OYUN İÇİNDE OYUN

Kamera; Güven  Tekirdağ Uçmakdere

Bir zamanlar mitolojinin var olduğu diyarlar;

iyi bakmalı ve dinlemeli bu diyara;sanki ayak

sesleri,uçuşan tanrılar, güzellik yarışında ki

tanrıçalar buralarda dolanıyor gibi...

OYUN İÇİNDE OYUN

Sahne içinde sahne… Oyun içinde oyun… Dünyamızın ucu bucağı belliyken, insana ait yaşamların, hissedişlerin, beyin nöronlarının ucu bucağı belli değil… Beslendikçe daha ileriye…

  Akşam güneşi, hafif bir Frişka esintisi tenis kortlarının olduğu yerde… İki oyuncu ve bir hakem… Oyuncular güney ile kuzey, soğuk ile sıcağı anlatan kavramlar kadar zıt birbirine. Biri oldukça sakin döküyorken terlerini tenis topuna her vuruşta, diğeri bir o kadar her vurduğu-vuramadığı topu kadere karşı çıkış çığlığı olarak algılıyor “ bu nasıl şans” diyerek göklere, o uçsuzluğa; “bunun sorumlusu kim?” der gibi etrafta yankılanıyor ağlamaklı sesi.

 1 numaralı tenis kortunun hemen yanında apartmanın 5. katında iki esmer çocuk. İki doğulu genç; usta elleriyle sıva yapıyorlar, yeniliğe, estetiğe aç duvarı; taze bedenleriyle kutsuyorlar... Öyle güzel dokunuyorlar ki, harç ve duvar bir oluyor, mala ve mastarın insan dokunuşlarıyla.

 Tenis oyuncularından kızgın olan hakemin verdiği karara isyan ediyor. Yapma, gözlerin kör mü? Diyerek o ağlamaklı, o çocuk isyanıyla yankılanıyor etraf. Bu ses, bu itiraz 5. katta sıva yapan, terini kurumasına izin vermeden çalışan esmer gence kadar ulaşıyor. Ara veriyor yaptığı işe. Aşağıya, 1 numaralı korta bakıyor. Gülümsüyor yukarıda olduğunu taht sanmadan, gurur bilmeden.

 Eğlenceli buluyor, şortları içindeki sporcuları. Onlar da ter döküyor, ben de; ama ben isyan etmiyorum. Göklere avuç açıp, bu şansızlığı oradan bilmiyor. Yaptığı en iyi şeyi yapıyor; yükseklik korkusu, can telaşı yaşamadan, kendi kurduğu iskelede, usta bir cambaz gibi, ama büyük alkışı beklemeden duvarını incecik terleri önemsemeden incecik sıvasına dokunarak günü, yevmiyeyi tamamlıyor.

 Bertolt Brectht’in Okumuş İşçi Soruyor şiirinin tam sırası diyorum;

Yedi kapılı Teb şehrini kuran kim?

Kitaplar yalnız krallar adını yazar.

Yoksa kayaları taşıyan krallar mı?

 Teb şehri bir zamanlar Mısır’ın en aydınlık, en bilge şehri. Işığın toplandığı, bilgiye susayanlar için çağlayanların aktığı bir kentti diyor, çocuk dünyasına adanmış şair Sunay Akın.

 1 numaralı kortta ki oyuncuların biri ne kadar suskunsa diğeri o kadar hırsına dokunuyor. Sıva işçisi bildik isyana bakarak değil sıvasını yaparken gülümsüyor. Hakem ise keyfin demine dem katıyor; çünkü ikisini de tanıyor ve bu işin oyun bitiminde tatlıya bağlanacağını biliyor.

 Başbakan gelecek diye büyük ağacın koyu gölgesine sığınmış genç polisler başka oyun içindeler. Akıllı telefonlarındaki oyunların kritiğini yapıyorlar. Üzerlerinden üniformalarını çıkartsan, hepsi birer çocuk; oyun oynamak istiyorlar; para kazanmaktan çok…

 Sahne büyük, oyuncular yedi milyara ulaşmış… En çok teri akıtıp, en çok alkışı beklemeyen mi daha huzurlu; yoksa iyi oyun oynarım, ama iyi kazanmam, iyi sevilmem, iyi alkışlanmam lazım diyen mi? Tercihler sonsuz… Benim aklım, 5. katta ki iki esmer gencin kendi kurdukları iskelede, özenle sıvadıkları duvarı güzelliğe çevirdikleri usta işi terde kaldı. Bir de Bertolt Brectht’in şiirinde;

Bir de Babil varmış boyuna yıkılan,

Kim yapmış Babil’i her seferinde?

Yapı işçileri hangi evinde oturmuşlar

Altınlar içinde yüzen Limanın?

Ne oldu dersin duvarcılara

Çin Seddi bitince?

 Güven Serin