RÜTBESİZ BİR HAYAT

Kamera; Güven 1001 Direk Sarnıcı-İstanbul

Eskimişliğin taze izleri ve kokusu, klasik müzik, kahve

ve yalnızlığım; yüzyılların katmanları hafiften erimeye

başlar; şırıltısı duyulmasa da kalın buzun altında

ilerleyen duru bir su var.

RÜTBESİZ BİR HAYAT

  Kollarında, omuzlarında, göğsünde hiçbir işaret, kıdem olmayanlar, bunlara ilave bir zanaatlı, sanatları, unvanları yoksa işleri çok zordur. Ne iş olsa yaparız diyenlerin, bir türlü esas mesleğini, esas içtenliğiyle seçmeyenlerin cirit attığı bu diyarlarda, unvanı olmamak, kıdem, madalya ve güçten yoksunluk, yorar, gerer, kula kul eder insanı.

  İşin en acılı tarafı ise, rütbeleri, kıdemleri, madalya ve gücü bol olanlarda gizlidir. Onların muhteşem açlığı, sonsuza dönen evren gibi, hep daha fazla olduğu için, yüreklerindeki kıvılcımlar yanıp yanıp söner. Bazen tutuşan kıvılcımlar büyük ateşe de dönüşür. Ateş, yönü kontrol süzse büyük yıkımlara da gebedir.

  Çocuklar, onların öncüsü olan büyüklerin sorduğu soruya; “ Büyüyünce ne olacaksın?” genel olarak şöyle cevap verirler;

 “Doktor, Mühendis, Avukat, Subay, Öğretmen” Mesleklerin o insan ile bütünleşip bütünleşemeyeceğinin tespiti yapılmadan, gücün, zenginliğin, kıdemin, unvanın bol olduğu sanılan mesleklerin büyük bir aşkla istenmesi bundandır. Hâlbuki istenilen bu meslekler, o mesleklerin üzerine çökün büyük insan sorumluluğu tam olarak, kalp ve bilgi ile yapılmaya çalışılsa; haklarını ne kıdem, ne para ile satın alabilirdik.

  Bazı meslekler gücü daha çok temsil eder. O mesleklere ihtiyaç duyan insanlar, bilgilerine, görgülerine göre o mesleği ya kutsallaştırırlar, ya da sıkça yalan ve taklit övgülerle o meslek içindeki insanı yerle bir edecek kadar sarhoş ederler.

  İnsan, süreçlerin canlısıdır. Birinden geçmeden diğerini hak edemez. Bu hak, sadece ahlaksallık ve kanunlar açısından değil, büyük dönüşümün dengeleri açısından da kalıcı bir huzur vermez.

  Açlık, barınma, cinsellik ihtiyaçlarını tamamlayamamış bedenlerin sanata, ilme, felsefeye uzanıp şaşırtan buluşları yapması mümkün değildir. Bakan, iş adamı olur sekreterine göz koyar. Milletvekili olur, kendi soylu çevresini düşünmekten deli divaneye döner.

  Kızım Doğa Irmak ile gezinti keyfi içinde yürüyorduk. İlerleyen yaşının merakı ile Doğa Irmak seslendi bana;

 “Baba, sen askerdeyken subay mıydın? Biz orduevlerinde kalabilir miyiz?” Bende gönül rahatlığı içinde ama kızımın üzüleceğini bilerek cevapladım;

“Subay değildim kızım. Orduevlerinde de kalamayız.” Tahmin ettiğim gibi Doğa Irmak çocuk düşlerindeki rütbe, kıdem, güç isteği ile hayal kırıklığına uğradı. Sonra sormaya devam etti. Ama bir türlü benim övgüler ile söz edeceğim bir unvan, bir kıdem, madalya ve gücüm olmadığını anlayınca, ninelerimizin merhamet anlayışı ile seslendi;

 “ Olsun baba, senin de yazıların var. Hem, birkaç yerden de teşekkür belgesi almışsın, onlarda yeter!” Gülümsedim… Bütün dünyanın peşinde koştuğu, muhteşem rütbelere, kıdemlerle  madalyalara, savaş çığlıklarına, ölümü bile hak getire zenginliği içinde görenlerin yansımalarına gülümsedim; unvanı, gücü, madalyaları olmayan bir insan olarak…

  İşin daha ilginç yanı ise ısrarla söylememe rağmen bazı arkadaşlarım, kendi arkadaşlarına beni tanıtım yaparken usta işi yalan söylüyorlar. Büyük çoğunluğu benim Mali Müşavir olduğumu söylüyor. Hâlbuki değilim. Hiçbir zaman da öyle olduğumu, hiçbir yerde söylemedim. Çünkü çalışma hayatının uyum içinde olanına, ekip işine ve yaşam içindeki ihtiyaçlarını kazanacak kazanca inanan birisiyim ben. Mevkilerin büyük alkışları, muhteşem övgüleri titretir ve korkutur beni.

  Bu yüzden benimle tanışan insanlara daha işin başından sade bir sunum yaparım. Büyük bir unvanım, zengin amcam, arabam, villam, yatım, sürüyle beslediğim korumalarım yok benim. Bu söylem ve sunumla çıkarım bana gönülden merhaba diyen meraklı ve bol özentili insana. Büyük çoğunluğu da bu merakın, bu baş döndürücü güçlerin hayaliyle yanıp tutuştuğu için, sessizce, nazikçe kaçarlar yanımdan.

  Unvanlar, kıdemler büyüdükçe, madalyalar, zenginlikler arttıkça bize ait arkada, dost, sevgili de uzaklaşır. Seçeneklerimiz artmıştır çünkü. Tanrısal bir gücün hissedişi ile yerle bir edeceğimiz, ezip geçeceğimiz büyük bir hayat önümüzde uzanıyordur. Ama bütün ezmeye çalıştıklarımız daha çok alkışlar ve daha çok korkar bizden. Bu insanın ayrı bir sırrı olmalı. Kıyametler ne çok yaşanırsa yaşansın, iki yüze yakın devletten önlem alacak yirmi devlet çıkar ancak. Diğerleri kurban törenlerini aratmayacak törensellik içinde, depremlere, sel baskınlarına, trafik terörüne, intiharlara, işsizliğe, insan mutsuzluklarına kadersel bir kılıf bulup yola devem ederler.

  Rütbesiz, unvansız, madalyasız bir adamım. Bütün büyük insan oluşumlarına bazen korku, bazen hayret ve bazen saygı ile bakıyorum. Ama en büyük heyecanı büyük evrenin ve bizim galaksimizin bir saniyede 650 km yol aldığı hızda ve bu hızın aldığı yolun üzerindeki diğer yaşamların ne halde olduğunu merak ederek buluyorum.

 Unvansız, rütbesiz ve madalyasız gülümsemek, hatta kahkaha ile gülmek çok hoş. Gülmeniz in hesabını kimseye vermediğinizi bilir ve büyük unvanları, madalyaları, yalanları olan züppelerin anlam ve mana veremediği ve bir türlü sevmediği şehrimin sokaklarında yürür, kendi evrenimi izler ve dinlerim.

Güven Serin