ON DAKİKALIK YUMRUK MOLASI

Kamera; Güven İstiklal Caddesi-İstanbul

Ön taraf; mimarinin zeka ve sanat ile

birleşiminin gösterisini yapıyorken, arka

taraf ise; mimarinin insan yumruğu,

yalanları, dolanları ile yapılan

sanatının gösterisini sunuyor.:))

Kamera; Güven

Havayı ve bedenleri döven, küfürlerin en soylusunu

eden bizler; bulunduğumuz yerleri biraz daha

sevseydik; şimdi dünyanın en güzel yeri olan

boğaz kıyısı böyle boş kalmazdı.

Yapı Kredi Nedim Tör Müzesi Yahya Kemal

sergisinde, şairimize ait küçük bir alıntıyı

tekrar paylaşma ihtiyacı duydum.

"Ömrün bir saati çalar, artık

hatıraları yazmak zamanının geldiğini

hatırlatır.İhtiyarlamış her insanın hatıraları

vardır.Kimi etrafına anlatır, kimi de

yazar.Ancak anlatmasını bilen iyi

anlatır.Yazmasını bilem iyi yazabilir.

Yazmasını bilmeyen bir insan,muhakkak ki

çok meraklı hatıralara sahip de olsa, o

hatıralara hile katmayacak kadar samimi

de olsa,yine yazamaz.

İyi yazmasını bilen insan mutlak olarak

muvaffak mı olur? Bu biraz şüphelidir."

Bu güzel toplumda her kez yazıyor, çiziyor,

biliyor ve haykırıyor! Peki elaleme olan

bu muhtaçlık, bu yalnızlık niye?

ON DAKİKA YUMRUK MOLASI LÜTFEN

Meclisimizde neler oluyor, parlamenterler neler yapıyor diyecek olursak; sanırım söyleyecek çok şey bulamayız. Meclisimiz milletin temsil edildiği yer olmaktan çıkmış, görkemli bir arenaya dönüşmüştür. Parlamenterler cengâver askerler gibi görevlerini eksiksiz yapıyorlar.

Çocukluğumun en unutulmaz anları da yaz akşamları iki film birden izlediğimiz sinemaya gitmekti. İsmini bilmediğim ama lakabı “Foter” olan sinema oynatıcısı adamın başından hiç çıkarmadığı foteri vardı. O zamanın teknolojisi ile zor şartlarda yapılan sinemacılığın eksik ve yaşlı aletleri ile sinema seyir halindeyken sıkça kesilir ve ıslıklar göğü inletirdi. Neredeyse seyircinin tümü; “ Foteer hadi ulan, çabuk ol densiz herif” diye bir sürü hakaret etse, ıslıklar ile yuh çekseler bile; lakabı “Foter” alan sinemacı asla ama asla tepki göstermez, bir an önce kopan filmi tekrar seyir zevkimize sunmak için uğraşırdı.

Çocukluğumdan bu yana üreten, farklı düşünen ve tepkilerini zekâ ile üretkenlik ile gösteren insanlara gizliden gizliye sevgi beslemişimdir. İşte bu sevginin eseri olarak da, lakabı “Foter” olan sinemacıyı bir kez bile ıslıklamadım, bir kez bile yuh çekmedim ona. Ama o çocukluğun irdeleme yolculuğunda, kaba-saba kültürlerin içinde de, bir kez olsun o sinemacıya; sarılıp, yaptığı iş için teşekkür edememiştim. Bu da benim soylu yaşam kültürümün eksik çocuk yanlarımdan birisidir.

İki film birden izlediğimiz yaz akşamları belki de sinemanın en küçüğü olan ben; en çok da verilen “ On Dakika” film aralarına sevinirdim. Gazozcu ve leblebici dolaşırdı on dakika aranın olduğu sinema seyircisi arasında. Tahta sandalyelerimizin sert oluşuna aldırmadan sade gazoz ile leblebinin olanca keyfini yaşardım. Sanki ben o dünyanın hem içinde hem de dışında gibiydim.

İki film birden izlediğim ve gazoz ile leblebili yaz akşamlarının sinemaları çok gerilerde kaldı. Ama verilen ON DAKİKALIK aralarda yapılan yumruk savaşları, küfür dalaşları, oda baskınları denen ve hiç bitmeyecek yeni yeni kültürlerimiz oldu. Şimdi yumruğun, küfrün, sataşmanın, karalamanın, alkış almanın seyrini doya doya yapma zamanı. Belli mi olur; 30–40 yıl sonra bunlar da tarih olur; o zaman yapamadığımız keyfi çok ararız sonra.

