ORMANIN KALBİ

Kamera; Güven Kıyıköy-Kırklareli

Önce çadırlar kuruldu; gecenin ıslak karanlığına

karşı koymak adına.

Kamera; Güven 

Sonra ateş yandı ve ateşi şarap töreniyle

kutladık. Dut şarabı; buna şarap demek

doğru değil; şurup:)) Bu şarabı Şirince'den

getiren ve bu güzel geceye getirmek amaçlı

saklayan bana; teşekkür ediyorum:))

Kamera; Güven   

Önce gün geceye kavuştu sonra gece güne.

Şimdi sucuk partisi zamanı .)) Akşamdan kalan

gözleri tekrar küçük dal parçaları ile buluşturduk.

Genç meşe ormanının tanıklığı eşliğinde ruhu

besleme uğraşları içinde mideyi de besledik.

Kamera; Aziz öğretmen

Akşam konuğumuz Edip Canseverdi, sabah da

onu ağırladık. Birazdan kamp yerinden

ayrılırken insanlara ait çevreyi kirletecek tek

bir atık bırakmadık geriye. Poşetlendiler ve

doğayı nasıl bulduysak öyle bırakıp minnet

ayrıldık.

KIYIKÖY-KIRKLARELİ

Kıyıköy'ün merkezine gelince Antalya Kaleiçi

geldi aklıma. Biraz gezince taş evleri

bulamadım. Biraz da olsa ahşap evler vardı

denize uzanan tepenin üstünde.

Kamera; Güven Kıyıköy Limanı

Güzellikleri gören ben, çirkinlikleri de gördü.

İyiye övgüler yağdıran ben, pisliğe ve kötülüğe de

yandım durdum. Aranası cennet böyle

cehenneme çevrilir. Pislikler, çirkinlikler

insana ait rezillikler görünmesin diye yakın

yapmadım... Ne hazin...

Buraya, temizlik, mimari ve düzen

uğramamış. Ama tabiat burada, bizlere

rağmen burada...

Kamera; Güven Kıyıköy'ün ahşap evleri

Limana dik inen tepelerin hemen üstünde

yerleşim yeri başlıyor. Tepeler ve etekleri, buraya

özel kayalar ve tarih; gün yüzüne çıkarılıp temizlense

turizmin nimetlerini koyacak yer bulamaz bu

soylu efendiler...

Kamera; Yunus  Kıyıköy

Kıyıya sokulan küçük ve gizli limanlar;

çocukluğum burada yeşerseydi kim bilir

na anılarım ve düşlerim olurdu

gizemli su yolları ve kayaların içinde

sakladığı mağralarda.

Kamera; Güven  Yunus usta ve Aziz öğretmen

Çok özel bir kayalık burası. Gizemli ve

kendi doğal mimarisi ile insanı şaşkına

çevirecek gösterileri var. Altında küçük bir tünel

su taşıması gerekirken, kasabanın kanalizasyonunu

taşıyor. Muhteşem bir katlediş...

Kamera; Güven Kıyıköy

Karadeniz kayaların içindeki doğal

limanlara, küçük kanallara kadar sokuluyor.

Kamera; Güven

Yakın, insan eliyle kirliydi; ama uzak,düşlerimin

uzanmak istediği sonsuz kadar temiz ve

dingindi...

Kamera; Güven   Pabuç Deresi-Kıyıköy

Sakin ve duru bir su. Üzerinde kano ve deniz

bisikleti gezintileri yapmak mümkün.

Kamera; Güven  Pabuç Deresi

Üzerindeki küçük kır lokantaları dere ve tabiatla

bakışıktı. Derenin çevresi temiz ve bakımlıydı.

Kıyıköy merkezdeki üzüntüm bir bakıma bu duru

dere ile dengelenmiş gibi gibiydi:))

Kamera; Güven  Aya Nikola Manastırı

MS. 565 yılları. Dünyanın en eski

kaya manastırlarından birisi.

Şaşırtıcı olan; koruma altına alınmamış; gönüllü

bir koruyanı var; çok ilginç ve çok garip...

Kamera; Güven  Aya Nikola Manastırı

ve gönüllü koruyanı; Hamdi Kaya

Lakabı ; Tako:)) Neşeli ve güler yüzlü bir insan.

Tarihi sevmenin güzel yüzü Hamdi Kaya'ya

oldukça yakın hisler duymama neden oldu.

