşılarına çıkınca, akıllarınca iltifat ve takdir etmek adına; “ Sen Türk değilsin!” diyorlar.

  İstanbul’da bir arkadaş buluşmasında bizle birlikte olan bir Rus vatandaşından duydum ilk olarak bu seslenişi. Sonra, Antalya Kaleiçi bir pansiyon işleticisi olan Silviya’dan ve Batum’da taksinin şoförü olan Roland da aynı seslenişi yaptı; “ Sen Türk değilsin!”

 Bu acayip seslenişte; benim Türklükte yerim yoksa hangi millete uygun görülüyorum? Bundan haber veren yok! Biraz öte taşırsak; dünyalıyım der geçersin… Her şey bu şekilde çözülse; herkes dünya milleti olmayı ilahi bir gönüllük içinde kabul etse; çoktan bütün sınırlarımı atardım.

 Böyle değil elbet! Yüzyıllara dayalı gelişim, değişim ve benzer yönlerimiz, bizleri bir milletin varlığı içinde var oluş yazgısını da beraberinde getirerek; nice büyük aşama ve sınavlardan sonra bu hissedişi yapar hale gelmişiz.

 Öyleyse; Türklüğü bu kadar yanlış tanıtan varsa; Milli Eğitimin, Turizm ve Kültür Müdürlüklerinin, Üniversitelerimizin oturup da ağlaması gerekmez mi? Marifet, kabalıkta değil artık! Marifet, yaşadığın ülkene, şehrine, kasabama, köyüne; onur, itibar katmakta! Öncü milletlerin geçtiği aşamalardan geçme; icatların, ilimin, sanatın, felsefenin de merkezinde bulunup onlarla birlikte yoğrulma…

 Bir iltifatı bu kadar trajik kabul edeceğimi bilemezdim. Bir onurlanma değil, bir acı çekme gerçeği; Ben Türküm; varlığımı ilk hissettiğimde, Türklüğü gönüllü sevmemde ki en güzel öncüler; Dedelerim, ninelerim, teyzelerim, amcalarım ve dayılarım.

 Dünyaya geldiğim kerpiç evlerde, onların bitişiğinde bir de hayvan ahırımız vardı. Çırağımız için Kürt Mehmet derlerdi. Dedemin ve babamın ilk işi; annem ile nineme; Kürt Mehmet Amcanın yemeğin hazır mı? Odası temizlendi mi? Suyu gitti mi? Bu öğretiler, güzellikler, diğer insanlara verilen değerler, dönemlerdir beni Türklüğe kucak açtıran.

 Bir de sonsuza kadar yaşayacak ruhumun, kabul ettiği değerler var; genlerde saklı. Geçmişe utanarak değil; bu büyük arayışın göçlerine, her milletin yüce sevdaları, acıları, coşkuları ve kırılma anları olarak bakıyorum.

 Türklüğü onurlandıran en büyük Türk'e de büyük bir hürmet besleyerek; Mustafa Kemal ATATÜRK'E…

Güven Serin