ŞAİRLERİ NİÇİN SEVERİZ?

Kamera; Güven 

Yolculuk,yaşam adına

Bir sürü isim ve unvan

Bir irdeleme,bir keşif;

işte sen osun;varlığını

evrene uçuran kişi...

ŞAİRLERİ NİÇİN SEVERİZ?

  İyi bir romancıyı, ressamı, senaristi, yönetmeni, öğretmeni-öğreticiyi; kısacası faydaya-huzura dönük her insanı severiz. Ama şairler; hayatı birkaç dizeye özetleyen, harfler içine dünyalar sığdıran şairleri bir başka severiz.

  CK 1247 Sayısı, Orhan Pamuk’un New York Times’de yayınlanmış makalesini tekrar okurlarıyla paylaştı. Orhan Pamuk’a bu makaleyi yazdıran şair Kontstantinos Kavafis’tir. Bir yazarın kitabı, bir şairin şiiri, sürekli özlenip hatırlanıyorsa, tekrar okunma ihtiyacı duyuluyorsa; yazarın kalemi, senaristin hayal gücü devreye girer.

  Orhan Pamuk’un New York Times’te yayınlanan ve şairleri oldukça güzel anlatan makalesi şöyledir;

 “ Şairlerimizi, onların bizim için kurduğu hayaller kadar, bizim onlar için kurduğumuz hayaller için de severiz. Bu yüzden, şairin hayatıyla şiirlerini birbirine karıştırmak, şeylerle kelimeleri birbirine karıştırmak kadar eski bir yanılsamadır. Ama şiire, romanlara, edebiyata bu yanılsama için de ihtiyaç duyarız. Bazı şiirleri, şairin hayatını düşünerek okuruz. Ve şairin hayatı, onun şiirlerini bizim için daha da unutulmaz kılar. Kavafis benim için işte tam böyle bir şairdir. Tıpkı Edgar Allan Poe gibi, Franz Kafka gibi, en mükemmel, en sarsıcı eserlerinde kendinden hiç söz etmez; ama biz şiirle birlikte hep onu düşünürüz.

  Onu yaşlı bir şehrin tanıdık sokaklarında yürüyen yaşlı bir adam olarak düşünüyorum. Onu azınlık içinde azınlık olan bir kitapsever olarak düşünüyorum. Onu taşralı olduğunu çok iyi bilen ve bu bilgiyi bir çeşit bilgeliğe dönüştüren yalnız bir adam olarak düşünüyorum.”

 Şüphesiz etkilenme-etkileme insanın aradığı besinlerle, yürüyeceği yolla da yakından ilgilidir. Severek okuduğumuz şairler, yazarlar en yakın dostumuz olduğu gibi bizim karakterimizin oluşumu-olgunlaşması sırasında önemli yer tutarlar.

 Kitap seçimi, şiir seçimi, bir insanın iç dünyası ile dış dünyası arasında kuracağı denge ve bakış açısını etkiler. Okuduğumuz kitaplardan etkilenmemek, onları içselleştirmemek mümkün değildir. İçselleşme kendi tarafsızlığı ve nezaketiyle başladıysa; kendi değirmenimizde de ürün kokuları; tıpkı mısır ve buğday değirmeninden gelen mısır ve buğday kokuları gibi duyulmaya, anlaşılmaya başlayacaktır.

 Çelişkileri, kuşkuları, alt beynimize çakılmış ön yargıları en iyi onaracak ve en iyi düzenleyecek şey; bilgidir. Bu bilgiye de onlarca kaynaktan ulaşmamız mümkündür. Bu kaynakların en değerlileri; kendilerini yaşadıkları topluma adamış ve o toplum için ilahi bir sorumluluk hissetmiş; yazarlar, şairler, ressamlar, heykeltıraşlar, senaristler, yönetmenler, sanatçılardır.

 CK’ın 1247 sayısında Kavafis’in Kent, isimli şiiri de paylaşıldı. Bu paylaşımı, içtenliği ve derinliği olan bu ölümsüz dizeleri kendi köşemden, kendi okuyucuma da sunmanın onurunu, ağır ağır dönen, kendi doğal kokularını etrafa saçan su değirmeni gibi; bir işe, bir faydaya adanmışlığın iç huzuruyla yapıyorum.

Kavafis’in Kent Şiiri

Dedin, Bir başka ülkeye, bir başka denize gireceğim,

Bundan daha iyi bir kent bulunur elbet.

Yazgıdır yakama yapışır neye kalkışsam

Ve yüreğim gömülü bir ceset sanki.

Aklım daha nice kalacak bu çorak ülkede.

Nereye çevirsem gözlerimi, nereye baksam

Hayatımın kara yıkıntıları çıkıyor karşıma, yıllarıma kıydığım, boşa harcadığım.

Yeni ülkeler bulamayacaksın, başka denizler,

 Bulamayacaksın.

Bu kent peşini bırakmayacak. Aynı sokaklarda

Dolaşacaksın. Aynı mahallede yaşlanacaksın,

Aynı evlerde kır düşecek saçlarına.

Bir kenttir gidip gideceğin yer. Bir başkasını umma,

Bir gemi yok, bir yol yok sana.

Değil mi ki, hayatına kıydın burada

Bu küçücük köşede, ona kıydın demektir bütün dünyada.

  Güven Serin