ÇOCUĞUN ARINMA YAŞLARI

Kamera; Güven  BOĞAZİÇİ-İSTANBUL

 Milyon yaşındaki tabiat ile bin yaşındaki insan;
nasıl da içiçe sokulmuşlar...
İster doğal bir sarılım deyin! İsterse; doğayı
katletme...

Kamera ; Güven  POLONEZKÖY

 Ludwik'in doğa ile içiçe olan güzel köyü;

selam olsun sana, selam olsun bedenime

bulaştırdığınız kokulara...

ÇOCUĞUN ARINMA GÖZYAŞLARI


Akşam karanlığı çökmeye başlamış, sokak ve cadde lambaları yanmıştı. Gündüzden kirletilen sokak ve kaldırımlar; gecenin gölgelerine gizlenip daha temiz görünüyorlardı. Eğrilmiş, göçmüş kaldırım ve yol taşları, şehirciliğin daha çok gerilerde olduğunu hatırlatıyordu. Sanki emanet bir şehirde geçici olarak yaşamak için mola vermiştik. Sanki bizden sonraki neslimiz bu diyarlarda yaşamayacakmış gibi, kirletiyor, yozlaştırıyoruz şehirlerimizi…


Kolordu Caddesinin hafif yokuşunu antrenmanlı bacaklarım ile zorlanmadan çıkıyordum. Her zaman çıktığım yerleri ezbere, gözüm kapalı gidiyordum. Arkamdan duyulan bir çocuk sesi, çocuk ağlamasını anlatıyordu. Gözyaşlarını görmesem de, akan tuzlu suları hissedebiliyordum. Yatağına hasret suyun akması gibi akıyorlardır. Çünkü ağlama oldukça kararlı ve içten di.


10–11 yaşlarında erkek bir çocuk cep telefonu ile konuşurken ağlıyordu. Söylediği cümle kendi nakaratını oluşturmuş düzenli seslenişini yapıyordu. “ Bana neden yalan söyledin?” çocuğun söylediği tek cümle buydu! Bu cümleyi söyledikten sonra ağlamak ve yürümek ile kaybettiği enerjinin tıkanması ile telefon konuşmasına ara veriyor, birkaç metre yürüdükten sonra tekrar; “ bana neden yalan söyledin?” diye konuşmasına aynı tekrarı yaparak devam ediyordu.


Çocuk benim on metre arkamda aynı benim hızımla geliyordu. Bir çocuğun akan ve akacak gözyaşlarını her büyük gibi, her merhametin soylu vicdanı gibi bende silmek istedim. O çocuğa her erdemli insanın yapması gerektiği gibi; bende ; “ NEYİN VAR ÇOCUK, SANA NASIL YARDIM EDEBİLRİM” demeyi aklımdan geçirdim. Ama ne gözyaşlarını sildim, ne de çocuğa, seslene bildim. Çocuk Kolordu Caddesinin yukarılarına, karanlığın gölgelerine karışırken, ben; Hasan Efendi Caddesinin tanıdık evleri arasından kendi evime doğru erdemli bir adamın yürüyüşünü taklit ederek yol aldım…


Daha hayatın çok başında olan küçük bir çocuğun sorguladığı, uğrunda ağladığı ve çelişkiye düştüğü tek bir şey vardı; Yalan! Yani hayatımız boyunca karşı karşıya gelip, yaşam biçimi haline getirdiğimiz tanıdık davranış biçimimiz olan yalan!


Yalanın bin bir çeşidi vardır. Beyaz yalanlar, siyah yalanlar, pembe, kırmızı, yeşil ve daha niceleri… Ama en önemlisi ise, SİYASİ YALANLARDIR! Kendimizi bildik bileli söylenen, siyasetin arkasına gizlenip, vatan ve millet adına atılan yalanlar; neredeyse tüm halkı, yalan kültürünün soylu kucağına itmiş durumdadır. Belki de yalanın çok daha az yeşerdiği, az olduğu yerler; bizlerin en kirli dediği, en soysuz bulduğu; pavyonlar, gazinolar, genel evlerde yaşanır! Çünkü oranın çalışan kadını, erkeği, yalanın tokadını öyle bir yer ki, neredeyse yalan ve riya; tiksinti verici hale gelir. Doğruya o kadar hasret ve açtırlar ki, yalanın korkunç yüzünü görmemek için, en çirkin halde bile; beyaz kalmaya, insan olmaya çalışırlar.


Sürekli erdemden, namustan, kurtarıcılıktan söz eden siyasi düşüncenin yüksek bedenleri için yalan; vazgeçilmez ustalıkların mimarisi gibidir. Sürekli planlar, projeler üretilip şantiye sahaları var edilir. Kurtarılmayı bekleyen soylu halk; bilinen zaafları yüzünden burunlarından yakalanmışlardır. Sağa dönseler; rejim tehlikesi yüzünden tekme-tokat geri çekilirler. Sola dönseler; Ölmüş kominizim canavarının dinsiz bedenine bulaşacaklar diye hırpalanırlar. Yukarı baksalar, Allaha hakaret olarak dövülürler.


Kısacası dostlarım çocuk ağlarken, yüksek halkımın yaptığı gibi, yüksek bedenime sığınıp ağlamanın felsefesini yaptım. Ağlamayı irdeledim! Gördüm ki, ağlayan sadece çocuk değildi. Ağlayan bizdik. Biz halktık. Biz soyluyduk. Biz vatanperverdik. Biz Gelibolu, Anafartalar, Conk Bayırıydık. Biz Dumlupınar, Kocatepe, Afyon Kara Hisardık. Biz, Yemen, Libya, Plevne olmuştuk. Peki, biz soylu geçmişi, onurlu ve kahraman savaşları, kazanımları ve kaybedişleri olan halkın çocukları; neden ağlıyorduk?


Çünkü çocuğun telefonda sorduğu gibi; “bana neden yalan söyledin?” sorusunu soracağımız bir kurum, bir şahıs, bir soylu beden bulamıyorduk dostlarım. Bulamıyorduk, sürekli değişim içinde, birbirine bırakılan sorumlulukları kendi beyaz yalanlarını, masum bir siyasetin içine karıştırıp da bizlere yediriyorlardı da onun için!


1980’li yıllar değişimin KEMER SIKMA zamanlarıydı. Değişim ve kemer sıkmanın soylu yalanları; zaten az bulunan idealist aydınlarının soyunu kuruttu. Zaten az olan üretimimizi, yerli malı kültürümüzü büyük bir titizlik ve nezaket içinde yok etti.


1990’lı yılların güzel ve beyaz yalanları ise; İKİ ANAHTAR ve yüksek maaş vaat etti! Sonunda açlık sınırının altında verilen maaşlar ve anahtarların mülklerini icraya düşmüş, adliye binalarının dosyaya bulaşmış, koalisyonların darmadağın olduğu zamanları: ektik ve biçtik.


Halk bir kez daha ağlamaya, kurtarıcısını beklemeye başladı! Artık yalan söylemeyecek, balık yerine balık tutmayı öğretecek, soylu tarihimizin kazanılan savaşları kadar kaybedilen savaşlarını da irdelemeyi öğretecek tek parti idaresi isteyen halk; istediğine kavuştu. 2000’li yıllar da, mega hükümetlerimizin zamanı oldu. Onlar farklıydı. Onlar mazlumun, kaybedenin, çalışanın, alın terinin, hakkın ve adaletin yanındaydı!


Çocuk ağlarken, ona söylenen yalanı sorgularken bende bize, biz soylu halka söylenen ve artık renkleri karışmış, beyaz mı, kırmızı mı, pembe mi yoksa simsiyah mı olduğu belli olmayan yalan için ağlıyordum. Hem de için için…




Güven