İMDAT!

Yüz kara adam için

Yüz kara tabut gerek bana

Yüz kara vaiz ve kara vaazlar

Yüz kara İncil'den

Onları cehenneme yollarken

Yüz kara tabut gerek bana

İMDAT!

--------------

Bir ses; sesleniş; sahne yönetmeni Ariane Mnouhkine; Antalya Büyükşehir Belediye Tiyatrosu salonunda asılı bir panoda;

İmdat! Diyor…

Tiyatro yetiş imdadıma!

Uyuyorum, uyandır beni

Karanlıkta kayboldum, yol göster bana, ya da bir ışık yak.

Tembelim, utandır beni.

Yorgunum, kaldır beni.

İlgisizim, vur bana…

 Diye devam ediyor; umarsamaz, donuk ve her türlü yaşam saldırısından etkilenmiş; büyük adaletsizlikleri, kayıpları, dünyanın uzay, ilim çalışmalarına karşın, savaş politikalarına, diploması sanatını, tiyatro, sinema sanatını özümsememiş olmanın yetersiz ve pes edişiyle; endişeli bir sıtmanın, öldürücü diyar hastalıkların pençesine düşen insanın seslenişi yapılıyor.

  Adaletin temsil eden kadının gözleri bağlı. Sol eli başının çok yukarısında; bir teraziyi tutuyor; onurla, inanmışlık ve adaletle… Sol bacağı, bir yılanın; kötülüğün üzerine basmış; sımsıkı…

  Sağ kolunda ise bir kılıç; her daim ataleti korumak, kollamak için hazır; kınından çıkalı çok olmuş…

 Niçin öyle değil; bugünün adaleti? Herkese; birgün herkese lazım olacağı için mi? O zaman mı; kayıpların zindan pişmanlıkları, kör kezzapları ve akrepleri sokacak o şanlı tenimize?

  Bir film sahnesi beliriyor; Quantin Tarantino’nin yönettiği filmin içinden fışkırıyor adalet eksikliği;

Yüz kara adam için

Yüz kara tabut gerek bana

Yüz kara vaiz gerek ve kara vaazlar

Yüz kara İncil’den

Onları cehenneme yollarken

Yüz kara tabut gerek bana

  Cumhuriyet gazetesine; gazetecilere yapılan baskı; adalet ve adaletsizlik arayışı; yatmıyor insanın insanlık gönlüne. Onurlandırmıyor dördüncü güç diyerek övündükleri, gölgesini sığındıkları basını…

  Her daim, sahensinden, sadece kendi sesi ve ruhundan seslenen Genco Erkal da katılıyor; zulmün, baskının törenine;

Sonra saygıyla toprağa oturdum

Dayadım sırtımı duvara

Bu anda ne düşmek dalgalara,

Bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karım.

Toprak, güneş ve ben…

Bahtiyarım…

Güven Serin