YERYÜZÜ BENİ ANLAYACAK

Kamera; Güven Olimpos-Antalya

YERYÜZÜ BENİ ANLAYACAK

  Anlaşılmayan ne çok şey varken, anlaşılan şeylerin de çokluğu ortada dururken, insanlığın gidişine ve var oluş biçimine, nedenine şaşmamak elde değil… Hangi aşamada incelerseniz inceleyin; insanlık bir mucize; gerçeğe dönüşmüş bir masal; masalın içinde bir gerçek gibi bir şey…

 İnsanın en ilkel döneminden tutun da uygarlıkların geldiği en üst dönemin yani 21. yüzyılın birinci çeyreğine ilerlerken bile vahşetleri, insanlığın bitin tükenmeyen çelişkileri normal yaşamın içinde akıp gidiyor. Büyük çoğunluğun sessizliği, kabul ediş biçimi, bir avuç insanın ise verdiği insanlık savaşı…

 Sanatçı Leman Sam “ En bilge öğretmen doğadır.” Felsefesine inanmış, hayvansal sezgilerine hep güvenmiş bir insan.

  İnsanı var edendir tabiat. Bir başka var ediş biçimi de emektir. Emeğin olmadığı yerde insanın yüceliği, inceliği, zarafeti değişim ve dönüşümü de olmaz. Hannah Arendt emek için şöyle der;

 “ Emek daha yüksek bir amaca varmanın aracıdır. (…) Emek, belli bir yapıyı, bir başka, daha yüksek bir yapıya dönüştürme biçimlendirme eylemidir.

  Bir çalışanlar toplumunda emek safi hazdır veya boş zaman etkinlikleri kadar doyurucu bir duruma getirebilir.

  Çalışmak, insanın, emek yoluyla egemenliği altına aldığı doğaya karşı kendini olumlamasıdır.”

 Van Gogh’un resimlerini veya onun sanatının sanatseverler karşısında ki değeri, ünü bilmeyen yoktur. Pahalıdır resimleri. Her insanın ulaşamayacağı kadar pahalı…

 Niçin?

 Çoğu zaman aç kaldığı halde, kardeşinin yolladığı harçlıklarla dahi boya, fırça aldığı için pahalıdır. İşini çok sevdiği için… Emeğini, zekâsını, sezgisini, sanat sevgisini hiç durmadan; ta ki ölümüne kadar yoğurup pişirdiği için.

  Onun var oluş biçimiydi resim. Resimlerindeki var olan ağaçların orantısız duruşlarına şu cevabı veriyordu;

 “ Evet, çünkü ben ağaçları anlıyorum. Hep ağaçların yeryüzünün yıldızlara duyduğu tutku olduğunu hissettim. Yoksa neden? Yıldızlara değmek, yıldızları hissetmek, yıldızların ilerisine gitmek-bu yeryüzünün tutkusudur. Yeryüzü çok uğraşır ama arzusunu gerçekleştiremez. Ben bunu yapabilirim. Yeryüzü benim tablolarımı anlayacaktır; siz benim umurumda değilsiniz, anlayıp anlamamanız, umurumda değil.”

 İnanmışlığın gücüdür; sanatın gücü… Tuvale dokunan fırça, el, boya ve marifet; sanatın da kendisidir. Dünyayı anlamaya çalışan, toplumsal kalıplarını reddeden; doğadan aldığı özgün ruhun yaşaması için durmadan resim çizen bir sanatçı…

 Resimlerinden birisini neredeyse bakmaya tenezzül bile etmeden almaya çalışan, aceleyle satın olmak isteyen, anlamak için hiçbir çaba göstermeyen bir alacıyı, aç, yoksul bir ressamın kabul etmemesinin de sahibidir Van Gogh…

 Aynı zamanda büyük kargaşa içinde inceliği, zarafeti, engin doğanın ritmini, tınılarını, var oluş ve yok oluş biçimiyle yeni bir döllenme biçimi, yeniden bir dönüşüm yaşamanın ne olduğunu anlamayanları hiçbir şekilde umursamayan; “ siz benim umurumda bile değilsiniz” diyen bir sanatçı…

  Bütün dünyası boyunca güzel yaşadığını söylemiştir. Oysa bugünün albenili, popüler dünyasına, anlayışına göre; hatta tüm zamanların anlayışına göre yoksul bir biçareydi o… Ama Van Gogh; o biçare, o yoksul sayılan kişi; ondan sonra ve onun çağında yaşayan milyonlarca insanın geçip gitmesine rağmen daha gitmemiş, bu dünyayı terk etmemiş; sanatının kalıcılığını; belki de sonsuza bir armağan olarak bırakılan tohumları, yine aynı nezaket, sessizlik, dinginlik içinde bırakıp gitmiştir; kendi isteğiyle hayatına son vermiştir…

 Yaşam, her aşamada, her anıyla güzel ve anlamlı… Öğretmenimiz doğa. Öğreticilerimiz tüm canlılar; hatta cansız saydığımız nesneler bile; öğreticiler içinde, bize sayfa sayfa hikâyeler aktarmaya devam ediyor.

 Tıpkı yakın zaman önce dolaştığım, şu an hortumla beslenen; sadece mama tabir edilen besinleri alan arkadaşım Şaban’ın söylediği gibi; “ lıkır lıkır su içmeyi özledim. İnce ince domates dilimlerini kesip yemeyi” Oysa bizlerin her gün yaptığı şey; bize ne kadar özlem dışı; ne kadar uzak…

 Güven Serin