BEN ÖLÜRSEM BİR ŞEY DEĞİL

                                  BEN ÖLÜRSEM BİR ŞEY DEĞİL

  Yaşama adanmışlık varken ne çok ölümle uğraşıp, ölüm öfkeleri kusuyoruz. Yaşamı, ölümden beter yapıyoruz. Oysa ölümün kendisi korkutucu değilmiş! Bir anlık; ölümü düşünmek delirtiyor insanı.

  Şunu da söylemeden edemeyeceğim; ölümü bu kadar işleyip de ölümcül felsefeyi yaşama uyarlayan, bundan yaşam doğuran çok az insan var… Zaten yapılan bilimsel araştırmalar da şunu gösteriyor; ölüme herkes inanırmış da kendi ölümüne kimse inanmazmış… Yani bir şekilde kayrılma içgüdüsü…

  Birisi ölse hemen; “kaç yaşındaydı?” sanki yaş ve yaşlanma uzmanıyız da. Oysa artık yaş ve yaşlanma oranları bile değişti. Örneğin; 49 ile 79 yaş orta yaş olarak kabul ediliyor.

 Sözüm şu üç şeye bakanlara tabi ki; Stersi her an def edecek meşguliyet, yenilenme ve hareket içinde olmak, iyi beslenme ve spor; bu üçlü yoksa yaşamımızda, yaşlanma ve yaşlar arası keyif sürme her an kazaya uğraması işten bile değil…

  Cahit Sıtkı Tarancı’nın eseri, ölüm kaygısını ne güzel anlatıyor;

“ Ben ölürsem ölürüm, bir şey değil;

Ne olursa garip eşyama olur.

Bir hayır sahibi çıkar mı dersin,

Mektuplarımı iade edecek?

Yi kitaplarım, ya şiir defterim?

Yanarım bakkal eline düşerse.

Kim bilir bu döşekte kimler yatar,

Hangi rüyaları örter bu yorgan;

El sırtında böyle zarif duramaz,

Ismarlamadır elbisem, pardösüm;

Her ayağa göre değildir kunduram;

Bu kravat ben bağladıkça güzeldir;

Bu şapkayı kimse böyle güzel giyemez.”

  Orta çağ da Avrupa ülkelerinden birinde giyotin cezası verilmiş bir adamın acısız ölümü için cellât, ceketinin yakasını kesmek isteyince;” Aman dokunma ceketime; kıyamam ona ben” der.

  Eşyalarımız bu kadar değerlidir bizler için. Bu değerlere kıyılmasın diye yıllarca direndim; kütüphane kurmadım. Bunun yerine halk kütüphanesinden faydalandım. Gelecek kuşakların göz nurları ile biriktirdiği kitaplar, notları nasıl görmezlikten geldiğine çok tanık olup dinledim.

  İnsanın bir avuç ömrüne ne çok şey sığıyor veya bir ömür hiçlik içinde geçiyor. Nasıl geçerse geçsin; evrenin işleyişi, gezegenin dayanıklılığı, yaşlılığı ve yaşayacak oluş zamanı karşısında insanın ömrü; bir damla bile değil.

 Tam da olgunlaşma zamanı, tat, tuz öğrenmeye başlayıp deneyimlerin oturuşma altyapısıyla anlam, güven ve huzur kazandığı zamanlarda hastalıklar; yani arızalar başlar. Başlamasa bile çevrenin sağlıklı ve şen olana olan dayanılmaz kasveti çöker üzerimize.

 Bizim insanımız iyi olanı, sağlam ve huzurlu olanı sevmez. Özenir; masallarda olur sanır. Bu yüzden şehirlerimizde eğlence yerleri azdır. Curcuna ve dedikodu, korku ve şüphe ise tonlarca…

 Yaşlandıkça insan, Cahit gibi seslenmeye başlar;

“ Hayata beraber başladığımız

Dostlarla yollar ayrıldı bir bir

Gittikçe artıyor yalnızlığımız”

 Bu bir hissiyattır. Bir renk, desen olarak da bakabiliriz. İşte hüner burada lazım; yeni dostlar edinme düşüncesi! Yalnızlığın sükuneti beslenip, her an hareket denen akışa cesaretle dalma iradesi…

 Ey gidi koca Cahit Sıtkı; şairin ası olmanın yüksek erdemi ve insan olmanın ruhsal dürtüleri; unutulmaz eserlere dönüştü senen sayende. Robenson şiirini okuyup da duyguları taşmayacak böyle bir ada istemeyecek olan var mıdır?

“Robenson, akıllı Robenson’um

Ne imreniyorum sana bilsen!

Göstersen ada’na giden yolu

Başımı dinlemek istiyorum

Robenson, halden bilir Robenson

Adan halen batmadıysa eğer

Alıp götürsen beni oraya,

Deniz yolu kapanmadan evvel! “

Güven Serin