MUTLULUK ŞİİRİ

Kamera; Güven Bozcaada

MUTLULUK ŞİİRİ

  Bir masal geliyor aklıma çok eski diyarlardan; köpeğin önüne ot konmuş, beygirin ise et; sap ile saman çoktan karışmış; ilkeler, onurlandırmalar derken; kaybedenlerin türküsü hep aynı…

  Kadim zamanlarının şairi Gaius Valerius Catullus bu işin hep aynı olduğunu zamanlar ötesinden İ.Ö. I. Yüzyıldan seslenir. Onun çağında halktan birisi Furius yaşar. O da bizim askeri ücretliler, emekliler gibi geçim savaşı içindedir.

 Nasıl ki bizde asil dediğimiz halk, vekil dediğimiz milletvekilleri, bakanlar üst tabakanın zırhlı sığınaklarına aitse, o zamanlar da halkın içine yaşayan, halkın hakiki temsilcisi olan Farius da öyle; bizim gibi yaşarmış.

 Doc. Dr. Ahmet Taner Kışlalı’nın bir sözü vardır; “ İnsan kendi çevresini sindirdiği oranda dünyada ki bilgi birikiminin de farkında olmalıdır. Bununla yetinmeyip, kendi çağından önceki bilgileri de kavramalıdır. Ancak böylece ‘zaman’ı aşar, ütün zamanları kavramış gerçek bir ‘aydın’ olabilir. “

 Tüm zamanları anlamayı saygı ile şimdilik bir kenara bırakıp, ozanın işaret ettiği ve bu zamana aitmişçesine aynı yaşam biçiminin öyküsünü yine ozanın ağzından, kaleminden dökülen dizelerle anlatmak isterim;

Farius, kölen, para kesen yok senin,

Tahtakurusu, örümcek, ateş desen de öyle,

Babanla üvey anan var buna karşılık,

Dişleri taşı bile öğütür,

Güzelce geçiniyorsunuz bir arada

Baban, kuru değnek gibi karısı, bir de sen.

Şaşılacak bir şey yok bunda;

Turp gibisiniz, göz değmesin,

Bir güzel de sindiriyorsunuz yediğinizi,

Hiçbir şey korkutmaz seni,

Ne yangınlar, ne ağır yıkımlar,

Ne insana kıyan eylemler,

Ne de zehirlenme oyunları,

Ne de başka tehlikeli olaylar;

Bedeniniz, dersen, kupkuru, boynuzdan beter,

Her şeyiniz takır takır,

Güneş, soğuk, açlık bunun nedeni.

Rahat etmeyecek miydin?

Mutlu olmayacak mıydın birde?

Ter bilmezsin, tükürük bilmezsin,

Bir şeycikler çıkmaz senden,

Pis sümük olmaz burnunda

…………………………….

…………………………….

Küçümseyeyim deme, Furius, sakın

Değerini bil iyi yanlarının

Bırak artık yüz bin sesters ödünç istemeyi

Mutluluğun sana yetip artarken.

 Halkını kandıran halkını oyalayan imparatorlar, krallar, yöneticiler hep oldu. 2100 yıl önce Furius vardı; şimdi Mehmet, Ahmet, Hasanlar var. Büyük oyalama, büyük hile ve büyük küskünlükler, uyuşukluklar hep var.

 Ozanlar da tam bu yüzden var; sevginin, sevgisizliğin, adaletin, adaletsizliğin, dengenin dengesizliğin olduğu yerde onların terazisi çağının olaylarına ilgisiz kalmadıklarını gösterir. Catullus’un şiirinde ki gibi, çağının sosyal yapısını, politikanın kendisi değil, politikacılarının yalancılığı, unutkanlıkları, Farius gibi halktan insanların durumunu anlamak adına; sanki bugün gördüklerimizden hiçbir farkı yok-muşçasına gülümsetiyor okuyanı;hüzünlü,acılı,soslu bir gülümseme…

Güven Serin