ZAMANIN AVANSI

Kamera; Güven Rumeli Hisarı

Boğaz ve Rumeli; ne güzel yakışıyorlar değil mi?

Kamera; Güven

Işık, bazen amatör fotoğrafçıya bile gülümser.

Tıpkı yaşlı kalenin gülümsediği gibi... :))

Kamera; Güven

Tam tamına 588 yaşında . Dilinden anlasak,

sesini duya bilsek; kim bilir neler söylüyor,

ne hikayeleri anlatıyor olacaktır şaşkın ve

şaşmış bakışlarımızda...

Kamera; Güven

Yaşlı kalenin, suskun mezarlığın, şairlerin, müzelerin

koruların diyarında; salınıp hiçbir şey aramıyor ve

istemiyormuş gibi yapın.:)) Kucağınız ve gönlünüz

dolacak bu işe şaşacaksınız.:))

ZAMANIN AVANSI

Ülkemizde yaşayan bir insan ortalama olarak; 22 bin gün ve gece yaşar. Doğar, büyür ve ölür. Ölmeden önce de hayatın anlamsızlığını, kısalığını, öte hiçbir şey getiremeyeceğini fısıldar. Ama yüksek sesleri duymaya, bağırışların girdabında dönmeye alışmış bizler; zamanın son avansının bittiği an da; fısıltıları duyamayız. Duyma becerilerini, yüksek titreşimlere, yaygara koparanlara, aldatma ve atlatmacalar a göre geliştirmişiz.

Bizler uzaklara bakmayı, beynin harika koridorlarında gezinmeyi pek sevmeyiz. Öyle ya bize ait işleri yapacağımız insanlara sonsuz bir güvence içinde teslimiyet göstermişiz. Sağlığımızı doktorlara, hukuku; avukatlara, mali işleri; muhasebecilere, felsefeyi; filozoflara, dini; imamlara, hocalara, evliyalara teslim etmişiz. Sanki biz dünyaya keyif çatmaya, yan gelip yatmaya gelmişiz gibi; işlenen her günahın da bir bedeli oluşmuş teslimiyetin sonsuz şükran dolu saflığı içinde.

Bizler aşkı bile; şairlere, yazarlara bırakmış gitmişiz. Namusu, namussuzluk ile karıştırmış, en büyük skandalları soylu gelenekler-görenekler ile örmüşüz. Yer yarılsa da yerin yedi katına girsek de; zamanın bize tanıdığı avansı doğru ve anlamlı hayatlar için kullanabilsek…

Ana olan kadını kutsarken; dişi olan kadını taşların en serti ile vurmuş, onu doğurganlık, kahpelik, şeytanlık ile cezalandırmışız. Doğal olan budur deyip; kadının çokbilmişinden hep korkmuşuz. Ne de olsa kadın; şeytanın ta kendisidir!

Zamanın bize sunduğu avansları hiç bitmeyecek gibi görür, teleskop, mikroskop ile bakamadığımız uzaklar; tez gelince, sürprizler yapınca; “ bana da mı, bize de mi” diye ne ağıtlar yakarız!

Hayat tesadüflerle dolu; dopdoludur. İnanılmaz tesadüfler insan beyninin gelişmiş aklı ile öncelik kazanıp, hayatın akışı, yazgısı değişikliklere uğrar. Yazgı değişikliğe uğratılmış olması, bir başka tesadüfleri, yazgıları asla önlemez. Akıl geleceği planlarken, duygular; bugünü yaşarlar. Akıl, duygulara öncülük, bilgelik yaptığı sürece; zamanın avansı; ne hüzün, ne sevinçler, ne aşklar, ne nefretler ile ziyan edilir.

Zamanın bize sunduğu sonsuz değildir. Hayata bakış açımız, felsefemiz; Metuşellah gibi çok uzun bir ömrün bekleyişi olabilir. Yani Nuh’un büyükbabası gibi 969 yıl yaşamayı düşleyebilir, öyle bir hak ediş içine girmiş olabiliriz. Ama böyle bir hayalin, yaşam hakkının şu an ki tıp ile insan anatomisi ile mümkün olmadığını da iyi biliriz. O yüzden yaşlanınca, beden teklemeye başlayınca; nezaketi, doğruluğu, vicdanı yerde değil de; gökte aramaya başlar, bilmediğimiz nice duaları okuruz da; kara ve kirli vicdanı bir türlü temizleyemeyiz.

