BU NE İŞTİR AMCALAR ABLALAR?
-------------------------------
Kabalık, argo almış
başını gidiyor. Üstelik doludizgin… Nezaket; kibarlık budalası gibi
algılanıyor. Klasik müzik, sanat müziği dinlemek; üst düzey algılamalarla
yalnızlaştırılıyor. Bağırmanın bile farklı algıları; diz çöktürmeleri kural,
yasa, gelenek haline gelmiş.
Amcalarım,
ablalarım; birisi; efendice bağırsa, nazikçe taleplerini dile getirse; o
birisinin talebini, dilekçesini neredeyse hiç kimse, kurum dikkate bile
almayacak hale geldi. Bu nice iştir; amcalarım, ablalarım?
Kim kime, dum duma,
yaşam, yaşanır olur; yaşamdan keyif alınabilinir mi? Bir laf;
S..m,sözcüğüyle,sokarım uyarılarıyla başlamadı mı;dikkat eden bile yok. En
zarif, en ilmi düşünenler bile bu tür lafların uyarılarına yazgılıymış gibi;
önceliğin bu tür efendilere geçmesi; bir kadersel tercih, yoksa eğitimin,
öğretimin kapanmayan yaralarının; cerahat fışkırması mıdır?
Bir
tanıdığım;Tekirdağ’ın önemli bir şahsiyeti,bu tür;s..k,eylemine susamış,kösnül
efendilerle ilgi şu buluşu yapmıştı; “ Ne büyük şeyleri var;her yere ulaşıyor!”
Hâlbuki köy boğası bile tercihlerini, olağan, doğal süreçlerde yapar; üremenin,
soylu hatırına; ineğin aşımına yardımcı olur. İnek hazır değil; kızışmam yoksa
yan, bile bakmaz; boğa; yani hayvan bile…
Bunca, sesleniş; S…k
ile başlıyor, bir dua, besleme gibi olmuşsa; bunca amca, abla ne işe yarıyor?
Bu kadar kurum, müdürlük; adı üstünde; Milli Eğitim, Milli Kültürümüz,
Ahlakımız; kemirgenlere teslim edildi de ağlayanımız mı yoktur; amcalarım,
ablalarım?
Taptaze bir olay;
kadın, telefonda ki kişiye; en hakiki erkeğin en vurucu argo seslenişiyle; aynı
işi yapıyor; yani, bildik o s…k,işini… Hakaretin en güçlüsü sanılıyor; oysa ne
hakaret sayıları geldi geçti bu dünyadan; toz duman oldular; eserleri,
esameleriokunmaz, duyulmaz oldu…
Güven Serin
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder