57.ALAY MÜZELERİ
İÇİN NELERİ BEKLİYORUZ?
Tarihine, milli duygulara bu kadar duyarlı görünüp de TARİHİNİ bu kadar mesafe koyan bir başka millet var mıdır acaba? Yeni Zelandalı ve Avustralyalılar-Anzaklar, on bin kilometre öteden gelip, ait olmadıkları vatan topraklarını, kaybettikleri, utandıkları bir savaş bölgesini dahi ataları için kutsal kabul edip, en görkemli ve istikrarlı geçmiş, bir anma şölenine dönüştürüyorlar…
Ya bizler? Tekirdağ Süleymanpaşa merkezinde şehrimizin en güzel yerlerinden birisi olan 57.Alay Binaları olarak bilinen eski Göğüs Hastanesi, daha sonra Devlet Hastanesi 3.Kısım olarak kurulan yerde, Alman mimarisiyle yapılmış 5 tane bina var. Birisi viran vaziyette olsa bile, orjinallikleri bozulmadan titiz bir çalışma ile burası; 57.Alay-Gelibolu Müzeler topluluğu olabilir.
Şehrimize onlarca fabrika yapmaktan çok daha fazla kazancı da olabilir; hem maddi, hem manevi açıdan; çok önemli bir dönüşüm-yenilenme; tarih bilinci, usta işi müzeler topluluğu ve yönetimiyle Çanakkale ile Tekirdağ arasında capcanlı bir turizm, kültür ve sosyal akış başlayacaktır…
Yöneticilerimiz niçin sağır? Niçin kör? Neden tarih bilinci ile şehir bilinçleri öne çıkmıyor? Sadece yol, kanalizasyon, park ve bahçe yaparak durumu çözeceğinizi sanıyorsanız aldanıyorsunuz.Şehir insanını bile sahaya,çarşı ve meydanlara çıkaramıyorsanız,sizlerin becerisinden,samimiyetinden şüphelenirim; halkımızın şüphelenip artık istemekten vazgeçtiği gibi…
Duyarlı halkımızın bazıları sürekli gazetemiz Habertrak’ı arıyor. Yolda rast geldiklerinde önümü kesip; 57.Alay Müzesi veya müzelerini soruyor. Alman mimarisiyle yapılmış binaları bilenler ise acı bir tebessüm içinde sesleniyor;
“ Ne olur daha fazla yaz, anlat yetkililere! Burası ölmeden, elden kaybedilmeden 57. Alay Müzeleri, sosyal, kültürel alanlarla şehrimize, ülkemize ve dünya turizmine, kültürel yaşamına kazandırılsın!” diyorlar. Duyarlılık böyle bir şey; hiç ummadığın, hiçbir koltuk, güç yetkisi olmadığı halde perişan olur; gören gözlere, gören vicdanlara ve bilince sahip insanlarımız…
Yılda bir kez; kuru kuruya 57.Alay kutlamaları yapılır mı hiç? Böyle tarih bilinci yerleşir, oluşur mu? Y ve Z kuşaklarının tarih bilincini yeterince oluşturduk mu? Niçin elin milleti on binlerce kilometre öteden gençlerini taşıyor buraya, Gelibolu ve Çanakkale’ye? Tarih bilincini yerleştirirken, seyahat ve eğlence ile birlikte milli duyguları gönüllü bir şekilde ekiyor; yarınlarda biçmek için…
Ya bizler? Ey, lacivert ve siyah takım elbiselere, içi görünmez arabalara düşkün, koltuğunu kaybetmekten korkan yöneticilerim; en güzel anılma-lık, en güzel saygınlık, öldükten sonra da anılmak, hatırlanmak değil midir?
Bu şehre yapılacak en güzel yatırımlardan birisi; 57.Alay Müzeler topluluğunu çok önemli proje mühendisleri, mimarları ve müzecileri ile birlikte çalışarak bu şehre, bu bölgeye ve ülkemize hediye etmektir…
İsterseniz başarabilirsiniz… Bu bezgin, bu sessiz insanlar iyi projeyi, samimiyeti canı gönülden anlar ve algılar. Bir deneyin; bir milyonu geçmiş bu şehrin değerli insanları, diğer şehirlerden göç etmişler dahi; 57.Alay Müzeler topluluğunu, kültür ve sosyal alanını bir anlatın; karşı çıkacak bir tek kişi bulamazsınız…
Niçin bunca insanın gönlünü kazanmak varken, neredeyse yüz yaşını aşmış, artık viran duruma düşmüş bu binaları kurtarıp kayıp hafızamızı, tarihimizi, milli duygularımızı yeniden yeşertmiyorsunuz?
Böyle büyük ve anlamlı projeler, şehrimize-Tekirdağ'a saygınlık, istihdam katacağı gibi gençlerimizi dışarıya kaçmak, bir an önce ülkeyi terk etmek telaşından da kurtaracaktır. Turizm, planlı şehirler, sığınılacak, gezilecek, insan ruhunun, sosyal yaşamının onarılacağı yerlerdir; gelin hep birlikte aşalım bu soruları ve 57.ALAY MÜZELERİ şehri olarak Gelibolu, Çanakkale ve Tekirdağ hep birlikte yürüyelim 21.Yüzyıl yolunu…
Hassasiyetiniz çok önemli. Maalesef vizyon konusunda çok sıkıntılıyız. Paylaşımınız için teşekkürler.
YanıtlaSil
YanıtlaSilTeşekkür ederim; selamlarımla...