---------------------------
Bir yazar, onur
adına, nice insanın peşinde koştuğu itibar adına şöyle söyler; “ Onursal
makamlar ancak budalalar içindir.”
Oysa tüm yaşamımız
içinde biricik mücadele, koşumuzdur onurlu bir makama ulaşmak. En çok alkışı
alan müzisyen… En çok kitabı satılan yazar… En çok seçilen siyasetçi… En çok
kazanan iş insanı… En büyük ödülü hak eden, sinema yönetmeni, oyuncusu…
Sözcükler karmaşası,
aklın tabularını, kabuğunu kırmaya başlamasın bir kere! Yazar, Ellas Canettı,
söylemini daha da ileri taşıyarak;
“ Onursal makama
düşkünlük, ulaşmak, utanç yaşamak, onurlar içinde yaşamaktan daha iyidir;
saygınlık olmamalı, ama ne pahasına olursa olsun, özgürlük olmalı, düşünme
özgürlüğü. Onurlar duvar halıları gibi gözlerin ve kulakların önüne asılır.
Artık ne gören kalır, ne duyan; düşler, onurlar içerisinde boğulur, verimli yıllar
da kuruyup gider.”
Çok ince bir nokta;
tam da kırılma anı gibi bir şey… Yazarı anladığımı, anlaşılır olduğunu söylemek
isterim. Peki, ama bunca onur yazısı; itibar arayışı, eşelenmesi ne olacak?
İnsan, onurlu bir makama sahipken, utanç içine düşme adaletini niçin istesin?
İşte, tam da büyük an
burası. Bir filmin ismiyle bile ne çok şey anlattığını, burada hatırlatmak
isterim; Burjuvazinin Gizli Çekiciliği; Luis Banuel’in 1972 yılında çektiği
önemli sinema eseri.
Onurlandırılmanın,
ince, görünmez tesirlerinin insan ruhuna; zarif düşüncelerine yapacağı tesir…
Hep böyle olmamış mıdır?
Muhalif nice insan,
hükümdar kılığına girince; onurlandır ılınca, nice utanmazlıkla suçlanan
insanları bir kenarda unutup, tanrısal lütuflar içine girme cesareti,
içgüdüsel saplantılar içinde kuruyup gitmemiş midirler?
ah sorma gün içinde insanlara hizmet etmek için işte etiket peşinde koşuyoz yazık bizeee :)
YanıtlaSil
YanıtlaSilKoş babam koş;sonsuza uzanan bir koşu;evrilme türküsü :))