Sanılır ki insanın genetik yapısı, ruhu; iyilik ve mutluluk için planlanmış. Ve yine sanılır ki; dinler, kanunlar, gelenekler, yasaklar, ayıplar, bilgeler; insanı tam olarak iyiye, gerçek saf iyiye yöneltecekler. Hâlbuki insana bugün başlatılacak yatırımlar en iyi şartlar ile 30–40 yıl sonra meyveyi vermeye başlayacak. Sağlıklı ve leziz meyveleri verecek insan; kendi mutlu toplumunu belki de 100 yıl sonra geliştirecektir.

Sırf bu yüzden kısa oyunlar, kısa koşular, yarım-yamalak siyasi kazanımlar ile “boş olan dolmaz, dolu olan da almaz.” Bizden öncekiler diye başlar, bizden sonrakiler ile bitiririz. Ama biten bir şey daha vardır; zamanın bize verdiği avansın da son kredisini almış ve onu da iyi kullanamadan yaşlı, kötümser, zavallı bedenlerde harcamışızdır.

Zaman, her insana farklı avansları muhakkak vermiştir. Zamanın avansına, yazgının tesadüflerine hiç kimse ne yüksek şükürler, ne de lanetler etmelidir. Çünkü yazgı; son ana kadar kendi tesadüfü sürprizlerini yapmaya devam edecektir.

1999 yılında ki deprem felaketinde dini bütün olan bir adam; depremde tüm ailesini ve mekânlarını kaybetmiş. Ondan sonra o baba; yazgıya sürekli lanetler yağdırıp, sığınmış olduğu din yolculuğundan da vazgeçmiştir. Hâlbuki yazgıya iyi ve mutlu günde sonsuz teşekkür eden bu adam; yazgının insan eli ile dram dolu davetleri karşısında, yazgıyı şahsi gibi algılamış; “ bana da mı” diye korkunç bir yanılgı içine girmiştir.

Dünya üzerinde yaklaşık 7,5 milyar kişiye ulaşmış insan; belki de 150 milyarlık duygular, yaşam biçimleri oluşturmuştur. İncelemeye kalksak; asla ama asla bir insan ömrü yetmez. Görünen odur ki, yazgının tesadüf sunumlarını ve zamanın avanslarını iyi gören; her devirde kendi tohumunu muhakkak ekeceği bir bereketli toprak bulmuştur. Eğer böyle olmasaydı; Ne Mevlana, Yunus, Pir Sultan Abdal ne de Atatürk çıkardı ortaya.

Eğer yazgının doğru okunmasını, zamanın her canlıya farklı zamanda farklı şekilde sunduğu avansları tümümüz boşa harcasaydık; ne, Namık Kemaller, ne de Orhan Kemler, ne de Mustafa Kemaller Çıkardı ortaya.

Hayatı anlamlı bulmuş, acıları da şahsilik ve bencillik içinde kabul etmemiş, mutlulukları da büyük bir ödül gibi görmemiş insanlar olmasaydı; insanlık yaşadığı vahşiliği insan neslini yok edecek aşamaya getirirdi. Şimdi ise, aynen zamanın avansı gibi; yazgının tesadüflerini iyi okuyanlar; özürlü de olsa, kayıpları çok da olsa; aşkın fokurdayan kazanından sürekli şaraplar da içseler; insan olarak yaşadıkları ve her yeni bir güne anlam kattıkları için mutlular.

Asıl tehlike bize sunulan ve tabiat tarafından oldukça bonkörce dağıtılan zamanın avansını iyi kullanamamaktır. Kararsız ve korkak yaşamlarımız; ne bir şiir, ne bir kitap, ne bir vicdan, ne bir bilgi üretecektir. Korku bazen dozajında kalırsa hayatta kalmamız, yazgının daha ertelenmiş olması adına belki fayda sağlaya bilir. Ama korku süreklilik, çekimserlik hastalığını gösteriyorsa; ne dağıtılan avanslar, ne da yazgının bize sunacağı iyilikler rahatlatacak, mutlu edecektir bedenimizi.

Sürekli yazgının gidişatını değiştirmek, yorumlamak da yanlıştır. Yazgıyı kendi soylu amacımıza göre değiştirip zincirin halkasını koparma alışkanlığı içinde; bizi sunulan bolluk içinde tükettiğimiz avansın geri istenmesine de şahit olacağızdır. Bir gün bize verilen zamanın avansı; geri istenip; “şimdi ödeme zamanı “ dendiği vakit; gözlerimiz yerinden çıkmamalı, korkak beden, ruhumuz ile kavgaya tutuşmamalı; çünkü bu bizim seçimimiz, bizim ovarda tüketimimizdir…

 Güven