İÇİNE BAĞIRAN ADAM

İÇİNE BAĞIRAN BİR ADAM

-------------------------------------------

  Ne büyük yanılgılar yaptık otorite; güç, güçler adına… Yalan dediğimiz, bir rüya kadar kısa sayılan ömürlere sığdıra sığıdara, çelişkileri, pişmanlıkları; doldurduk kocaman ömürlerin içine. Edebi düşünceyi, birkaç laf sanama, ahmaklığı bildik de, birkaç şairi, şiiri tanımadan, kabalıklarımıza bir dansın enerjisini, efendiliğini, ahengini pekiştirmek yerine garip bir övünç, övünme ve ağlama molalarıyla dolup taştı hayatımız; hayatlarımız.

 Bir şair; bizden biri; yüzlerce, binlerce yıl olduğu gibi; hastalık saçan dünyamıza panzehir olacak birkaç dize;

Orada hayalet bir değirmen

Nazlı buğday başakları, dua, bekleyiş

Rüzgârlara soyunmuş parmak sular

Terli bir gökyüzü, can sıkıntısı, ağır zaman

İçine bağıran bir adam

Nereye büyüyeceğini bilmeyen çocuklar

Etekleri yaz bahçesi bir kadın

  Şükrü Erbaş, böyle bir hikâyeyi, kocaman yaşamların damıtılmış mısralarını bırakır, insanlığa, insanlık mirası olarak: şiirin, birkaç güzel laf, şaklabanlık olmadığını da anlatarak…

 Yaşamın; yani kendi özüne dokunanların yüceliğidir kendi çorak, bataklık yerlerinde ki toprağı keşfetmek. Sonra, Fernando Pessoa gibi, içinden kendini koparmak için kendisiyle mücadele etmek; kendini, kendinden koparmak için forseps kullanmak…

Güven Serin