NANE LİMON KABUĞU

Kamera , Güven 

Dostum Yunus köpeklerle vakit geçiriyor;

kedinin onları izleyişine bakar mısınız lütfen ;

coşkulu bir hanımefendi bakışı...

NANE LİMON KABUĞU

   Gün, kendi ilahi yükselişini yapıyordu. Puslu bir sabahtan sonra baharı hatırlatan doğal kokular, kırlardan şehrin sokaklarına kadar uzanıyor. Karabaş ve Pamuk (sokağımızın köpekleri) ısınan günün sıcak taşlarına uzanmışlardı. Hayvanların öze nesi haylazlığı; beslenme, üreme ve bir yudum ekmeğin hatırana vefanın büyük gösterisi adına bekçilik yapmaktalar.

 Sokağa giren de, çıkan da Karabaşın onayını almak zorunda. Çok ilginç bir köpek; telaşa düşmüş, korkan, kaçan kim olursa olsun o kişiyi delice sınamadan bırakmıyor. Uygun bulmadıklarına hırlayarak, havlayarak korku veriyor; köpek kültürünü bilenle bilmeyen Karabaşın testinden sonra ya sokaktan hiç geçmiyor, ya da oldukça temkinli geçiyor.

  Üç kız öğrence Karabaşın sokağından; yani bizim sokaktan yukarı çıkıyorlardı. Karabaşın besili, büyük gövdesi onları tedirgin etti. Hayvan, içgüdüleriyle bu tedirginliği derhal işlerin yolunda gitmediği algısına çevirdi. Ve kızları bir bir sınamaya başladı; hepsi etrafımda dönmeye, sesler çıkartıp hayvanı daha da huylandırma ya başladı. Karabaş için eğlence başlamıştı; inanılmaz eğleniyordu; bir de tebessüm etse, kızlar da eğlenecek, oldukça ciddi bir eğlence-sınama biçimi var.

  Kızların kimi besmele çekiyor, kimi , “ne olur sen tut öyle geçelim” diyor. Karabaş bu, tutulmayı de pek sevmez; ama ben onu oyalarken, nasıl olduysa kızlardan birisi, sokağın yukarısına doğru ilerledi. Karabaş ile mesafeyi oldukça açtığını anladıktan sonra koşmaya başladı. Koşan kızı gören hayvan; tam bir görev bilinciyle ileriye atıldı. Kız çocuğu, yakın mesafe koşucusu gibi, son sürat köşeyi dönüp diğer sokaklarda kayboldu.

 Kız çocuğu ile hayvanın kovalama yarışı, tam bir kahkaha tufanına neden oldu. Orada kalan kızlar, arkadaşlarının kaçışına, kendi trajikomik hallerine öyle bir güldüler ki, savunma telaşıyla Karabaşı idare etmeye, onun yapmayacağını bile bile; Karabaş, Karabaş diye seslenen ben de kahkahanın o muhteşem serpintilerine bıraktım kendimi.

 Sonunda, diğer kızların dua okumaları, besmele çekmeleri, Karabaşı oyalayarak kurtardık. Aslında hayvan sadece sınıyor; ısırmak gibi bir niyeti yok; az bir selam, biraz okşanma, yani biraz önemsenme peşinde. Çünkü yeterince ihmal edilmiş, hırpalanmış, zahmet çekmiş. Şimdi son günlerini geçirdiği sokakta seviliyor, besleniyor, okşanıyor ve onun yaptığı tek şey de, bunların karşılığında sokağını denetliyor.

 Sokaktan ayrılırken bile gülüyordum; aklıma gelen Barış şarkısını mırıldanarak gülüyordum;

Eski adamlar doğruyu söylermiş

Bir çiçekle bahar olmaz

Kişi kendini bilip sağa sola sormalı

Can pazarı bu oyun olmaz

Zürafanın düşkünü beyaz giyer kış günü

Sonunda şifayı kapıp şaşınca

Bana gel beni dinle iyi yaz

Defteri kalemi al iyi yaz

Nane limon kabuğu bir güzel kaynasın aman

Ha ha ha ha ha içine hatmi çiçeği, biraz da çörek otu

Katasın aman

Ha ha ha ha biraz tarçın bir tutam zencefil aman

Ha ha ha ha bir derde deva geliyor biraz daha sabret

Güzelim

Ha ha ha ha hapşu

Çok yaşa

Sende gör

Rahat ve iyi yaşa.

 Anlaşılan o ki, doğanın bir parçası olan halkım, daha kırk yıl önce her evdeki kilerler bir ay misafir ağırlayacak kadar dolu ve hayvanların dilinden anlayan, rüzgarın türküsünün ne manaya geldiğini bilen halkım; şimdi beton ormanları arasına sıkışmış durumda; köpekten, kediden, kumru kuşundan bile kaçarak, korkarak yaşayan çocuklar; bir el atmasını, bir küçük kırıntı ile bin kez vefa bakışı alacağının farkına varmadan yol alıyorlar; ha ha ha ha; ne büyük ayıp…

  Güven Serin