BİTİŞ BİTMEYE YAKIN OLMALI

Kamera; Güven    Kaş

Gün doğuyor mu, batıyor mu? Ne önemi var, içimizdeki doğumlar

ölümlerden fazlaysa, insan; inanılmaz badirelerin içinden

bugüne gelmişse, sanatı, felsefeyi, tarihi,müziği, sporu ve

arayışı bilmiş,seçmişse; bir sürü lafa ne gerek var? 

BİTİŞ, BİTMEYE YAKIN OLMALI!

  İki güzel, iki bakımlı kadın kahvelerini içerlerken, çok önemli konularını, önemsedikleri halde dışarı, yan masaya taşıracak kadar konuşuyorlardı. Siyah saçlı kadın, biraz da kendine fazla güvenmişliğin gururuyla seslendi uzun sarı saçlı zarif kadına;

“ Gemileri yakmalısın” dedi. Evet, siyah saçlı kadın böyle buyurmuştu. Hangi gemileri ve nasıl yakacaktı uzun sarı saçlı zarif kadın; bilemiyorum. Bildiğim tek bir şey var, masadan kalkacağım halde kalkmamaya karar verdim. Yan masada, iki zarif kadının olduğu yönde belli ki çok önemli toplumsal bir sorunun çözümü araştırılıyordu.

 Kadınlar Türk kahvesi içiyordu. Bende bir orta şekerli söyledim. Montumu tekrar boş sandalyeye koydum. Güneş yeniden doğmuş, gecenin buz kesmiş hali yok olmuşcasına, bir yazarın, çizenin hakiki özüne dönüş heyecanı içinde kulaklarımı dört açtım. Zaten, kadınların beni umursadığı da yoktu. Çünkü şehre yabancıydılar. En azından öyle sanıyorum. Bu kadınları bu çay salonunda hiç görmedim.

  Sarı saçlı olanın lacivert pantolonu, mor bluzu, pembe çizgilerle gülümsüyordu, siyah bluzlu, siyah saçlı kadına. Bir düşünce sardı yan masanın misafirlerini. Siyah saçlı kadının kararlı ve gururlu kati seslenişi; “gemileri yakmalısın” uyarısı, zarif sarı saçlı kadını oldukça düşünce içine soktu.

 Güneş kendi görevini milyar yıldan beri yapmanın ışıltılarıyla bir kez daha ışık saçıyordu. Işınların mutluluk çağrısı, yaz kokusu içeriye kadar, kadınların bulunduğu yerden bana kadar geliyordu. Çay salonunun içerisini yasemin kokusuna benzeyen kokular doldurmuştu. Ciddi bir konu tartışılıyordu tartışılmasına ama içeriye, yüksek bir yaşam sevinci çığlık çığlığa yayılıyordu.

  İki kadın, iki arkadaş uzunca bir süre konuştular. Konuşmalarından ortaya çıkan şey daha da netleşti. Sorun, sarı saçlı zarif kadının evliliğiydi. Şu sıralar biraz sorunlar yaşıyordu. Küçük bir kızı vardı; bu sorunlara esnek, yumuşak bakmasına sebep olan. Ona, keskin sirkenin küpüne zarar vereceği nasihati veren siyah saçlı kadın ise hiç evlenmemiş, hatta hiç anne olmamış. Ama arkadaşına, arkadaşlığın yüce hatırına yaşadığı evlilik tökezlemeleri için ; “ gemileri yakmalısın.” Diyor, hatta bu değişinin tam etkili olmadığını görünce, biraz daha keskinleşmeye başlayarak;

 “ Sana sesleniyorum, artık, gemileri yakmalısın! Bana öyle geliyor ki sen kendini aldatıyorsun! Kızını bahane ederek bu evliliği devam ettiriyorsun.”

  Uzun ve sarı saçlı zarif kadın arkadaşının bütün söylediklerini bedeninde kasılmalar eşliğinde nazikçe dinledi. Ve sonra, bütün yalnızlığına, arkadaşının anlamsızlığına rağmen nezaketten sıyrılmadan şu can alıcı sözü fısıldadı;

“ Bitiş bitmeye yakın olmalı!

Nasıl?

-         Benim içimdeki ses, vicdanım bitmenin çağırısını, o hakiki seslenişi duymalı. Eşim ile aramızda bazı sorunlar olsa da, eşimin kızına düşkünlüğünü, sorumlu bir baba olduğunu, eşimin akrabalarıyla benim ilişkilerim çok iyi. Bütün bunları birden yerle bir etmenin hiçbir mantığı yoktur. Benim eşimle aramda sorun var ama kızımın babasıyla hiçbir sorunu yok. İşte bu sebeplerden bir gün bitecekse, bu iş bitmeye yakın olmalı…”

  İnsan gördüğü güzel manzarayı, iyi bir resmi, dinlediği hoş bir konseri kolay kolay unutamaz. Ama ben de bir eseri, bir resmi, bir müzik konserini dinler gibi dinlediğimi iki kadının, iki arkadaşın bu konuşmalarını unutamayacağım için yazının büyülü sanatı adına kaleme aldım.

  Hani bir söz var; Keskin sirke küpüne zarar, diye. Bu diyarın insanları başkasının dolduruşuna gelip nice evliliği, nice iş hayatını yok etti ve ediyor. Her şey yolunda giderken akıl veren çok oluyor; tıpkı bekâra karı boşamak çok kolay olduğu gibi; şunu anlatmak isterim ki; insan, ilk önce kendine güvenmeyi öğrenmeli. Yaşamlar sona erdiği gibi evlilikler de, iş ortaklıkları da sona erebilir. Ama bu bitişler insanca, insan vicdanını büyük borçlanmalara, katmerli hüzünlere teslim etmemeli; tıpkı sarı saçlı zarif kadının yaptığı erdemli seçim gibi…

 Güven Serin