BİR GÜN, HEP KAZANACAĞIZ

Kamera; Güven   Athena Tapınağı

Tüm krallıklar, imparatorluklar hep kazanmak

adına kurulmuştur...

Tanrı ve Tanrıçalar kazanmak, kazandırmak adına

varolmuşlardır. Ama sonunda, evrenin harika

döngüsü kazanmıştır da, kazandım diyen

insanoğlu hep yıkılışların viran kültürlerine

yaslanmışlardır...

Kamera; Aziz Bey Assos Tepeleri

Bir gün hep kazanacağız,deyip bugünü, yarınlara

devretmenmin "çok şükür" korkusundan, tabusundan

ne zaman kurtulacağız diye merak eder, düşlerin

içinde düşünürüm...

BİR GÜN, HEP KAZANACAĞIZ

  Günün kızıllığı sona ermiş, akşamın alacakaranlığı şehre hâkim olmuştu. Ve bir yerde bir beden tükenmeyen ümitleri, bitmemiş düşleri adına ses verdi; “ Bir gün, hep kazanacağız.” dedi. Kim di bu seslenişi yapan insan? “İnadına bir gün daha fazla yaşamalı.” Diyen, ömrünün en güzel günleri hapishanede geçmiş Nazım Hikmet mi? Yoksa “ Reis Bey dedim Reis Bey. Asın beni dedim öldürün beni. Suçluyum dedim kahpenin, soysuzun biriyim ben. Vatan hainiyim belki de.” diye seslenen Can Yücel mi? Veya “ Dünyada yaşarken ıstırap; insanlara merhameti öğretir. Burada benim okulumda ise karşılaşacağınız zorluklar size; Sırlar Bilgisini öğretir.” Diyen Eflatun mu?

  Bir Gün Hep Kazanacağız, seslenişini yapan kişi ne bir şair, ne bir feylesof, ne de sanatçıydı. Yolumun üzerinde küçük bir dükkânda rastladığım ve geçerken kulak misafiri olduğum bir adamdı. Yaşı genç olmasına rağmen yaşlı gösteren, derbeder bir insan, sesleniyordu bir gün hap kazanacağız felsefenin düşlerini.

  Küçük dükkâna sığınmış genç olduğu halde yaşlı gösteren adam; hükümetimizin alkol kültürüne olan düşmanlığını da önemseyerek, en ucuz olandan şarap içiyordu. Belki de son günlerde moda olan ev yapımı bir şaraptır. Şarabın insanı insan yapan yerinde keyfi ile tükenmeyen ümitlerini, şimdilik kaybettiği belki de hiç kazanamadığı sevgiliyi; geleceğe havale edip; kazanma şansını kadersel bir erteleme içinde yarınların kucağına bıraktı.

  Bir Gün, Hep Kazanacağız, derken, sevgiliye yakın olmuşluğun utangaçlığı içinde yüzü kızardı. Bu adam, aşkı kazanç, kazanma olarak gördüğü için; kaybedenin yüksek ve sabırlı bekleyişi içinde bir günün, zenginliğine sığınıyordu. Hep kazanacağı, hiç kaybetmeyeceği bir zenginlik hayal ediyordu. Böyle hayaller, böyle düşler kuran milyonlarca genç insan var. Geçmişi merak edip okumadan, dinlemeden, bugünü sürekli yok sayarak, hep yarınlara adanan ve bir gün; gelecek o güne, hesap soracak olan insanın düşleri ekilir sürülmemiş, bakılmamış topraklara.