Hamdi Kaya, burasını pırıl pırıl tutan bir

kahraman. O kadar tarihi yer gezdim; gönüllülük

içinde buradan daha temiz bir yer görmedim.

Hamdi ağabeyin bir hizmeti daha var; gezip

gördüğünüz manastır hakkında bilgiler verirken

bir de ; bu fasülye 7,5 lira, şarkısı ile sizi uğurluyor.

İnsanın oynayası, kendinden geçesi geliyor:))

Kayaya oyulmuş tamamı ile insan eli ile inşa

edilen manastırın bekçisi darbukaya da

hayat verdi. Müzik, tarihin hemen yanıbaşında

insanları mutlu etti; çünkü onlarda ritim

duygusunu hissedip ritmik hareketler yapmaya

başladılar:))

Kamera; Güven Aya Nikola Manastırı

Kültür Bakanlığının bize miras kalan ve bizim

tarafımızdan tüm dünyaya sunulacak bir yerin

ne büyük bir kültürsüzlük içinde fark edilmediğine

sadece ; sus, işareti yapıyorum; Sus ve düşünme...

AhiMehmet Köyü-Saray

Dönüş yolculuğumuzda çay molası için

Nazım ağabeyin kahvesinde soluklandık.

Çaylar ve sohbet tanıdık insanların

bir birine inanmışlığının huzuru içinde sürüp gitti.

Sonra, burnumuzun dibinde olup, bitenleri, görmeyip

duymadığımıza yana yana tekrar yaşadığımız

yere doğru yol aldık...

Hareket, dünyanın ve evrenin en sevdiği davranış;

o zaman; miskinliğe paydos:))

ORMANIN KALBİ

 Ekim ayı, sonbaharın en güzel aylarından birisidir. Yapraklar yeşil ile kızıllığın arasındaki geçiş törenine hazırlanıyorlar. Yolcu yolunda gerek inancı ile yine yollardayız. Yaklaşık 24 saatlik bir kamp gezisi için yolun yolcusu olduk. Istranca (Yıldız) Ormanlarına olan yolculuğumuz iki yıl önce başladı. Kamp Ateşi ortak felsefesi; kültürleştirmek; yani istikrarlı bir beraberlik içinde geziler yapmak üzerine kuruludur.

 Istranca Ormanları ile üçüncü buluşmamız oluyor. Bu buluşmamızın en önemli yeniliği ise hastalığı yenen Aziz öğretmenin aramıza katılmış olması. Yolculuk Kıyıköye; Karadeniz’in sakin yerine. Denize dik inen kayalıkları, gizli küçük koyları, limanları ile özel, çok özel bir yere doğru...

 Rakım yükseldikçe ormanların içine girdik. Yeşil; yemyeşil ormanlar daha kızıla, sarıya bürünmemişti. Meşeler her yerde meşe ağaçları en büyük sayıyı, topluluğu oluşturuyor. İçlerine gizlenmiş, karaağaçlar, gürgenler vardı. Sarmaşıklar vardı, yaban gülleri vardı…

 Her yolculuk kendi hareketini oluşturur. Her hareket de kendi sürprizlerini insanoğluna sunmayı bekler. Yunus usta, Aziz öğretmen ve ben; sürprizlerin içine tam da kalbine indik. Gecenin başlamasına çok az bir zaman vardı. Kıyıköyüne varmamıza 10 km kala zamanla rekabet içine girdik. Çam ormanlarını kamp için tercih edemezdik. Çünkü ateş yakmak tehlikeli ve yasak! Yine alabildiğince uzanmış, tepe ve vadilerin için yayılmış meşeliklerin arasında ilerlerken eski bir yol bulup içine süzüldük. Süzülüşümüz sadece yolun içine değil; aynı zamanda ormanın da tam kalbine gidiyordu. Yaklaşık 1 km ilerledikten sonra genç ve gür yeşil meşe ormanının uygun bir yerinde kamp yapmayı uygun gördük. Çadırlar kurulup derhal kuru odun toplandı.

 Ateş yanıyor; dumanları tüte tüte yanan ateş; ısı, ışık demek. Yemek, türkü, şarkı demek! Gök çabuk büründü karanlığa. Belli ki aydınlık kadar karanlığı da seviyor. Ama asıl sevdiği yıldız şöleni olmalıydı. Milyarlarca yıldız ve bizim galaksimiz. Diğer galaksilerin en önünde ve en parlağı! Ay hilal ve neşeli. Sanki sevdanın bilinen neşesi ve heyecanı yaşanıyor ayın güleç yüzünde.