Ne iktidar halkını düşünüp daha barışçı, hoş görülü olmak gibi bir düşüncenin içinde, ne de muhalefet; oy kaybını bir tarafa bırakıp; inleyen nameleri söyleyen bu halkın gerçek sorunlarını gündeme getirip, yeni ve kalıcı yasalar ile mutluluk-huzur getirme çabaları var. Yapılan en zekice işler; pusuya yatıp, geçmişte yapılan hataları, yanlış işleri, konuşmaları bulup ortaya çıkarmak. Aynı iktidarın yaptığı gibi; muhalefette bu kültürün döngüsüne uymuşa benziyor.

AKP’nin sabık İl Başkanı İsmail Hakkı Eser’in bir konuşması Meclisimizi savaş alanına çevirdi. On dakikalık ara; bir saatlik araya dönüştü. Yumruklar, okkalı küfürler, sert çıkışmalar, oda baskınları; tam bir savaş filmini andırıyordu. Bu görüntü tüm dünyanın sırıtarak izlediği ve hiç şaşırmadıkları seyirlik eğlencelerden birisi olmuştur.

Ne derseniz deyin; biz, bize benzeriz… Bizim vekilimiz, bizim bakanımız, bizim başbakanımız da bize benzer. Biz günlük sorunlarımızı çok güzel, çok marifetli, çok keyif içinde mi çözüyoruz? Biz gün içinde kim bilir kaç küfrün en şanlısını yapıyoruz. Kim bilir kaçımız cengâverleri bile kıskanmaya itecek yumruklaşmalar yapıyoruzdur…

Sanki ülkenin asıl sorunları uykuya yatırılmış gibi. Uyku öyle kış uykusu, öğle uykusu, gece uykusu değil! Sonu belli olmayan evrensel bir uyku gibi! Bir gün bir kurtarıcı gelip, uykuya yatmış tüm sorunları; “ Bunlar milletin sorunudur, aklın, ilmin, sanatın önderliğinde çözülecek” demesini beklemeliyiz.

AKP’nin sabık İl Başkanı’nın iki yıl önceki konuşması; bizim yöneticilerimizin, vekillerimizin, bakanlarımızın nasıl bir öz iradeye sahip olduklarını da aynasıdır. Başkanını, yöneticisini Peygamber görecek kadar, önünde yerlere eğilecek kadar sevmenin bedeli; tapınağa giden tapınan bir adamın görüntüsüne dönüşmüştür. İtaat öyle hal almıştır ki; temsil etiği halk önemli değil; bağlı olduğu lider; kutsanmış bir canlı gibi önemsenir.

Lider öl denirse ölünür, kal denirse kalınır. İşte ya git ya kal denince; sabık il başkanı İsmail Hakkı Eser, “ben partimi, başkanımı çok seviyorum, onları zor durumda bırakmamak için istifa ediyorum.” derken bile soylu bağlılığını vurgulayarak gitmiştir. Kim bilir bu sabık yönetici ilerleyen günlerde belki de kahraman olarak geri çağrılacaktır. Büyük ihtimalle…

Meclis İdare Amiri Orhan Erdem ile Bursa Milletvekili Ali Koyuncu hastanelik olmuşlar. Orası-burası zedelenenler de var tabi. Kıyafeti yırtılan, kravatı buruşanlar da var. Sinir krizleri geçirenlerde…

Ya beyefendi olarak, söz ustası olarak bilinen Bülent Arınç’a ne demeli? Başbakan yardımcısı olan Bülent Arınç, CHP Başkanvekili Güldal Mumcu’nun odasına gidip veryansın etmiş. İyi de yapmış hani! Öyle parti militanı gibi meclis yönetilir mi? Olacak iş midir bu yaşananlar? Bülent Arınç belki kendi taraftarlarının kalıcı sevgisini kazanıyor ama inanılmaz bir tepkinin nefretini de oluşturuyor; bu zeki insan, bu zeki yönetici bunun farkında mıdır acaba?

İster istemez kendi çocukluğumun “On Dakika Ara” zamanlarına gittim. Ve düşündüm hangi “On Dakikalık” ara daha keyiflidir diye?

Şimdiki Meclis binasındaki Parlamenterlerin On Dakikalık savaş gösterileri mi? Yoksa çocukluğumun gazoz ve leblebili On Dakikalık araları mı daha eğlenceli diye; düşündüm! Ve nedense, sert tahta sandalyelerde birbirine koyun koyuna yaslanmış, gazoz ve leblebili On Dakikalık aralar bana daha cazip geldi.

Çünkü kimse kimsenin, parmağını, burnunu, gururunu kırmıyordu…


Güven