  Ucuz şarabını yudumlayan adam, belki aşkı hiç tanımadı, belki de çok yakın oldu; bilinmez. Aşkın sevgiliye akan bedenini, kim bilir hangi zarif görüntüler, baş döndürücü kokular içinde hayal ediyordu. Saçı sakalı birbirine karışmış ve kendi krallığı olan küçük dükkânda, kendi hayalinden bile utanarak, sıkılarak ses veren bu adam; aşkı kazanmak, elde etmek ve hiçbir zaman kaybetmemek olarak görüyordu. Tıpkı zenginliği kabarık banka hesapları olarak görenler gibi…  Tıpkı, şanslı olmayı bir zenginlik, zenginliği de şans kabul eden ve hayata hazırlıksız yakalanıp mide ve beyin ağrıları hiç geçmeyen insanlar gibi…

  Zamanından önce yaşlanmış, derbeder bir hayatı seçen bu adam; acaba aşkı kazansaydı, bu halde olur muydu? Bu halde oluşu, aşkı kaybedişine ne kadar katkı yapmıştı; bilinmez. Bu adam, aşkın, kaybedilerek de bulunabileceğini, anlaşılıp insanı daha bir insanlaştıracağını bilmiyordu. Belki de bilmek istemiyordu.

  1960’lı yıllarda açılan Almanya kapılarına başvuran delikanlılar da kazanma umutlarıyla çıkmışlardı gurbete. Adı gurbetti gurbet oluşu; gidilen yer vatan toprağı da değildi ama güzel kadınları, bakımlı yolları, sağlam parası vardı. Sarı saçlı bakımlı Alman kadınlar; kim bilir kaç bedeni titretti ve kazanmak uğruna geldiği Almanya topraklarında kök salarak, bekleyenleri bir ömür bekletti.

  Bir Gün Hep Kazanacağız, diyordu saçı sakalı birbirine karışmış adam. Tıpkı diğer milyonlarca insan gibi kazanacağız deyip, talih oyunlarının kuyruklarına giriyoruz. 1980 ihtilali de kazanacağız diye yapılmamış mıydı? Koca göbekli, güleç yüzlü Özal’da kazandırmak için gelmemmiş miydi koltuğa? Ahmetler kazandı, Efeler kazandı ve başkaları kazandı da, kaybeden hep hata yapan halk oldu. Ama nasıl olsa halkın da “Bir Gün, Hep Kazanacağız” umutları, hayalleri, düşleri var…

  Hükümet oy telaşına düştükçe aflar, krediler çıkarıyor. Niçin? Bir Gün Hep Kazanmak adına! Affın, ganimete olan düşkünlüğün, kendi yaşadığı yeri kendisine ait sanmayan halkın zavallılığı, umursamazlığı sona doğru yaklaşıyor. Kolay kazanma alışkanlıkları, hiçbir zaman kalıcı zenginlikler yaratmadığı için; zenginliğin üç kuşak bile sürmediği için; bu ülkede en fakir adam bile bir gün kazana bilir! Hem de bir gün, hep kazanma isteğiyle…

  Ümitlerin, hayallerin, heyecanların tükenmeyişi çok önemli ve hep olmalı. Ama asıl olacak olan, kendi kendimize yetme alışkanlıkları, kendi türkülerimizi, kendi gerçeğimizi öldürmeden yaşatabilme arzuları ne zaman kendi kalıcılığını oluşturacak? Bizim sokaklarımız, bizim caddelerimiz, bizim denizimiz, bizim ormanlarımız; ne zaman bizlere aitlik içinde temiz ve tabi zenginlikleri ile bize; ne zaman, mutluluklar verecek?

  Kaybetmelerden korktuğumuz kadar borçlanmalardan korksaydık, ülkemizde cirit atan başka ülke ajanlarından korksak ve korkunun soylu hatırına önlemler alsaydık; kendi ülkemizde kaybettiğimiz zamanlar da, tat alır, kaybedişlerin belgesellerini akademisyenlerin temiz ve doğru elleriyle kazanmaya yönlendirirdik. O zaman, “ bir gün, hep kazanma “ümitleri yarınlara bırakılmaz, bugün, güne yakışır güzellikler, gerçeklikler ile yaşanırdı…

Güven