 Kampın vazgeçilmezi ateş ve ateşi en iyi kullanan arkadaşımız Yunus usta. Külünde patatesleri pişirirken közünde patlıcanları hazırladı. Her zaman ki gibi çoban salatası benim ellerim ile hayat verdi tabağa. Karanlık korku vermiyordu ateşin yakınında olan üç kampçı insana. Sembolik de olsa kamp fenerimiz gaz koku ile tanıdıktı; çan ve zillerin hemen yakınında ışıldayan duruşu ile. Başlarımızdaki ışıklar; çevremizi gün gibi aydınlatıyorken; ormanı; büyük ormanı karanlık yutmuşçasına kayboluyordu ışıksız kaldığı her alanda.

 Kamplarda gelenek haline getirdiğimiz üzerine bir şairi de davet ediyoruz. Bu kamptaki konuk şairimiz Edip Canseverdi. Cansever’den şiirler okuduk gecenin karanlığını delen ışıklarımızın desteği ile. Edip Cansever; Yer Çekimli Karanfili fısıldadı şu dizelerle;

“Biliyor musun az az yaşıyorsun içimde/Oysaki seninle güzel olmak var/Örneğin bir rakı içiyoruz, içimize bir karanfil düşüyor gibi/Bir ağaç işliyor tıkır tıkır yanımızda/Midemdi, aklımdı şu kadar kalıyor/ Sen o karanfile eğilimlisin alıp sana veriyorum işte/Sende bir başkasına veriyorsun daha güzel.”

Aziz öğretmen ezberindeki bir şiir ile seslendi yeşili bol olan meşe ormanının tam da kalbinin içindeki ateşin yanı başında;

“ Önde zeytin ağaçları arkasında yar/Sene 1946/Mevsim/Sonbahar/”

 Sıra Yunus ustaya gelince Yunus Nazımı büyük şairi hatırlattı hiç unutmadığımız ve kayın ormanlarına çok yakın olduğumuz meşeliğin kalp atışlarının yakınında. Yunus sustu Nazım konuştu;

“ Kara kuru bir çingenenin kıllı elleri/Geçirse de boynuma ilmeği/Boşuna bakacaklar Nazımın gözlerindeki korkuyu görmeye.”

 Kamp ve tabiat sevdalısı olmak böyledir işte; aynı zamanda şairleri, yazarları, filozofları düşünürsün. İnsan denen canlıya yaratıcının verdiği aklı, iradeyi ve öğrenme isteğini büyük bir lütufla algılar daha; daha bir düşünmeye başlarsın.

 Bu düşünce içinde paylaşılamayan dünyamızın hemen üzerindeki gökyüzüne baktım; milyarlarca yıldızın dolaştığı ve hiçbir hilekâr insanın o yıldızları paylaşma, satın alma, kendi mülkiyetleri içine katma gibi hünerleri olmadığına sevindim. Ve yaratıcının verdiği aklın, akılların bize sunduğu düşünceleri kendi düşüncelerimle tokalaştırdım.

 Meşeliğin ormanı ve benimle toka yapan insan aklını adeta; ölüm, yaşam, aidiyet, iktidar değerlerini tığ ile oya gibi işleyen bir zanaatkâr gibi seslenen Meşa Selimoviç konuştu;

“ Hayatı aşağıya doğru çeken, kendi kendileriyle çatışmaya başlayan düşüncelerdir. Bu arada yeni düşünceler doğar ve her şey gerçekleştirilmeye başlamadıkça, bu düşünceler güzeldir. Var olan değil, arzu edilen şey güzeldir. Keşfedince kirlenmemesi için camekân içine gizlenmelidir.

Öyle olsa dünyayı düzeltmek için elimizde hiçbir imkân olmaz; ömrümüz bunalım ve ebedi denemelerle geçer”

 Şairler, yazarlar ve düşünceler; derken Kıyıköy; kayaları bol olan tepelerin Karadeniz ile buluşması. Kendine has doğası burasını bir turizm cennetin yer yapacakken yine biz giriyoruz devreye; bizim insanımız; büyük kirleticiler… Yine kendimizi kandırdığımız bir cennet; ama biz cenneti bir başka yerde arıyoruz; ne hazin…

Güven Serin