AN GELİR MEHMET ÖLÜR

Kamera, Güven- Osman Kader Ahmet

TÜYAP

AN GELİR MEHMET ÖLÜR

  Bir ölüm daha… İpsala’da yaşayan işadamı Mehmet Petmezci tek kurşunla veda ediyor yaşama. Oysa yaşamın kıymetli soluğu için 100 yaşında dahi hayata sımsıkı bağlananlar var; ne hazin; ne yaman bir çelişki…

 Mehmet Petmezici 41 yaşında. Dört çocuk babası ve onlarca insanla birlikte istihdam yaratmış. Çeliğin amansız ateşine sona doğru giden süreci, nasıl yönetildiğini kimse bilmez. Bilinen tek şey daha genç yaşta bu toplumda en zor olan şeyi yapıyor; iş kuruyor. Hem de birden fazla, işyerlerinin sorumluluğunu alıyor.

 İpsala, çeltiğin; yani bilinen o beyaz mücevherin diyarı. Kaç insanı zengin etti diye sorarsan; kaç insanı yok etti diye hatırlatmak isterim…

  Toplumun değerlerinin zamansız ölümlerine o kadar alıştık ki artık ölüm olayları kendi sıradanlığı içinde, kendi ateşiyle vahşi tabiatın yaptığı gibi fırsat kollayan diğer hayatlara sıra veriyor.

 Doğanın kendi eliyle çıkardığı yangınlar vardır. Gök gürler büyük ışık aydınlatır eşsiz tabiatı. Bir ateş düşer kurumuş otlara, ağaçlara. Bir yangın başlar; un ufak siyah bir kül bırakana kadar geride. Ve sonra, ilk yağmurda binlerce yeni tohum “ hadi sıra sende” deyip fışkırarak yepyeni bir yaşamın taptaze filizleri olurlar.

 İnsanoğlu vahşi hayattan henüz kurtulamadı mı? Bunca hukuk, bilim,zanaat, sanat ve ibretsel yangınlar, insanın düşecek büyük ateşlerden korunması için yeterli olmuyor mu? Belli ki olmadığı yerler, alanlar halen oldukça çok…

 Ülkemizin intihar vakaları çok… Bu ölümlerin otopsi raporlarıyla devlet görevini yapmış sayılıyor. O rapor herkesin beklediği son söz gibi esas kıyamet ondan sonra başlıyor. Kendi kendini öldürdün diye sigorta şirketleri geride kalan ailenin YARDIMINA koşmuyor… Niçin? Doğal ölüm olmadığı için…

 İntihar edecek insanın akıl kurnazlığı doğal; yani kaza ile öldürmeyi akıl edemiyor. Oysa, bunu düşünce geride kalanların manevi yangınına büyük bir su serpecek borçlarının sigorta şirketleri tarafından karşılanması.

 Bu son olsun diyor sözlerin şairi, sanatçısı;

Şimdi iyi niyetimi

Bir bir yargılayıp asıyorum

Bu son olsun, bu SON olsun!

 Hatırlatmak isterim ki bu ölümler son olmayacak. Bu kıyametler ailesini, birlikte iş yaptığı insanları yakacak. Ne Edirne’yi, ne Tekirdağ’ı, ne Kırklareli’ni temsil eden vekillerin haberi bile olmayacak. Haberi olsa ne olacak? Gözleri bile nemlenmeyecek. Oy kaygıları, yer edinme telaşları; lacivert elbise merakları, koltuğa kurulma hasretleri daha bitmedi ki?

 Hangi milletvekili tragedyaların edebi güzelliyle büyüdüler? Hangisi Truva’nın yıkılışını, Roma’nın çöküşünü, Osmanlı’nın eriyişini irdeledi ki, kendi yaşadığı zamanın kıyametine kulak verip, vicdan düşürsün!

 İpsala, pirincin diyarı, ovaların ovalara, balkanlara, sulara karıştığı gizemli yer. Kendi kaderiyle boğuşmanın, ülkemin her yanına benzer olmanın sıra dışılığıyla kaderine zamansız teslim olan, kalanların “kurtulduk” diye bolca yorum yapıp, nasıl olmuş? Kaç yaşındaymış? Vah zavallı! Diyerek bir türlü ekonomik, sosyolojik, psikolojik, edibi ve hukuki verileri, büyük derinliği olan tarihi tutunmayacağız…

  Uygar ülkelerin sıkı disiplin içinde vatandaşlarını eğitim, yasalarla koruyup, kolladıkları; yasalara sahip çıkan bilinçli halkın daha doğar doğmaz oyun, eğitimle genlere kazındığını bilmeden ölecek daha bir sürü genç insan var sırada.

 Kimse kurtuldum, kimse bana bulaşmasın ölüm demesin? Bu tragedya ölenlerin zaferiyle sonuçlanıyor; kalanların değil. Ölenleri, ölmeden ikna etmenin sosyolojik, ekonomik, hukuksal ve edebi yaratıcılığını, sağlamlığını bulmazsak; her an o büyük soylu ateş bizi de yaka bilir…

 “ An gelir

Paldır kültür yıkılır bulutlar

Gökyüzünde anlaşılmaz bir heybet

O eski heyecan ölür.

Saatli bir bombadır patlar

An gelir

Attila İlhan ölür.”

An gelir MEHMET ölür…

 Güven Serin