BEBEKLER ÖLÜVERİYOR ÖLÜMDEN HABERSİZ

 

İnternet

                       BEBEKLER ÖLÜVERİYOR ÖLÜMDEN HABERSİZ

      ( Ceyhun Atuf Kansu )

   Ceyhun Atuf Kansu’nun bir şiirinden alıntı yaparak başlıyorum. Kendisi, bebeklere, çocuklara, ulusuna-halkına adamış bir Cumhuriyet aydını ve doktorudur… İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi’ni bitirmiş ve Ankara Numune Hastanesi’nde çocuk hastalıkları doktoru olmuştur.

  Tıp insanı ve özverili bir ülke sevdalısı olmanın yanında edebiyata gönül vermiş ve yazdığı şiirlerde, gözlediği bebek ölümlerini sanatçı yüreği ve erdemiyle kaleme almıştır.

  Bugünün acımasız tezgâhlarında, görev yapan canileri (…) düşününce, bir ülkenin merkezine sadece inşaat oturup, merkezden çocukları ve insanı çekince ne gibi korkunç ölüm senaryoları göreceğimizi kimse tam olarak bilemez. Öğrendiğimiz her vahşet, kanımızı dondurmakla kalmıyor, bizi donuk ve ölü bir izleyici rolü içinde adeta nefessiz bırakıyor…

  Batık bir uygarlığın küllerinden, halkın ve büyük deha Mustafa Kemal Atatürk’ün her şeyini ortaya koyarak kurdukları ve kurtardıkları ülke, ilk önce cehaletle uğraştı. O zamanlar da çocuk ölümleri vardı. Para tüccarlarının kanlı düşüncelerinden değil, yeni doğan bir ülkenin sağlık çalışanlarının azlığından, yetersizliğinden kaynaklanıyordu.

  Ceyhun Atuf Kansu, bugünleri görseydi o günün şiiri; Kızamuk Ağıdı,hangi ağıt veya ağıtlara dönüşürdü; bilemiyorum…Ağıtlar bile yetmez bugünün zamansız korkunç ölümlerini.Hele söz konusu ölümlerinden bile haberi olmayan bebekleri,o saflığı,masumiyeti düşününce; düşünce bile donuyor; vicdan ve zihinlerle birlikte…

  Ceyhun Atuf Kansu, Anadolu’nun farklı köylerinde gözlemlediği, kızamıktan ölenlere yazdığı şiiri paylaşmak istiyorum;

Ben, gamlı, donuk kış güneşi,

Çıplak dallarda, sessiz dinleniyordum.

Köyleri, yolları, dağı taşı

Isıtıyor, avutuyordum.

Ben gördüm bu köyü, damlarının altında,

Çocukları kızamuk döküyor,

Gözleri, göğüsleri, yüzleri, ah bırakılmış tarla,

Gelincikler arasından, öyle masum bakıyor.

Habersiz hepsi, kızamuktan ve ölümden,

Kirli yüzlerinde açan ölümden habersiz,

Ve, düşmüş bir gül oluyorlar birden,

Bebekler ölüyor ölümden habersiz.

 O çaresiz, o yalnız, o karanlık günde,

Siz neredeydiniz diyeceğim, neredeydiniz?

Ben perişan, utanmış… bu köyün üstünde,

Kahrolurken, siz beyciğim neredeydiniz?

  Bugünün bebek ölümlerinde; kime ve kimlere neredeydiniz? Diyeceğiz…

     21.yüzyılın Türkiye’si, tüm dünyada bebeklerini bile koruyamayanların ülkesi diye mi söz edecekler? Bebeklerini dahi koruyamayanların yaşlılarını koruma, insan merkezli siyaset, ahlak, vicdan terazisine tutunma gibi çabaları var mıdır; bilinmez…

Güven SERİN